Macie ochotę na solidną dawkę horroru ekstremalnego? Fanów splatterpunku i właścicieli mocnych żołądków zapraszam na coś toksycznego!

Ależ to była dzika, chora jazda!😁 To historia dla osób dorosłych, zdecydowanie nie dla wrażliwych i pruderyjnych czytelników😈

Mike'owi nie najlepiej się układa w życiu. Stracił pracę, rozwiódł się z żoną, a córek nie widuje tak często jakby chciał. Rozpaczliwie potrzebuje pieniędzy! Pojawia się światełko w tunelu, dostaje pracę jako sprzątacz miejsc zbrodni, a że ma twardy żołądek to świetnie sobie w tej pracy radzi. Jego współpracownicy długo w tej pracy nie wytrzymują... aż trafia mu się nowa pracownica, Sage. I o dziwo taka praca jej nie odstręcza, i do tego jest piękna i szalona... Femme fatale!

Dziewczyna okazuje się mieć specyficzny fetysz... I tak Mike wpada w sidła niebezpiecznej, krrrrwawej relacji. Coraz bardziej się zapętla w świecie deprawacji. Czy uda mu się wyrwać z sideł toksycznej miłości?

O rany! Co tu się działo! Drastyczna przemoc, taplanie się w flakach, nekrofilia... Sporo tu scen seksu, nie brakuje przeróżnych dewiacji, jest obrzydliwie i lepko. To jest takie absurdalne, chore i momentami zabawne.

Autor nie patyczkuje się z czytelnikiem, dosadnie wszystko opisuje. Wejdziecie tu w głąb wypaczonych umysłów pokręconych postaci, i poznacie ich żądze. Główny bohater walczy z całkowitą degeneracją umysłu, a resztki jego moralności jeszcze się tlą w głębi duszy. Triana ma talent do tworzenia postaci, które odrzucają, a zarazem czujemy do nich sympatię. Akcja rozgrywa się dynamicznie, niełatwo się od tego oderwać. W miarę rozwoju sytuacji napięcie rośnie, a zakończenie jest nieprzewidywalne.

Świetnie się przy tym bawiłam!😈 Mam nadzieję, że coś jeszcze od tego autora wyjdzie w naszym pięknym kraju!

Macie ochotę na solidną dawkę horroru ekstremalnego? Fanów splatterpunku i właścicieli mocnych żołądków zapraszam na coś toksycznego!

Ależ to była dzika, chora jazda!😁 To historia dla osób dorosłych, zdecydowanie nie dla wrażliwych i pruderyjnych czytelników😈

Mike'owi nie najlepiej się układa w życiu. Stracił pracę, rozwiódł się z żoną, a córek nie widuje tak często jakby...

"Śmierc bez świadków zawsze była najgorsza. Tak nazywamy scenę zbrodni, kiedy ciało zostaje odkryte długo po zgonie, co pozostawia mnóstwo czasu na puchniecie i smród. Zwłoki gniją i zamieniają się w maź, która cuchnie gorzej niż spleśniałe ziemniaki, psie gówno i zgniłe jajo razem wzięte."

"Chłopcy musieli zostać zaszlachtowani w swoich łóżkach, które teraz uginały się pod ciężarem świeżych flaków - pętli jelit, kawałków kości i wciąż mokrych odchodów. Fragmenty ciała odklejały się od ścian."

"Nagle poczułem się brudny jak facet, który wyciąga fiuta na placu zabaw. Stałem w centrum miejsca zbrodni, gdzie zginęło dwoje dzieci, a mimo to miałem poniekąd wzwód."
Miłość to wspaniałe uczucie, które zbliża do siebie ludzi i wyzwala wszelkie bariery. W literaturze spotkałem się z jej wieloma podniosłymi i mrocznymi odmianami, jednak nie mam wątpliwości, że jej ekstremalna odmiana zrobiła na mnie największe wrażenie.

Dziś chciałbym opowiedzieć Wam kilka zdań na temat najnowszej publikacji wydawnictwa Kości pt. "Toksyczna miłość" i po części przypomnieć wam sylwetkę Kristophera Triany. Autor jest dość popularny w stanach, a także chętnie tłumaczony na język niemiecki (polecam wydawnictwo "Festa") jednak z pewnych względów, o których nie ma sensu dziś pisać, w Polsce jest praktycznie nieznany. Czytelnicy sięgający po katalog wydawniczy Domu Horroru zapewne pamiętają o jego debiucie pt. "Piękna i bestialska", lecz podejrzewam, że dla wielu Triana jest kolejnym szarym punktem poza zasięgiem horyzontu literatury.

"Toksyczna miłość" to powieść z sukcesem wykorzystująca motyw femme fatale, pełna perwersji, ciepłych zwłok i nekrofilii, a także fizycznej namiętności pozbawiającej jednostki wszelkich hamulców. Triana, którego atrakcyjność płynie zarówno z dobrze nakreślonej historii, jak i widocznie zarysowanej głębi postaci, przedstawia nam perypetie sprzątacza miejsc zabójstw, Mike'a oraz tajemniczej Sage, której pojawienie się bedzie motorem napędowym powieści i dynamicznych zmian w życiu wyżej wspomnianego.

Z racji, że dość mocno unikam tak zwanych spoilerów książkowych, wspomnę, że Mike został tu sportretowany niczym biblijny Adam. Za namową swojej kobiety doznał czegoś dotąd nieznanego i otworzył się na doznania, które jeszcze dzień wcześniej nie mieściłyby się w jego głowie. "Toksyczna miłość' to w zasadzie walka pomiędzy przyjemnością płynącą z ekstremalno - erotycznych doznań ciała, a resztkami moralności duszy.

Powieść jest liniową historią podążającą z punktu A do B, lecz jak to bywa w przypadku twórczości Triany, czytelnicy nie będą odczuwali nudy podczas lektury powieści. Poza widoczną warstwą krwi, resztek mózgu na ścianie i snucia opowieści co do szeregu morderstw i samobójstw, autor przedstawił nam przejmującą historię rozwiedzionego narratora, który po prostu podjął w życiu kilka impulsywnych decyzji. Świat byłby lepszym miejscem gdybyśmy nie kierowali się swoją zwierzęcą naturą, lecz z drugiej strony pomyślcie, ile przejmujących historii mogłoby przepaść w nicość.

"Toksyczna miłość" to powieść garściami czerpiąca z horroru ekstremalnego, a jednocześnie całkiem przystępna powieść, która może trafić w gusta nieco bardziej stonowanych czytelników. Triana to facet, który potrafi przeorać ludzką psychikę, lecz jednocześnie autor, który znacznie wybiega z tworzenia ekstremy dla ekstremy.

W przyszłości życzyłbym sobie znacznie większej rozpoznawalności Triany w Polsce, jednak wiem, że na chwilę obecną to tylko pobożne zyczenia. Literatura grozy w kraju jest jak zdezelowany składak z trudem toczący się do celu, dlatego tym bardziej doceniam, że w fandomie są zajawkowicze, którzy mimo wszystko wydają zagranicznych autorów.

Na sam koniec dodam, że patronowanie książce Triany jest dla mnie sporym wyróżnieniem. Znam sporą część jego twórczości w oryginale i ciężko zachowywać mi względną obiektywność.

Daj się pochłonąć przez swoją własną "toksyczną miłość".

"Śmierc bez świadków zawsze była najgorsza. Tak nazywamy scenę zbrodni, kiedy ciało zostaje odkryte długo po zgonie, co pozostawia mnóstwo czasu na puchniecie i smród. Zwłoki gniją i zamieniają się w maź, która cuchnie gorzej niż spleśniałe ziemniaki, psie gówno i zgniłe jajo razem wzięte."

"Chłopcy musieli zostać zaszlachtowani w swoich łóżkach, które teraz uginały się...