Tę książkę trudno zdefiniować czy zaklasyfikować do konkretnego gatunku. Mamy tu bowiem do czynienia z bardzo nieatrakcyjnymi bohaterami, których niejeden czytelnik po zapoznaniu się z lekturą "Nauka gry na perkusji" uzna za "swoich". Ich przeciętność jest tak porażająca, że aż zniechęca do poznania dalszych losów postaci z opowieści, ale widać taka była wizja autora i nam, odbiorcom, nic do tego.

Mamy tutaj wszystko – typowego człowieka żyjącego z dnia na dzień i wykonującego typową pracę. Wieje nudą, ale ta nuda nie jest wcale motywująca, nie skłania do refleksji. Jest zwyczajnie nudna! Ma on jednak marzenia – chce napisać scenariusz z oscarową fabułą. Marzy mu się sukces międzynarodowy. Jednak nie stara się zrobić nic w kierunku realizacji celu. Woli samotnie spędzać czas na bezproduktywnej pracy. Wydaje mu się, że jako obserwator życia, czyli osoba stojąca z boku, potrafi zauważać więcej, a tymczasem… zatraca się w swej beznadziejności. Za dużo myśli, zbyt mocno wierzy w powodzenie swojego planu, którego jednak nie realizuje z taką mocą, aby dała mu szansę powodzenia. W jego błahej egzystencji nie dzieje się więc dosłownie nic. Nawet zmiana pracy niewiele zmienia.

Chyba właśnie o to chodzi autorowi, aby nie ulegać przebodźcowaniu, masowo pojawiającym się poradnikom psychologicznym, które mówią: "potrafisz", "dasz radę", "wystarczy tylko chcieć i mieć odpowiednią motywację", "znajdź swój cel i go zrealizuj". Wiara ma załatwić wszystko, a tymczasem, wierzyć w siebie to zwyczajnie za mało – tu trzeba działać. A co jeśli ktoś nie ma ochoty jak bohater z powieści? No właśnie – wtedy żadna moc nie zagoni do pracy nad sobą, nad niczym.

Czytając "Naukę gry na perkusji" zauważyłam jeden wielki sarkastyczno-groteskowy ton. Niby wszystko jest fajnie, niby bohater przypomina nas samych, ale jednak wygląda to jakoś niefajnie, smutno, beznadziejnie. Pozostaje zastanowić się nad tym, czy faktycznie tak wygląda nasze życie pełne prozaicznych czynności bezwiednie wykonywanych każdego dnia i tylko dla hecy przypisujemy im niemal pomnikową wartość. Opisanym wydarzeniom brakuje właśnie owych wzniosłych momentów, których tak pragną ich bohaterowie. Chcą, aby coś się zmieniło, ale nie potrafią się zmotywować. Godzą się na swój ubogi los. Nie utyskują, nie marudzą, ale się zwyczajnie poddają. Nie walczą. Tak bierność dosłownie poraża, irytuje, doprowadza czytelnika do wściekłości.

Dla mnie książka Jacka Wiatra jest o takiej właśnie biernej samotności, braku sprawczości w zwykłym codziennym funkcjonowaniu każdego człowieka. Poraża beznadziejność nie tylko w sytuacji prywatnej, kiedy człowiek nie potrafi nawiązać znajomości, ale także każe zastanawiać się, co z nami jest nie tak, że dosłownie nigdzie nie umiemy się znaleźć. Nawet praca nie przynosi satysfakcji. Takie podejście nie pozwala do samorealizacji, a przez to skazuje człowieka na wykluczenie ze społeczeństwa. Daje wręcz na nie zgodę.

Do głębi poraża prawdziwość sytuacji i zdarzeń, jakie autor opisuje z niezwykłą skrupulatnością, dzięki czemu mamy wrażenie, jakbyśmy uczestniczyli w samym środku tego bałaganu zwanego życiem. Wiatr okrutnie obszedł się z człowiekiem. Ujawnił wszystkie emocje bez cenzury i zbędnego lukru. Bohaterowie nie lubią swojej pracy, ale stają się jej niewolnikami. Chcą żyć inaczej, lecz nie potrafią. Pragną wolności oraz fajnych ludzi wokół siebie. Cóż z tego, skoro nie walczą. Biernie trwają w schemacie. Nawet jeśli próbują coś zmienić, to i tak, borykają się z mentalnymi ograniczeniami, co sprowadza ich do punktu wyjścia.

Tę książkę trudno zdefiniować czy zaklasyfikować do konkretnego gatunku. Mamy tu bowiem do czynienia z bardzo nieatrakcyjnymi bohaterami, których niejeden czytelnik po zapoznaniu się z lekturą "Nauka gry na perkusji" uzna za "swoich". Ich przeciętność jest tak porażająca, że aż zniechęca do poznania dalszych losów postaci z opowieści, ale widać taka była wizja autora i nam,...

Jestem pod dużym wrażeniem. Minął ponad miesiąc od jej przeczytania, a ciągle mam w głowie nietuzinkową fabułę oraz pokręcone losy bohaterów powieści.
Czyta się ją z dużą lekkością, ale i z ciągle towarzyszącym napięciem.
Temat książki niezwykle aktualny. Po latach spędzonych w dobrobycie, nadszedł czas braku podstawowych wzorców oraz wartości.
Los bohaterów trudny, a niekiedy tragiczny, chociaż nie do końca zgodzę się z recenzentem, że jest ona antymotywacyjna. Myślę, że każdy znajdzie coś dla siebie.
Lektura warta uwagi.

Jestem pod dużym wrażeniem. Minął ponad miesiąc od jej przeczytania, a ciągle mam w głowie nietuzinkową fabułę oraz pokręcone losy bohaterów powieści.
Czyta się ją z dużą lekkością, ale i z ciągle towarzyszącym napięciem.
Temat książki niezwykle aktualny. Po latach spędzonych w dobrobycie, nadszedł czas braku podstawowych wzorców oraz wartości.
Los bohaterów trudny, a...

Co jest dla Ciebie największym sukcesem w życiu?
⠀
„Nauka gry na perkusji”, która już od pierwszych stron przywołała mi na myśl „Dzień świra”. To powieść, która potrafi momentami rozbawić do łez, ale jednak i zmusić do refleksji nad własnym życiem. Zadumy nad tym, do czego zmierza nie tylko bohater, ale i my sami. Jest diabelnie szczera, wyjątkowo bezpośrednia i wielokrotnie potrafiła mnie zaskoczyć.
⠀
Głównym bohaterem jest mężczyzna, który pracował jako salowy. Ale tak naprawdę może utożsamić się z nim każdy z nas. W końcu wiele osób wstaje każdego dnia, by dać porwać się rutynie. Takiej, która nie zawsze nam odpowiada, nie jest taka, jak byśmy sobie życzyli. I choć niektórzy mogą stwierdzić, że skoro jest o codziennym życiu, to tak naprawdę jest o niczym. Oj, jak bardzo takie osoby się mylą.
⠀
Książka Jacka Wiatra jest inna, w pewien sposób wyjątkowa. Niczym ten „Dzień świra” pokazująca, że życie potrafi być prawdziwym bagnem, ale nie powinniśmy się poddawać. Myślę też, że jej fenomen tkwi w tym, że każdy będzie mógł odebrać ją na swój własny sposób. Wycisnąć z niej to, czego najbardziej potrzebuje w danym momencie życia. To naprawdę nietuzinkowa, nieco absurdalna propozycja, która z pewnością wywoła uśmiech na twarzy. Życiowa opowiastka, ale bez koloryzowania. Pokazująca życie takim, jakie jest - czasem okrutne, czasem niesprawiedliwe. Porusza szeroko pojętą tematykę społeczną. Ilustruje doskonale różnorodne problemy. I przede wszystkim dlatego warto dać jej szansę. Z dużym zaskoczeniem polecam.

Izabela Nestioruk-Narojek
Instagram @nesti.czyta

Co jest dla Ciebie największym sukcesem w życiu?
⠀
„Nauka gry na perkusji”, która już od pierwszych stron przywołała mi na myśl „Dzień świra”. To powieść, która potrafi momentami rozbawić do łez, ale jednak i zmusić do refleksji nad własnym życiem. Zadumy nad tym, do czego zmierza nie tylko bohater, ale i my sami. Jest diabelnie szczera, wyjątkowo bezpośrednia i...

Dla mnie to podróż, którą warto było przebyć. Na plus. Radość -> nie pamiętam ostatniej książki, która wywołała u mnie szczery, głośny śmiech. Bezpośredni, prosty język. Szara rzeczywistość. Problematyka życia codziennego. Na minus. Zgubiłem się 2 może 3 razy. Przyzwyczajenia do przewidywalnej formy tekstu zrobiły swoje. Nieco przesadzone fragmenty. Zakończenie, które zostawiło niedosyt. Podsumowując to bardzo dobra książka dla osób zabieganych, które nie dysponują nadmiarem czasu, ale chętnie odrywają się od życiowej rutyny.

Dla mnie to podróż, którą warto było przebyć. Na plus. Radość - nie pamiętam ostatniej książki, która wywołała u mnie szczery, głośny śmiech. Bezpośredni, prosty język. Szara rzeczywistość. Problematyka życia codziennego. Na minus. Zgubiłem się 2 może 3 razy. Przyzwyczajenia do przewidywalnej formy tekstu zrobiły swoje. Nieco przesadzone fragmenty. Zakończenie, które...

Jestem po lekturze całościowo czytało mi się przyjemnie i z zaciekawieniem śledziłem losy bohatera. Najbardziej podobał mi się scenariusz napisany przez Krzyśka. Co do treści bo okładka straszy ze jest antymotuwujaca to w moim odczuciu jest przygnębiająca ale niestety realna. Na opisane problemy pieniędzy, kobiet czy wyglądu ciężko coś zaradzić a wnioskiem może być to że trzeba się cieszyć z tych dobrych chwil w życiu

Jestem po lekturze całościowo czytało mi się przyjemnie i z zaciekawieniem śledziłem losy bohatera. Najbardziej podobał mi się scenariusz napisany przez Krzyśka. Co do treści bo okładka straszy ze jest antymotuwujaca to w moim odczuciu jest przygnębiająca ale niestety realna. Na opisane problemy pieniędzy, kobiet czy wyglądu ciężko coś zaradzić a wnioskiem może być to że...

Na pewno nie zaszkodzi mieć na uwadze niebanalnych wydań, a ,,Nauka gry na perkusji" niewątpliwie zalicza się do tego grona.

Głównym bohaterem jest mężczyzna, który pracował jako salowy. Nie do końca odpowiadało mu jednak to zajęcie. Do tego w mieszkaniu miał współlokatora. Postanowił napisać swój scenariusz, który także został zamieszczony w tym wydaniu.

Książka składa się z dwóch części. W pierwszej z nich odbiorca ma okazję poznać losy salowego, które nie w każdym przypadku układały się po jego myśli. Część druga jest zdecydowanie mniej obszerna i opowiada historię pewnej kobiety.

Lektura została wydana w mniejszym formacie i jest stosunkowo lekka. Dzięki temu z powodzeniem może umilać czas w podróży, a dodatkowo Jacek Wiatr napisał ją w taki sposób, że jest wciągająca od samego początku. Nie sposób nie zwrócić uwagi na, że nie brakuje w niej potężnej dawki absurdu.

,,Nauka gry na perkusji", którą napisał Jacek Wiatr, jest publikacją dla dorosłego czytelnika, który w pełni będzie mógł zrozumieć konkretną dozę niedorzeczności.

Na pewno nie zaszkodzi mieć na uwadze niebanalnych wydań, a ,,Nauka gry na perkusji" niewątpliwie zalicza się do tego grona.

Głównym bohaterem jest mężczyzna, który pracował jako salowy. Nie do końca odpowiadało mu jednak to zajęcie. Do tego w mieszkaniu miał współlokatora. Postanowił napisać swój scenariusz, który także został zamieszczony w tym wydaniu.

Książka składa...

Zawsze miło jest zwrócić uwagę na niebanalną lekturę polskiego twórcy. Z tego też względu w ostatnim czasie postanowiłam zapoznać się z wydaniem o nazwie ,,Nauka gry na perkusji”. Jacek Wiatr zadbał o to, by była to naprawdę nietuzinkowa propozycja czytelnicza. Dodatkowo jest to jedno z tych wydań, które czyta się naprawdę sprawnie od początku do samego końca. Z tego też względu warto mieć je na uwadze, gdyż w natłoku sztampowych wydań naprawdę trudno trafić na takie, które jest nietuzinkowe.

,,Nauka gry na perkusji” Jacek Wiatr
Osadzenie w roli głównego bohatera salowego było już niebanalnym rozwiązaniem. Jeśli do tego doda się to, że mieszkał on wraz ze współlokatorem i nie do końca był zadowolony z wykonywanej przez siebie pracy, to zaczyna robić się coraz ciekawiej. Nie sposób nie zgodzić się dodatkowo z tym, że wybawieniem dla niego miało być napisanie pewnego scenariusza, który także został zamieszczony specjalną maszynową czcionką w tej publikacji. Czy to jednak miało faktycznie coś zmienić?

Czy warto poznać to wydanie?
Możliwość zapoznania się z nietypową lekturą jest idealnym sposobem na spędzenie wolnego czasu. ,,Nauka gry na perkusji”, którą napisał Jacek Wiatr, na pewno zalicza się do tej kategorii. Jej atutem jest mniejszy format i lekkość wydania. Dodatkowo książka została podzielona na dwie części, z których ta druga jest o wiele mniej obszerna. Autorowi udało się stworzyć fabułę w taki sposób, by zakończenie wywołało zdumienie.

Zawsze miło jest zwrócić uwagę na niebanalną lekturę polskiego twórcy. Z tego też względu w ostatnim czasie postanowiłam zapoznać się z wydaniem o nazwie ,,Nauka gry na perkusji”. Jacek Wiatr zadbał o to, by była to naprawdę nietuzinkowa propozycja czytelnicza. Dodatkowo jest to jedno z tych wydań, które czyta się naprawdę sprawnie od początku do samego końca. Z tego też...

Muszę przyznać, że kupiłem ze względu na okładkę :) Wydała mi się inna, niż to, co teraz można znaleźć w księgarniach. Nie pomyliłem się! Lektura sprawiła mi sporo frajdy, bo opisuje wydarzenia w sposób bezpośredni, bez cukierkowej otoczki. Czyta się dobrze, język jest konkretny, a styl ciekawy. Każdy Polak może odnaleźć wśród bohaterów siebie lub kogoś bliskiego. Poczucie humoru autora zdecydowanie do mnie trafia. Książka doskonała na odmulenie od romansideł, choć nie wolna od erotyki i relacji związkowych. Jak dla mnie coś nowego, w innym stylu.

Muszę przyznać, że kupiłem ze względu na okładkę :) Wydała mi się inna, niż to, co teraz można znaleźć w księgarniach. Nie pomyliłem się! Lektura sprawiła mi sporo frajdy, bo opisuje wydarzenia w sposób bezpośredni, bez cukierkowej otoczki. Czyta się dobrze, język jest konkretny, a styl ciekawy. Każdy Polak może odnaleźć wśród bohaterów siebie lub kogoś bliskiego. Poczucie...

Warto przeczytać, polecam. Książka jest ciekawa z wciągającą fabułą. Opowiada o prozie życia przeciętnego Kowalskiego. Autor ma nietuzinkowy styl, miejscami dowcipny, a czasem prześmiewczy.Czyta się łatwo i zapada w pamięci

Warto przeczytać, polecam. Książka jest ciekawa z wciągającą fabułą. Opowiada o prozie życia przeciętnego Kowalskiego. Autor ma nietuzinkowy styl, miejscami dowcipny, a czasem prześmiewczy.Czyta się łatwo i zapada w pamięci

Bardzo dobrze napisana powieść. Skłania do refleksji.

Bardzo dobrze napisana powieść. Skłania do refleksji.