Na początku wywołuje mega przymulenie ale dalej leci się z górki. Nazwałbym tą cienką książkę podręcznikiem do mitologii Cthulhu o ile takie skurczybyki na serio ukazywały się w opowiadaniach Lovecrafta. W sumie muszę przyznać, że dzieje się tu. Są potwory jest zabawa i polowanie na stworki, zupełnie jak w grze RPG.

Na początku wywołuje mega przymulenie ale dalej leci się z górki. Nazwałbym tą cienką książkę podręcznikiem do mitologii Cthulhu o ile takie skurczybyki na serio ukazywały się w opowiadaniach Lovecrafta. W sumie muszę przyznać, że dzieje się tu. Są potwory jest zabawa i polowanie na stworki, zupełnie jak w grze RPG.

Nie dobrnęłam do końca, zdecydowanie nie moja bajka. Jestem zawiedziona, bo cykl o nekroskopie uwielbiam - a tu taki zonk...

Nie dobrnęłam do końca, zdecydowanie nie moja bajka. Jestem zawiedziona, bo cykl o nekroskopie uwielbiam - a tu taki zonk...

Początek jak dla mnie słaby, nie jestem fanką Cthulhu, nie czytałam nic w tym temacie, choć to klasyka gatunku. Nie lubię nazw, których nie jestem w stanie wymówić, bo nie zapadają mi w pamięć. Końcówka jednak to ten Lumley jakiego znam i warto się przemęczyć, bo historia jest naprawdę ciekawa.

Początek jak dla mnie słaby, nie jestem fanką Cthulhu, nie czytałam nic w tym temacie, choć to klasyka gatunku. Nie lubię nazw, których nie jestem w stanie wymówić, bo nie zapadają mi w pamięć. Końcówka jednak to ten Lumley jakiego znam i warto się przemęczyć, bo historia jest naprawdę ciekawa.

Świetna książka. Jeżeli ktoś miał okazję grać w grę planszową "Horror w Arkham", to poczuje się jak w domu. Jest śledztwo, są stare księgi, ciągłe zagrożenie i na koniec próba powstrzymania Przedwiecznego. Dla fanów Mitologii Cthulhu rzecz obowiązkowa.

Świetna książka. Jeżeli ktoś miał okazję grać w grę planszową "Horror w Arkham", to poczuje się jak w domu. Jest śledztwo, są stare księgi, ciągłe zagrożenie i na koniec próba powstrzymania Przedwiecznego. Dla fanów Mitologii Cthulhu rzecz obowiązkowa.

Nie obiecywałem sobie po "Kretochłonach" zbyt wiele (a szczerze mówiąc to gdyby nie ten intrygujący tytuł i to, że książka była właściwie dodatkiem do zamówienia i kosztowała grosze to pewnie nigdy nie zwróciłbym na nią uwagi) bo jak fani zabierają się za naśladowanie swoich idoli (w tym konkretnym wypadku Lovecrafta) to wychodzi różnie. Lumley jednak pozytywnie mnie zaskoczył. Początek wręcz rewelacyjny, każde kolejne zdanie pogłębia to uczucie niepewności i czekającego w pobliżu zagrożenia. Później jest niestety słabiej i cały klimat powoli zaczyna uciekać. Na całe szczęście książka jest dosyć krótka i zanim nastrój diabli wzięli dotarłem do końca. Polecam. Zarówno fanom Lovecrafta jak i osobom szukającym dobrego, całkiem strasznego (w takim dobrym, starym stylu a nie z kończynami latającymi we wszystkie strony) horroru na kilka wieczorów.

Nie obiecywałem sobie po "Kretochłonach" zbyt wiele (a szczerze mówiąc to gdyby nie ten intrygujący tytuł i to, że książka była właściwie dodatkiem do zamówienia i kosztowała grosze to pewnie nigdy nie zwróciłbym na nią uwagi) bo jak fani zabierają się za naśladowanie swoich idoli (w tym konkretnym wypadku Lovecrafta) to wychodzi różnie. Lumley jednak pozytywnie mnie...

23 / 2011

23 / 2011

Ciekawe rozwinięcie mitologii Cthulhu,aczkolwiek odarte z klimatu tajemniczości dziełek Lovecrafta.

Ciekawe rozwinięcie mitologii Cthulhu,aczkolwiek odarte z klimatu tajemniczości dziełek Lovecrafta.

Czyta się przyjemnie, ale za co niektóre autorskie pomysły, tudzież próby „modernizacji” mitów Cthulhu, należą się Lumleyowi baty. Najbardziej boli fakt, że w lovecraftowską mitologię wsiąkł moralny dualizm, za czym idzie podział bóstw na dobre i złe (choć z tego co mi wiadomo, nie jest to innowacja które wyszła bezpośrednio od Lumleya, bodajże Derleth wyskoczył z nią pierwszy, aczkolwiek fakt, że Lumley też ją kultywuje czyni go współwinnym). U Lovecrafta potwory urzekały amoralnością, faktem iż same w sobie stanowią prawa kosmosu i ludzkie pojęcie dobra i zła jest im obce i mu nie podlegają. U Lumleya Wielcy Przedwieczni zostali zdegradowani do roli złych „upadłych aniołów”, które mają jakby mniej do powiedzenia niż u Lovecrafta. Wydarzenia przedstawione w „Kretochłonach” sugerują, że przed bóstwami można nie tylko się bronić (co w zasadzie było też do pewnego stopnia dopuszczalne w twórczości samego Cienia z Providence),ale wręcz sukcesywnie je zwalczać. Taka pętla na szyi to dla Lumleya jednak za mało, postanawia zacisnąć ją jeszcze mocniej, stwierdzając że taki Azathoth czy Nyarlathotep to nic innego jak bezosobowe zjawiska fizyczne, zaś ich rzekoma osobowość i kształt to jeno metafora. Sama fabuła i klimat mają więcej wspólnego z „Facetami w czerni” niźli z Lovecraftem. Bolączka Lumleya w wydaniu lovecraftowskim polega w głównej mierze na tym, że rezygnuje on z idei bezbronności bohatera wobec sił wszechświata, proponuje zaś fabułę pełną akcji rodem z filmów sci-fi a jego bohaterowie cieszą się zbyt dużym znaczeniem i możliwościami. U Lumleya szala zwycięstwa przechyla się znacznie na korzyść rasy ludzkiej, co redukuje poczucie grozy, jako że lovecraftowskie diabły okazują się nie takie straszne, jak je sam Lovecraft malował. Do tego dochodzą irytująco infantylne relacje Tytus-de Marigny, które przypominają układ „pan i jego giermek”: ten pierwszy, jako bohater główny, jest moralnie i intelektualnie wypolerowany na błysk, podczas gdy ten drugi jest w niego zapatrzony jak w ruską ikonę. Reasumując, „Kretochłony” potrafią zabawić, czyta się je szybko i przyjemnie, ale pod warunkiem, że Lumleya nie mierzymy tą samą miarą co Lovecrafta, bo to jednak twórczość, która plasuje się parę szczebli niżej, bardziej powszechna i przystępna.

Czyta się przyjemnie, ale za co niektóre autorskie pomysły, tudzież próby „modernizacji” mitów Cthulhu, należą się Lumleyowi baty. Najbardziej boli fakt, że w lovecraftowską mitologię wsiąkł moralny dualizm, za czym idzie podział bóstw na dobre i złe (choć z tego co mi wiadomo, nie jest to innowacja które wyszła bezpośrednio od Lumleya, bodajże Derleth wyskoczył z nią...

Całkiem zgrabna próba odświeżenia Mitów Cthulhu. Lumley co prawda nie jest mistrzem Lovecraftem ale trzyma klimat. Dostajemy więc kolejne ciekawe starcie ludzi z wszelakimi maszkarami. Czyta się lekko i przyjemnie. Pozycja obowiązkowa dla fanó zarówno Lovecrafta jak i Lumleya.

Całkiem zgrabna próba odświeżenia Mitów Cthulhu. Lumley co prawda nie jest mistrzem Lovecraftem ale trzyma klimat. Dostajemy więc kolejne ciekawe starcie ludzi z wszelakimi maszkarami. Czyta się lekko i przyjemnie. Pozycja obowiązkowa dla fanó zarówno Lovecrafta jak i Lumleya.