Architekt z wykształcenia, płetwonurek, myśliwy, narciarz i fotograf – człowiek o wielu pasjach. Na pytanie o zawód, odpowiada: fotograf. Twierdzi, że został nim przez przypadek. A jednak zawsze podróżował z aparatem, zawsze gotowy do naciśnięcia spustu migawki. Zrobił zdjęcia do ponad 500 okładek „Przekroju”, sfotografował ponad 800 spektakli teatralnych, zgromadził tysiące zdjęć w swoim archiwum. Jednak to, co wydaje się nam najważniejsze w postawie Plewińskiego, wymyka się liczbom. Jego dorobek fotograficzny splata się z biografią i barwną osobowością; to nieustająca ciekawość świata i ludzi, stała chęć przeżycia czegoś nowego i poczucie humoru.

Związany przez kilka dekad z krakowskim „Przekrojem” i najważniejszymi polskimi teatrami, nie ograniczał się wyłącznie do zdjęć zleconych. Podróżował z aparatem po Polsce i Europie, fotografował znajomych, zwykle wybitnych przedstawicieli polskiej kultury i sztuki. Część tych zdjęć powstawała na zamówienie, inne spontanicznie jako wynik czujnej obserwacji. Niektóre po prostu, by wykorzystać końcowe klatki filmu. Często powtarzał frazę, że „robił więcej niż potrzeba”. Do redakcji czy teatrów przynosił znacznie więcej zdjęć, niż te zamówiły.