"The tiara was made of bones and dried strips of human carrion. The cartilage, fingernails, teeth, and black chunks of festering flesh had been bound togerher using hair from the braid of the girl who'd scalped herself. The dead has forged a crown for their queen."

Plany czytelnicze na weekend były zupełnie inne, ale ostatecznie nie odpuściłbym sobie nowości zza oceanu. Szczególnie, gdy chodzi o książki samego Kristophera Triany.

O sylwetce autora pisałem przy okazji ostatniej książki, więc nie widze sensu, żeby się dłużej o nim rozpisywać. Większego katalogu książek Triany, też jeszcze w Polsce nie mamy, więc mogę Was jedynie gorąco zachęcać do sprawdzenia jego "Pięknej i bestialskiej" wydanej przez Dom Horroru i wyrobienia sobie własnej opinii na temat jego podejścia i twórczości.

"The prettiest girl in the grave" to świeżyna prosto z Stanów Zjednoczonych, wydana dokładnie 12 maja, przez Grindhouse Press. Jakieś 200 stron tekstu, dość drobna czcionka plus cytat Ligottiego na start, wyglądają dość obiecująco i sprawiają, że można zainteresować się nawet bez większej znajomości dorobku autora.

Będąc świeżo po lekturze, mogę tylko powtórzyć to, co pisałem o ostatnio przeczytanej książce Kristophera. Facet ma niesamowity talent do łączenia horroru ekstremalnego z mrocznymi, nadnaturalnymi opowieściami. Nie wiem jak to robi, ale za każdym razem wprowadza mnie w trans, który skończyć może tylko przeczytanie książki.

Tytułowa, najpiękniejsza dziewczyna w grobie, to lokalna gra, mit i jednocześnie żywa legenda przekazywana sobie przez młode dziewczyny od pokoleń. Według zasad, grupa dziewczyn (z pewnego powodu nie mogą brać w tym udział chłopcy) musi udać się nocą na opuszczony cmentarz, odpowiedzieć szczerze na trzy pytania i ostatecznie wejść do tuneli pod mogiłami, by stanąć twarzą w twarz z swoimi lękami i stać się tytułową najpiękniejszą.

W swojej powieści, Triana zaprasza nas do dawno opuszczonego cmentarza, do krypt, ciemnych tuneli i rozkładających się ciał. Uchyla przed nami porozorane paznokciami drzwi, by zaprosić do podziemnego świata, gdzie królową jest śmierć, a wszystko, co żywe gnije. Kusi, by odważyć się podjąć wyzwanie i udowodnić swoim przyjaciółkom odwagę.

Podziemia nie są tym, czym się wydają na pierwszy rzut oka. Nie ma tu tej lekkiej historii do straszenia młodszych, które spodziewały się ujrzeć, przekraczając drzwi. Ziemia pod cmentarzem, cały czas jest żywa, a kości zmarłych stukają, w ciemności tuż nad twoim uchem.

Jest krwawo, dosadnie i przerażająco. Triana należy do tego rodzaju autorów, którzy potrafią zbudować całą tą mistyczną otoczkę wokół historii, przekonać czytelnika, że to, co czyta jest realnym zagrożeniem, którego należy się bać, i co najważniejsze jest gościem, który potrafi opowiadać i wbić się klinem w głowę czytelnika.

U Triany, niezwykle cenię sobie kreację bohaterów, ich relacje i problemy, które sprawiają, że stają się realni, niczym mijany na ulicy człowiek. Każdy z takich narratorów, mimo że ukazany tylko na chwilę, ma w sobie historię do opowiedzenia, która nawet przy drugoplanowych postaciach nie nudzi.

"The priettiest girl in the grave" nie jest dla każdego, ale też nie przypisałbym jej tylko do granic horroru ekstremalnego. Myślę, że Kristopher trafiłby w gusta większości i naprawdę liczę, że jeszcze nie raz się u nas pojawi.

Wszystkich, którzy potrafią czytać po angielsku, odsyłam na polską stronę amazona. Odkryjecie niesamowite światy, które nie mieściły się Wam w głowach.

"The tiara was made of bones and dried strips of human carrion. The cartilage, fingernails, teeth, and black chunks of festering flesh had been bound togerher using hair from the braid of the girl who'd scalped herself. The dead has forged a crown for their queen."

Plany czytelnicze na weekend były zupełnie inne, ale ostatecznie nie odpuściłbym sobie nowości zza oceanu....