Opisywałam raz, zatem opiszę znów. W gęsi znaleziony został bezcenny kamień nazwany „karbunkułem”, ponieważ ma błękitny odcień, zapewne chodzi o szafir. Dość wesołe, jak na przygody Holmesa (zwłaszcza, gdy zestawić z wigilijnymi opowieściami Poirota, z których jedna wyraźnie ściągnięta z Holmesa, chociaż z ciastem zamiast gęsi, druga zaś zupełnie inna, lecz bezpotrzebnie okrutna),
tylko bezzasadne uwięzienie Hornera mniej zabawne. Okoliczności czynią złodzieja, a późniejsze tłumaczenia, że o klejnocie usłyszał od pokojówki nijak kradzieży nie usprawiedliwiały, zwłaszcza, że nie chodziło o przedmiot powszechnego użytku, ani sprawca nie znalazł się w ciężkim położeniu, co byłoby okolicznością łagodzącą. Złodziej, dla zmylenia tropu podle rzuciwszy podejrzenie na Hornera, przywłaszczył klejnot chyba bez zastanowienia, co z nim zrobić, gdyż dopiero później wpadł na pomysł ukrycia go w gęsi, mającej stanowić świąteczny przysmak. Co obróciło niecny zamysł wniwecz, bowiem pomylił gęsi. Klejnot był zbyt znany, by można go było sprzedać (podobny wątek widać w też zabawnym, lecz znacznie słabszym „Brylancie Mazariniego”),stąd szubrawiec zapewne zamierzał go po jakimś czasie zwrócić w zamian za znaleźne. Detektyw po wyjaśnieniu zagadki puszcza nieudolnego przywłaszczyciela wolno, mówiąc:
– Chyba pomogłem przestępcy, Watsonie, lecz niepowodzenie powinno go oduczyć takich wybryków. Poza tym mamy święta, czas przebaczenia. Los zesłał nam tę osobliwą zagadkę i jej rozwiązanie wystarczy mi za nagrodę.

Opisywałam raz, zatem opiszę znów. W gęsi znaleziony został bezcenny kamień nazwany „karbunkułem”, ponieważ ma błękitny odcień, zapewne chodzi o szafir. Dość wesołe, jak na przygody Holmesa (zwłaszcza, gdy zestawić z wigilijnymi opowieściami Poirota, z których jedna wyraźnie ściągnięta z Holmesa, chociaż z ciastem zamiast gęsi, druga zaś zupełnie inna, lecz bezpotrzebnie...