Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ choć do "człowieka gór" mi daleko, to jednak całkiem je lubię. Moje doświadczenie z górami zaczyna się i kończy w Bieszczadach. Natomiast książka księdza Szczepana jest dużo bardziej o Tatrach, więc niestety nie czułam się odpowiednim odbiorcą tych kazań.
Co więcej, homilie są tak bardzo różnorodne, że ocenienie ich jako jedną całość jest troszkę niemożliwe, a przynajmniej bardzo trudne. Sam ksiądz głosił je na przestrzeni wielu lat, więc czuć w nich różnice w jego dojrzałości i doświadczeniach.
Niektóre homilie nawiązują do zdobywania szczytów lub do ich porzucania, ale z nadzieją ponownego wejścia; inne dotyczą działalności Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i w późniejszym czasie Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego; w jeszcze innych ksiądz wychwala widoki, przyrodę i sam cud stworzenia gór, a w kolejnych odprawia pogrzeby swoich przyjaciół - ratowników i mówi o poświęceniu życia. Z jednej strony - ogromna różnorodność doświadczeń - zarówno radosnych, jak i smutnych, z drugiej zaś Bóg, nadzieja, Krzyż...
Przy tylu kazaniach, trudno o to, aby każde się podobało i "trafiało w punkt", albo o to, żeby żadne tego nie robiło ;) I dokładnie tak miałam - jedne trafiły, inne niekoniecznie.
Najbardziej jednak przeszkadzało mi to, jak bardzo źle homilie są napisane - pod względem interpunkcyjnym, stylistycznym... Nie mam pewności, ale wyglądają one tak, jakby były spisane podczas ich głoszenia. Nie ma w nich prawie żadnych przecinków, a w zdaniach czasem upchniętych jest tyle myśli, że można się w nich zgubić.

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ choć do "człowieka gór" mi daleko, to jednak całkiem je lubię. Moje doświadczenie z górami zaczyna się i kończy w Bieszczadach. Natomiast książka księdza Szczepana jest dużo bardziej o Tatrach, więc niestety nie czułam się odpowiednim odbiorcą tych kazań.
Co więcej, homilie są tak bardzo różnorodne, że ocenienie ich jako jedną całość jest...