Mówca umarłych

Daję sobie spokój z tą serią."Gra Endera" była bardzo dobrą książką, następne to tylko jakieś metafizyczne bajdurzenie.

Daję sobie spokój z tą serią."Gra Endera" była bardzo dobrą książką, następne to tylko jakieś metafizyczne bajdurzenie.

Chyba przez jakiś czas byłem w ciemię bity ( pytanie przez kogo, czy przez co? pozostawiam otwartym, ponieważ nie mam dzisiaj zacięcia filozoficznego, a niedomówienia jak wiadomo pozostawiają pole fantazji, co charakterystyczne dla m.in. sf), że unikałem czytania fantastyki. Bardzo jestem z siebie dumny, że dałem radę i wznowienie dzieł wszystkich Lema nie zdołało mnie zniechęcić do gatunku, mimo chwilowej zawieruchy.
Są twórcy fantastyki, jacyś tacy odrębni, trochę obok. Card do nich właśnie przynależy. Gra Endera? Arcydzieło gatunku. Mówca umarłych? Wspaniałe czytadło. Wielu ( jak wielu? – nie wiem) pewnie powie, że to rzecz o niezrozumieniu obcej cywilizacji. Dla mnie to traktat o nierozumieniu swojej.
Dużo wad ma ta powieść, ale to nie jest ważne, ponieważ ona pozwala przez się płynąć. Sporym atutem dramatycznym jest niebanalny wątek obyczajowy. Prosiaczki? No cóż, mam nadzieję, że to tłumacz.
Jedna z najlepszych powieści sf jakie czytałem. Szkoda, że nie ma wątku podróży w czasie, bo mając naście lat uznałbym za wybitne. Teraz? Powrót do przeszłości tylko.

Chyba przez jakiś czas byłem w ciemię bity ( pytanie przez kogo, czy przez co? pozostawiam otwartym, ponieważ nie mam dzisiaj zacięcia filozoficznego, a niedomówienia jak wiadomo pozostawiają pole fantazji, co charakterystyczne dla m.in. sf), że unikałem czytania fantastyki. Bardzo jestem z siebie dumny, że dałem radę i wznowienie dzieł wszystkich Lema nie zdołało mnie...

Jestem zaskoczony tym, że Mówca tak mi się podobał. Wydaje mi się, że już go kiedyś czytałem, wiele lat temu tuż po Grze Endera, ale nie pamiętam, żeby ta książka zrobiła na mnie takie dobre wrażenie. Mam odczucie, że styl Carda jest bardzo podobny do stylu Simmonsa z Hyperiona, albo raczej z Endymiona.

Jestem zaskoczony tym, że Mówca tak mi się podobał. Wydaje mi się, że już go kiedyś czytałem, wiele lat temu tuż po Grze Endera, ale nie pamiętam, żeby ta książka zrobiła na mnie takie dobre wrażenie. Mam odczucie, że styl Carda jest bardzo podobny do stylu Simmonsa z Hyperiona, albo raczej z Endymiona.

Dotarcie do połowy zajęło mi dłużej niż się spodziewałem, ale od tego momentu wciąga na raz. Dobra, choć momentami pretensjonalna, opowieść o relatywizmie moralnym, o Innym (noszącym tu kilka stopni), człowieczeństwie i ludzkości jako kaganku galaktyki.

Dotarcie do połowy zajęło mi dłużej niż się spodziewałem, ale od tego momentu wciąga na raz. Dobra, choć momentami pretensjonalna, opowieść o relatywizmie moralnym, o Innym (noszącym tu kilka stopni), człowieczeństwie i ludzkości jako kaganku galaktyki.

Pierwsza część mi nie podeszła, ale nie żałuję, że zabrałem się za kolejną. Poruszane jest tu tyle ciekawych tematów, że nie da się przejść obojętnie. Bohaterowie lepiej wykreowani niż w części wcześniejszej, mimo że nadal czułem lekki dystans do nich, ale świat o wiele bardziej realistyczny i wciągający. Warto przeczytać.

Pierwsza część mi nie podeszła, ale nie żałuję, że zabrałem się za kolejną. Poruszane jest tu tyle ciekawych tematów, że nie da się przejść obojętnie. Bohaterowie lepiej wykreowani niż w części wcześniejszej, mimo że nadal czułem lekki dystans do nich, ale świat o wiele bardziej realistyczny i wciągający. Warto przeczytać.

Dobra, nawet bardzo dobra kontynuacja. Jednak od razu trzeba zaznaczyć, ze jest ona zupełnie różna od „Gry Endera”.
To co mi się najbardziej podobało to pomysł – pomysł na fabułę, na nową rasę oraz na funkcję Mówcy Umarłych. To, a także lekki styl jakim napisana jest ta książka, sprawiło że chętnie sięgnę po kolejne części tego cyklu.

Dobra, nawet bardzo dobra kontynuacja. Jednak od razu trzeba zaznaczyć, ze jest ona zupełnie różna od „Gry Endera”.
To co mi się najbardziej podobało to pomysł – pomysł na fabułę, na nową rasę oraz na funkcję Mówcy Umarłych. To, a także lekki styl jakim napisana jest ta książka, sprawiło że chętnie sięgnę po kolejne części tego cyklu.

Bardzo trudna książka, ale idea Mówcy Umarłych wysoce humanitarna i pouczająca.

Bardzo trudna książka, ale idea Mówcy Umarłych wysoce humanitarna i pouczająca.

Ta książka jest lepsza niż Gra Endera, o ile szukacie głębszego przekazu!

Ta książka jest lepsza niż Gra Endera, o ile szukacie głębszego przekazu!

Pierwsza część bardziej mi się podobała. Akcja szła w niej do przodu naprawdę szybko. Tutaj wydarzenia się mocno przeciągają i wg mnie za dużo zostało wplecione psychologii i filozofii.

Pierwsza część bardziej mi się podobała. Akcja szła w niej do przodu naprawdę szybko. Tutaj wydarzenia się mocno przeciągają i wg mnie za dużo zostało wplecione psychologii i filozofii.

Trudno jednoznacznie ocenić tą książkę, bo należałoby to zrobić na dwóch płaszczyznach.

Pierwszą z nich jest akcja, która tutaj praktycznie nie istnieje. Jeśli ktoś pokochał Grę Endera za przygody małego chłopca i ochoczo kibicował mu w kolejnych starciach z przeciwnikami, to w Mówcy Umarłych nie ma czego szukać. Spokojnie mogłabym streścić wydarzenia powieści w dwóch zdaniach i one wcale nie wydałyby się ciekawe, bo faktycznie nie są. Fabuła jest dość przewidywalna, a zakończenie nie ma efektu "WOW", którego moglibyśmy się spodziewać po pierwszej części.

Istnieje jednak druga strona monety, mianowicie aspekt metaforyczny i filozoficzny książki. W Grze Endera autor niejednokrotnie pstrykał czytelnikowi w nos i nakłaniał do zastanowienia nad strukturą naszego świata. Jeśli w pierwszej części takie wstawki pojawiały się raz na jakiś czas, tak tutaj każda strona jest nimi przesiąknięta. Orson Scott Card nie jest przy tym zarozumiałym kaznodzieją. Wskazuje luki w naszym funkcjonowaniu, przedstawia swoje wizję rozwiązania problemu, ale nie traktuje ich jako prawdę objawioną. Jego bohaterowie nie są idealni. Popełniają błędy, żałują swoich decyzji i często wcale nie są przekonani o słuszności swoich działań.

Przed sięgnięciem po lekturę warto wobec tego zastanowić się, jakie mamy wobec niej oczekiwania. Moim zdaniem powieść nie jest łatwą lekturą na jedno popołudnie. Posiada ciekawe fragmenty, jednak pojawiały się też takie, które dłużyły się lub były trudne w odbiorze. Dla mnie dodatkowo bardzo trudno było czytać tekst z portugalskimi wstawkami, których zwyczajnie nie rozumiałam. Portugalskie imiona, epitety i tytuły w połączeniu z mnogością nowych bohaterów również nie należały do najłatwiejszych.

Niemniej całość oceniam bardzo pozytywnie. Jestem przekonana, że sięgnę do tej pozycji jeszcze nie raz, gdyż przedstawione w niej dylematy moralne są cały czas aktualne.

Trudno jednoznacznie ocenić tą książkę, bo należałoby to zrobić na dwóch płaszczyznach.

Pierwszą z nich jest akcja, która tutaj praktycznie nie istnieje. Jeśli ktoś pokochał Grę Endera za przygody małego chłopca i ochoczo kibicował mu w kolejnych starciach z przeciwnikami, to w Mówcy Umarłych nie ma czego szukać. Spokojnie mogłabym streścić wydarzenia powieści w dwóch...