Yves Congar urodził się w 1904 roku. Był jednym z pionierów ekumenizmu, z wielkim zaangażowaniem wskazywał na potrzebę reformy w Kościele. W 1954 roku nałożono na niego zakaz publikowania, prowadzenia wykładów, a nawet spotkań duszpasterskich. Został poniekąd skazany na wygnanie. Dopiero w czasie trwania soboru jego sytuacja uległa radykalnej zmianie. Stał się jednym z najbardziej cenionych teologów. W 1994 roku Jan Paweł II mianował go kardynałem.

Dziennik Congara jest lekturą zaskakującą, fascynującą i… gorszącą! Jakakolwiek jednak będzie ocena czytelnika, nie zmieni ona faktu, że dziennik ten jest niezwykle wyrazistym i ważnym świadectwem o wybitnym człowieku i jego czasach.

"Oni coś we mnie złamali i nie będę już tym samym człowiekiem, co dotychczas. Jest też oczywiście we mnie człowiek, który zdrowo, z realizmem i optymizmem odnajdzie dobre strony tej sytuacji i przyzwyczai się do warunków, jakie mu stworzono. […] Usiłuję być spokojny, staranny, miły; zdobywać wewnętrzną wolność, kierując się ku górze, i to wolność polegającą nie na ucieczce, lecz na zaangażowaniu i rzeczywistej obecności".