Dobrze skonstruowane, wciągające opowiadania, z których większość tworzy w czytelniku napięcie i emocję. Zaczynałem sympatyzować z tym lub innym bohaterem i przewidywać zakończenie, co zazwyczaj się nie udawało. Świetne opowiadanie o wyspie, bardzo gęste emocjonalnie również to o autostradzie.
Kolejne podejście do Cortazara i po raz pierwszy trafione, bo bałem się kolejnego niezrozumienia treści.
Tym razem to ta książka stała się moją samolotowo-wakacyjną i znów dobrze trafiłem z wyborem, choć lektura trwała wyraźnie krócej niż ubiegłorocznego Cendrarsa.

Dobrze skonstruowane, wciągające opowiadania, z których większość tworzy w czytelniku napięcie i emocję. Zaczynałem sympatyzować z tym lub innym bohaterem i przewidywać zakończenie, co zazwyczaj się nie udawało. Świetne opowiadanie o wyspie, bardzo gęste emocjonalnie również to o autostradzie.
Kolejne podejście do Cortazara i po raz pierwszy trafione, bo bałem się kolejnego...

Dla wszystkich ten sam ogień, wyspa w południe, południowa autostrada(!!)

Dla wszystkich ten sam ogień, wyspa w południe, południowa autostrada(!!)

Z pewnym niepokojem brałem do ręki starą książeczkę, wydana jeszcze w 1969 roku. Kartki już pożółkłe, pewnikiem nie raz czytana w okresie wielkiego bumu na literaturę latynoamerykańską. Moje obawy jednak wiązały się nie ze strachem przed rozpadnięciem się w rękach książki, ale że po tylu latach, mogę już niczego nie znaleźć na drobniutko zadrukowanych stronach. W ośmiu opowiadaniach, może tylko w pierwszym lekko zestarzały się wymieniane marki samochodów. W drugim opowiadaniu sam nie pochwalam pisania listów na komputerze, dziś maszyna jest swego rodzaju zabytkiem (myślę o tych nie elektrycznych) - jednakże kto dzisiaj pisze listy? Najczęściej załatwiamy te sprawy sms lub e-mailem. Oczywiście nie mogło zabraknąć romantycznego rewolucjonisty Che, Katastrofa lotnicza i umierające dziecko. Wszystko to rzem tworzy koloryt niemal dnia dzisiejszego. Mi szczególnie jednak spodobało się opowiadanie "Instrukcja dla Johna Howella", bo czyż nie jesteśmy aktorami na deskach teatru grając co dzień spektakl, zatytułowany "Życie" bez scenariusza. Każdy z nas z całą pewnością spotkał się z osobami, które podpowiadają nam udzielając instrukcji jak żyć, nie biorąc za to odpowiedzialności. świetnie to ujął Julio zamykając opowieść na kilku stronach. Po takich spostrzeżeniach poznaje się autora ponad czasowego.
Teksty nie zestarzały się nawet o jeden dzień, inaczej niż papier na którym zostały spisane, ale po przeczytaniu przecież zostaną na zawsze w czytelniku - warto sięgnąć po po ten ogień, który jest dla wszystkich - jak mówi tytuł niniejszego zbioru; a może uda się nam uciec od dzisiejszego zgiełku dnia pełnego trosk i skryć się pod "Inne niebo" krainy naszego dzieciństwa?

Z pewnym niepokojem brałem do ręki starą książeczkę, wydana jeszcze w 1969 roku. Kartki już pożółkłe, pewnikiem nie raz czytana w okresie wielkiego bumu na literaturę latynoamerykańską. Moje obawy jednak wiązały się nie ze strachem przed rozpadnięciem się w rękach książki, ale że po tylu latach, mogę już niczego nie znaleźć na drobniutko zadrukowanych stronach. W ośmiu...