tym razem autor nie zadbał jedynie o rozrywkę dla młodych czytelników - poruszył również bardzo ważny temat relacji ojca i dzieci ... a był ich było ;)

tym razem autor nie zadbał jedynie o rozrywkę dla młodych czytelników - poruszył również bardzo ważny temat relacji ojca i dzieci ... a był ich było ;)

Lasse i Maja jedzą podwieczorek w kawiarni Panini & Bernard. Przy sąsiednim stoliku zasiada pastor i czyta poezję Ronny’ego Hazelwooda. Kiedy Maja chce wtrącić się do dyskusji toczącej się między pastorem a stojącą za ladą Sarą Bernard na temat jednego z wierszy, do kawiarni wchodzi dziennikarz “Gazety Valleby” Sigge Jansson, a za nim troje członków zespołu ELLORS, który ma wieczorem zagrać na dancingu w hotelu. Tym samym, w którym pokój młodym detektywom wynajmuje Sigge, by zdobyli dla niego jakieś smaczki na temat zespołu, o których mógłby napisać w artykule. Zespół daje z siebie wszystko przekonani, że na imprezie pojawi się producent muzyczny, tym samym gwarantując mieszkańcom Valleby świetną zabawę. Rano Lasse i Maja zastają w recepcji rumor. Okazuje się, że zniknął centralny klucz, a z biura cały utarg ze sprzedaży biletów. W hotelu pojawia się komisarz policji. Dzieciaki dzielą się z nim swoimi przypuszczeniami. Podejrzenie pada na jednego z muzyków - Errola Wikinga, ojca czternaściorga dzieci. Czy to rzeczywiście on jest złodziejem?

“Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai. Tajemnica dancingu” to 29 tom serii, której akcja toczy się w małym szwedzkim miasteczku Valleby i jego okolicach, a kórtego głównymi bohaterami są Lasse i Maja. Dzieci chodzą do tej samej klasy i wspólnie prowadzą małe biuro detektywistyczne. Nie wszystkie tomy cyklu czytaliśmy, ponieważ wielu brakuje w naszej bibliotece, niemniej wciąż nie nudzą się mojemu synowi, mimo że przeznaczone są dla młodszych dzieci. Czyta się je szybko, ponieważ czcionka jest duża, rozdziały krótkie, a tekstu stosunkowo mało do ilości ilustracji Heleny Willis, które mnie akurat nie zachwycają. Zagadki są ciekawe, ta okazała się nawet nieco skomplikowana i choć moje dziecko nie zwróciło na to uwagi, w moim odczuciu niepotrzebne jest zamieszczanie na końcu artykułu z gazety, opisującego pokrótce wydarzenia, które tak naprawdę są streszczeniem książki, przez co wystarczy przeczytać tę jedną stronę, by dowiedzieć się bardziej szczegółowo niż w opisie wydawcy o czym opowiada.

Lasse i Maja jedzą podwieczorek w kawiarni Panini & Bernard. Przy sąsiednim stoliku zasiada pastor i czyta poezję Ronny’ego Hazelwooda. Kiedy Maja chce wtrącić się do dyskusji toczącej się między pastorem a stojącą za ladą Sarą Bernard na temat jednego z wierszy, do kawiarni wchodzi dziennikarz “Gazety Valleby” Sigge Jansson, a za nim troje członków zespołu ELLORS, który ma...

Nwm czm to przeczytałam bruhh

Nwm czm to przeczytałam bruhh

Fajna książka. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Przeczytaliśmy wszystkie dotychczasowe tomy. Już powoli wyrastamy z tego klimatu, ale nadal jesteśmy pod wrażeniem tych topornych ilustracji i historyjek. Pastor i komisarz nadal na swoim poziomie.

Przeczytaliśmy wszystkie dotychczasowe tomy. Już powoli wyrastamy z tego klimatu, ale nadal jesteśmy pod wrażeniem tych topornych ilustracji i historyjek. Pastor i komisarz nadal na swoim poziomie.

Biuro detektywistyczne Lassego i Mai podbiło zarówno moje, jak i Wojtka czytelnicze serducho już dawno temu, wraz z pierwszym tomem przyniesionym z biblioteki. Na regale mamy zaledwie kilka części, ponieważ większość wypożyczaliśmy, ale oboje możemy z dumą stwierdzić, że z około 30 tomów przeczytaliśmy większość. A teraz do naszej kolekcji dołączamy kolejną część, czyli "Tajemnicę dancingu".

Trzeba przyznać, że Martin Widmark nie dość, że świetnie wymyślił tę serię, to mimo upływu lat wciąż nie brakuje mu pomysłów na nowe, interesujące zagadki. I każda z książek trzyma poziom poprzedniczek. A my chętnie do cyklu wracamy, mimo że Wojtek teoretycznie już z nich wyrósł, a ja... ja też nie mieszczę się w widełkach grupy docelowej.

Powrót do znanych i lubianych bohaterów jest zawsze przyjemnością, nie mniejszą jest możliwość wspólnego rozwiązywania zagadki. Ta książka jest bowiem wspaniałą przygodą dla wszystkich małych detektywów, którzy chcą przyjrzeć się amatorskiemu śledztwu. I choć autor do końca trzyma część kart przy orderach, intryga pozostaje dla czytelnika angażująca.

Książki są bogato zilustrowane przez Helenę Willis, w jej własnym, nieoczywistym stylu, do którego warto się przekonać, ponieważ jest wyróżnikiem serii. Na wyklejce znajdziemy mapkę Valleby (to też wyróżnik serii),a na kolejnych stronach barwne i dynamiczne kadry.

Tajemnica dancingu z jednej strony jest zbudowana na typowym dla serii schemacie, z drugiej to kolejna niepowtarzalna zagadka, której rozwiązanie pozostaje w zasięgu młodych bohaterów. Jest emocjonująco i intrygująco. To świetna propozycja na wspólne rodzinne czytanie, a także dla początkujących samodzielnych czytelników. My wciąż nie mamy dość.

Biuro detektywistyczne Lassego i Mai podbiło zarówno moje, jak i Wojtka czytelnicze serducho już dawno temu, wraz z pierwszym tomem przyniesionym z biblioteki. Na regale mamy zaledwie kilka części, ponieważ większość wypożyczaliśmy, ale oboje możemy z dumą stwierdzić, że z około 30 tomów przeczytaliśmy większość. A teraz do naszej kolekcji dołączamy kolejną część, czyli...

ale dancingowe

ale dancingowe