„Priory”, czyli klasztor w nazwie hotelu, miejscu nowej zbrodni we wsi Abbeymead w hrabstwie Sussex, odnosi się do odległej przeszłości. Później, przez stulecia była to siedziba arystokratycznego rodu Templetonów. Po śmierci ostatniego z nich, lorda Edwarda, pech Priory nie opuszcza. Od wydarzeń opisanych w pierwszym tomie serii stał pusty, popadając w ruinę aż do czasu przejęcia go przez nowych właścicieli, Sally Jenner i Dominika Listera. Wszyscy wiedzą, że dla Sally jest to inwestycja pieniędzy odziedziczonych i zarobionych na placówce dyplomatycznej w Berlinie. Natomiast budzący sporo nieufności Dominic miał podobno zarobić na pozbyciu się swoich wcześniejszych interesów, a ponadto jest rzekomo jakoś skoligacony z Templetonami, co pomogło mu uzyskać bankową pożyczkę

Jest upalny wrześniowy dzień w roku 1957. Na uroczystą inaugurację odnowionego, eleganckiego hotelu ściągają mieszkańcy wioski. Dla młodych uczestników imprezy atrakcją ma być pierwszy w tej okolicy występ kapeli rockandrollowej. Ale ledwo młodziutka wokalistka Tutti Frutti, Beverly Russo, bierze do ręki mikrofon pada martwa na scenie. Śmiertelny zawał w tak młodym wieku? Owszem, Beverley zauważyła u siebie pierwsze oznaki arytmii i nawet lekarz przepisał jej jakiś lek, ale żeby tak nagle! Nie tylko policja ma wątpliwości. Czekając na wyniki autopsji Abbeymead plotkuje. Ludzie dzielą się wrażeniam z obserwacji przybyłych na otwarcie hotelu gości oraz zatrudnionych do obsługi imprezy, na przykład muzyków i ich agenta, lekarza tymczasowo zastępującego ich regularnego medyka, a także tajemniczego wspólnika Sally.

Flora Steele długo milczy, potem wzbrania się przed pokusą wszczęcia prywatnego dochodzenia, bo wie, że oznaczałoby to ponowne nawiązanie bliskich relacji z Jackiem Carringtonem. A obawy, w co reaktywacja detektywistycznej spółki z przystojnym autorem kryminałów może się przeistoczyć, jakoś nie potrafi Flora się pozbyć. Tymczasem post mortem wykazuje, że zatrzymanie akcji serca Beverly i jej śmierć nastąpiły wskutek porażenia prądem. Choć to jeszcze nie przesądza, czy był to tragiczny wypadek, wynikający z czyjegoś zaniedbania, czy zaplanowane zabójstwo, jednak dotarcie do prawdy stanowi wyzwanie, jakiemu w końcu Flora ulega.

Mimo że to Flora i Jack, nie policja, odkrywają materialne dowody przestępstwa, także oni długo nie są w stanie połączyć je z którąkolwiek z osób branych pod uwagę. A właściwie jest jeszcze gorzej, ich dogłębna analiza życiorysów i charakterów wszystkich po kolei - co stanowi bodaj najciekawszą część powieści - wskazuje, że każdemu można by przypisać motywy do popełnienia zbrodni. Zwłaszcza że ofiara była osobą wielce kontrowersyjną, najłagodniej rzecz ujmując. Akcja przyspiesza dopiero po drugim morderstwie. Tym razem sprawca przekombinował z zacieraniem śladów, a Flora i Jack w pełni wykorzystują nie tylko swój intelektualny potencjał do wyciągnięcia wniosków, także determinację w ujęciu zabójcy.

Nie powiem, żebym kryminały Merryn Allingham czytała z tzw. zapartym tchem. Lekturę potrafię w każdym momencie przerwać, aby nie rozregulowała mi - jak to z niektórymi książkami bywa - harmonogramu dnia. Z drugiej strony nie wyobrażam sobie, aby czytania tych powieści zaniechać. Od specyficznej atmosfery brytyjskiej prowincji jestem już trochę uzależniona. A także ciekawa, czy dojdzie wreszcie do romansu Flory z Jackiem i jeśli tak, jak autorka go rozegra.

„Priory”, czyli klasztor w nazwie hotelu, miejscu nowej zbrodni we wsi Abbeymead w hrabstwie Sussex, odnosi się do odległej przeszłości. Później, przez stulecia była to siedziba arystokratycznego rodu Templetonów. Po śmierci ostatniego z nich, lorda Edwarda, pech Priory nie opuszcza. Od wydarzeń opisanych w pierwszym tomie serii stał pusty, popadając w ruinę aż do czasu...