Różne mogą być reakcje na świadectwa nawrócenia: od wzgardy aż po ekstatyczny zachwyt.
Autor książki, którą oddajemy czytelnikom, opisując pielgrzymkę swej duszy do prawdziwego Boga, stworzył rzadko spotykaną formę obiektywnej introspekcji.
Herman Hegger jest człowiekiem o wrażliwej duszy, czułej nie tylko na własne, ale i najgłębsze tęsknoty innych. Potrafi łączyć głęboką wnikliwość psychologiczną w podstawy ludzkich motywacji ze zrozumieniem przekonań i przywiązania do tradycji religijnych. Daje temu liczne dowody w tej książce, kiedy stawia sobie kategoryczne pytania o wybór swojej drogi do Boga. Wyraża też swoją głęboką wdzięczność i współczucie dla wszystkich, którzy byli w jakikolwiek sposób zaangażowani w jego procesy duchowe, związane ze zmianą wyznania. Ma odwagę oświadczyć, że krok ten postawił w głębokim przekonaniu o słuszności własnego wyboru. Część życia spędzona w klasztorze rzymskokatolickim, która stała się nieodwracalną przeszłością, ocenia autor w sposób pozbawiony klerykalnego potępienia, gorzkości, sarkazmu i nietolerancji religijnej.
W książce znajdują się rozdziały, które zarówno katolikom jak i wyznawcy wiary protestanckiej mogą wydawać się okrutnie krytyczne wobec pewnych praktyk religijnych lub przesadnie czułostkowe względem ponurych znaczeń w niektórych restrykcjach klerykalnego życia. Wrażenia i ocenę czytelnika uzależniamy od jego poglądów religijnych i stopnia wrażliwości duchowej. Jednak każdy z pewnością przyzna, że ten młody ksiądz katolicki był i pozostał człowiekiem prawym. Zagadnienia filozoficzne i religijne, w które autor zagłębia się i wyznaje je nam z całą szczerością, nie przysłaniają mu rzeczywistości. Rozterki duchowe jakie przeżywa, ogrom cierpienia, osamotnienia w celi klasztornej, nie ograniczyły jego wniosków do własnych przeżyć, ale rozszerzył je i wzbogacił o humanitarne, ogólnoludzkie przemyślenia.
Z całej historii, opowiedzianej nam przez Hermana Heggera, emanuje poetyczna, wrażliwa osobowość autora, który mimo poważnych, osobistych konfliktów wewnętrznych, nie przechodzi obojętnie wobec piękna i urody świata stworzonego przez Boga, ptaków, kwiatów, gór i jezior...
Ta książka jest retrospekcją drogi ludzkiej duszy, drogi mylnej i odrzuconej. Otwiera przed czytelnikiem drzwi wiodące w nową przyszłość, wybraną z pełną świadomością byłego kapłana katolickiego. Może być drogowskazem dla wielu religijnych i niereligijnych, pobożnych i szukających prawdy, której nigdy dotychczas nie poznali, nie doświadczyli, a która może im dopomóc w spotkaniu z żywym Bogiem. Zaprasza czytelnika do społeczności z człowiekiem, który nie potrafił żyć z samym sobą dopóki nie przekonał się, że prawdziwe życie jest z Chrystusem, e Jego Słowie i w społeczności z Nim.