„Sekret jej urody tkwi w imponującym połączeniu wrażenia zażyłości z arystokratycznością, tego, co bliskie, z tym, co wzniosłe.”

Najczęściej to właśnie za sprawą dramatu pragniemy bliżej przyjrzeć się losom kogoś na zawsze już utraconego lub przedmiotowi będącemu symbolem czegoś niezwykle ważnego. Francuzi zawsze traktowali, mniej klub bardzie uświadomienie, Katedrę Notre-Dame de Paris jako od niemal dziewięciu wieków bijące serce ich stolicy. Niewątpliwie budowla była świadkiem aktywności nie tylko mieszkańców miasta, ale i kraju. Przypatrywała się jak mijają kolejne epoki, a i sama podlegała licznym zmiennym kolejom przeznaczenia i traktowania przez ludzi. Kiedy ma się do czynienia z wyjątkowym zabytkiem, to odbiera się go jako coś ekstremalnie szczególnego, bliskiego pamięci i sercu, wręcz nadaje mu się cechy czegoż żywego, obdarzonego duszą, kompilacją wielopokoleniowego wspomnienia. 

Katedra niekiedy niezrozumiana, niedoceniana, zubożana, i tak wiernie służyła i służy tym, którzy w nią wierzyli i wierzą, z podziwem przyjmowali i przyjmują unikalność. Surowa elegancja imponowała turystom pragnącym chociaż raz nacieszyć się jej widokiem. Przekonałam się, że Notre Dame potrafi w szczególny sposób przemówić do obserwatora, sprawić, że na zawsze zapamiętuje się spotkanie z nią, czuje więź nawet na odległość. Średniowieczne dziedzictwo otwiera okno spojrzenia na przeszłość i wyzwala melodię zadumania. Nic zatem dziwnego, że wiele osób mocno przeżywało pożar z kwietnia dwa tysiące dziewiętnastego roku, śledziło doniesienia, aktualizowane informacje, dowody wsparcia dla obietnic odbudowy. Wyzwalały się silne uczucia, właśnie one stały się impulsem do napisania książki, przypomnienia historii Katedry, zmienności losów, różnorodnych uwarunkowań kształtujących jej wygląd i znaczenie. 

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/notre-dame.html

„Sekret jej urody tkwi w imponującym połączeniu wrażenia zażyłości z arystokratycznością, tego, co bliskie, z tym, co wzniosłe.”

Najczęściej to właśnie za sprawą dramatu pragniemy bliżej przyjrzeć się losom kogoś na zawsze już utraconego lub przedmiotowi będącemu symbolem czegoś niezwykle ważnego. Francuzi zawsze traktowali, mniej klub bardzie uświadomienie, Katedrę...

„Notre Dame. Serce Paryża, dusza Francji” Agnes Poirier jest reportażem o historii i teraźniejszości jednej z najbardziej znanych budowli europejskich, pochodzącej ze średniowiecza. Choć nie jestem fanką ani znawczynią Francji, postanowiłam ją przeczytać dla poszerzenia horyzontów. Miałam nadzieję na spotkanie z opowieścią pełną pasji i wzbudzenie jej w sobie.
Pamiętam dzień, w którym katedra Notre Dame zaczęła płonąć. Miałam poczucie, że jest coś niesprawiedliwego w tym, że 850-letni budynek przetrwał całe wieki pełne wojen, rewolucji i wielu zawirowań historii, a może zniknąć przez brak ostrożności i opieszałość osób odpowiedzialnych za jego monitorowanie. Agnes Poirier opisała te chwile w bardzo emocjonalny sposób, skupiając się na reakcjach i działaniach ludzi związanych z katedrą zawodowo, ale i zwykłych mieszkańców Paryża i turystów, którzy musieli patrzeć na ten przerażający spektakl. Wyjątkowo doceniła pracę strażaków, którzy z narażeniem życia starali się ocalić jak najwięcej ze zgromadzonych w katedrze dzieł sztuki, a przede wszystkim ratować budowlę przez zawaleniem.
Osobną część książki zajmuje historia obiektu – od momentu powstania, przez burzliwe lata sporów o władzę z Kościołem, monarchii absolutnej, wreszcie rewolucji francuskiej, sukcesu Napoleona, a potem jego upadku, następujących po sobie rządach republikańskich. Autorka wspomina o architektach, którzy najbardziej przyczynili się do obecnego kształtu i wystroju katedry. Opowiada też o najważniejszych wydarzeniach, które miały w niej miejsce: ślubach i koronacjach. Nie zapomina o dzwonniku z Notre Dame, najbardziej znanej postaci literackiej związanej z katedrą.
Wszystko to ma pokazać, że katedra Notre Dame stanowi ważny punkt na mapie Paryża i Francji, który jest jednym z elementów francuskiej tożsamości. To tam spotykali się Francuzi w ważnych momentach historycznych. Tam obecny jest duch, który tworzy tę narodowość. Katedra Notre Dame jest być może bardziej francuska niż wieża Eiffla. Zaangażowanie ludzi z całego świata w jej odbudowę tylko to potwierdza.
Autorka nie szczędzi również słów krytyki pod adresem narodu francuskiego. Znaleźli się przecież tacy, którzy woleliby miliony euro zebrane na odbudowę katedry przeznaczyć na pomoc chorym i biednym. Odnosi się do konsekwencji rozdzielenia Kościoła i państwa dla mentalności mieszkańców. Wskazuje niektóre cechy narodowe, które ujawniły się w wyniku tego pożaru.
Książka Agnes Poirier nie jest porywająca, ale poprawna. Nie jest też wyczerpująca, choć doskonale nadaje się do popularyzacji tematu, o którym opowiada. Wielka szkoda, że nie zawiera żadnych zdjęć, bo brakowało mi spojrzenia na opisywane dzieła sztuki i wnętrza. Mimo mankamentów uważam, że to całkiem udana pozycja.

„Notre Dame. Serce Paryża, dusza Francji” Agnes Poirier jest reportażem o historii i teraźniejszości jednej z najbardziej znanych budowli europejskich, pochodzącej ze średniowiecza. Choć nie jestem fanką ani znawczynią Francji, postanowiłam ją przeczytać dla poszerzenia horyzontów. Miałam nadzieję na spotkanie z opowieścią pełną pasji i wzbudzenie jej w sobie.
Pamiętam...

Czy Wy też przeżywaliście pożar katedry? Do dziś pamiętam ten szok i napięcie, oczekiwanie przed wiadomości w telewizji i rozmowy z rówieśnikami o przerażeniu. Coś tak niezwykłego, nieśmiertelnego, a jednak wbrew wszystkiemu przyziemnego.

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce, dlatego nieco Wam ją przybliżę.

Autorka przenosi nas w czasie do tego pamiętnego dnia pożaru, przybliża sytuację i wydarzenia w mieście. Robi to na tyle naturalnie, że czułam się jakbym znalazła się na chodnikach Paryża i była obserwatorem zdarzeń. Podrzuca nam też trochę paryskich smaczków.

Pisarka krok po kroku, osoba po osobie, przeprowadzana nas przez wydarzenia tamtego wieczoru. Ze szczegółami możemy dostrzec jak ignorancja doprowadziła do tych wydarzeń. Dopiero dokładnie 30 minut po pierwszym alarmie przeciwpożarowym straż pożarna odebrała zgłoszenie.

Agnes odtwarza czytelnikom reakcje ludzi odpowiedzialnych za Notre Dame - uczucia i emocje, które im towarzyszyły, ale nie tylko im. Opowiada jak wszyscy porzucili swoje czynności, w końcu działa się rzecz niezwykła.

Dowiemy się jakie zabytki, skarby, relikwie znajdowały się w Notre Dame, wszystko trzeba było szybko ratować. Zawalenie się iglicy było punktem kulminacyjnym, czas się zatrzymał, a strażacy zrobili wszystko co w ich mocy.

Jednak poza tymi wydarzeniami ta książka jest kapsułą czasu, przenosimy się do najważniejszych wydarzeń we Francji, w których Notre Dame uczestniczyła. W tej dalszej części dużo więcej dowiemy się o samej historii, katedra jest tylko dodatkiem, jednak istotnym.

Dowiemy się też trochę o początkach Notre Dame - kto zaprojektował, kto sfinansował, kto był pomysłodawcą.

Mnie najbardziej podobała się część dotycząca dnia pożaru, bo to głównie to mnie interesowało, a także rozdział o powstaniu katedry, resztę przeczytałam, ale bez większego zainteresowania.

Jeżeli też czujecie powiązanie z katedrą albo lubicie historie, to warto sięgnąć po tę książkę. Jest naprawdę w porządku, nie przytłacza wiedzą.

Ode mnie 6/10

Czy Wy też przeżywaliście pożar katedry? Do dziś pamiętam ten szok i napięcie, oczekiwanie przed wiadomości w telewizji i rozmowy z rówieśnikami o przerażeniu. Coś tak niezwykłego, nieśmiertelnego, a jednak wbrew wszystkiemu przyziemnego.

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce, dlatego nieco Wam ją przybliżę.

Autorka przenosi nas w czasie do tego pamiętnego...

Każdy z nas na pewno pamięta gdy wiosną 2019 roku płonęła Katedra Norte Dame. Dlaczego ten pożar sprawił, że świat na chwilę wstrzymał oddech?
„Notre Dame zawsze była czymś dużo więcej niż tylko katedrą, miejscem kultu religijnego katolików i pięknym dziełem sztuki, którego witraże pamiętają XIII wiek. To również jedno z najwspanialszych osiągnięć architektonicznych ludzkości, oblicze cywilizacji i dusza narodu. Święta i świecka zarazem, gotycka i rewolucyjna, średniowieczna i romantyczna, zawsze oferowała miejsce wspólnoty i schronienie każdemu, niezależnie od tego czy wierzył, czy nie, chrześcijaninowi i niechrześcijaninowi” (s.14)
Autorka prowadzi czytelnika przez stulecia od powstania katedry w średniowieczu do roku 2019 jej pożaru i dyskusji na temat odbudowy. Opowiada o kolejnych przebudowach i renowacjach, architektach, którzy je nadzorowali, a także politykach. Ciekawa postać dziewiętnastowiecznego polityka Georgesa-Eugène Haussmanna piastującego stanowisko prefekta departamentu Sekwany. To jemu Paryż zawdzięcza swój dzisiejszy urok. To również historia Francji w pigułce. Poirier przedstawia rolę katedry w okresie reformacji, rewolucji francuskiej, epoki napoleońskiej, aż po drugą wojnę światową i czasy de Gaulla...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.967792129913564/8513654238660611/

Każdy z nas na pewno pamięta gdy wiosną 2019 roku płonęła Katedra Norte Dame. Dlaczego ten pożar sprawił, że świat na chwilę wstrzymał oddech?
„Notre Dame zawsze była czymś dużo więcej niż tylko katedrą, miejscem kultu religijnego katolików i pięknym dziełem sztuki, którego witraże pamiętają XIII wiek. To również jedno z najwspanialszych osiągnięć architektonicznych...

Dawno, dawno temu, jeszcze za czasów licealnych, gdy z klasą moją wyruszyłam do Francji, miałam okazję oglądać katedrę Notre Dame na własne oczy. Ma skromna, nieletnia jeszcze wtedy osoba była pod wielkim wrażeniem jej monumentalności. Pamiętam do tej pory, choć niestety pamięć mam słabą, z jak ogromną siłą oddziaływała na widza ta gotycka, strzelista architektura.

Nic dziwnego, że wydarzenia, które miały miejsce w 2019 roku, wstrząsnęły mną do głębi. Podobnie jak wielu innych internautów śledziłam z zapartym tchem doniesienia z Paryża. I nic dziwnego, że zapragnęłam sięgnąć po książkę o jednej z najsłynniejszych na świecie budowli, która jakimś cudem przetrwała pożar.

"Serce Paryża. Dusza Francji"? Dzięki książce Agnès Poirier stwierdzenie to przestaje być ino pustym sloganem. Autorka zabiera nas bowiem w podróż przez wieki, pokazując kluczową rolę, jaką monumentalna katedra odegrała na przestrzeni dziejów. Jej opowieść jest jak przyspieszony film. w ekspresowym tempie pokazujący najważniejsze momenty historii.

Niewielka publikacja w niezwykle prosty i przystępny dla czytelnika sposób przybliża losy Notre Dame od momentu jej powstania do czasów współczesnych. Monumentalna budowla, która stała się teatrem dziejów, a na jego deskach wystawiano takie sztuki jak koronacje królów czy rewolucje. Czyż nie jest to fascynujący temat?

Dzięki podobnej konstrukcji tekstu książka okazuje się wyjątkowo wciągająca i można ją pochłonąć jednym tchem. Sporo zastrzeżeń mam jednak do części poświęconej samemu pożarowi katedry. Mało tu informacji na temat przyczyn jego wybuchu, dużo natomiast patosu i nadmiaru emocji, zrozumiałych, gdyby tekst został napisany w kilka dni po owych tragicznych wydarzeniach.

Moją szczególną konsternację budziły wzmianki na temat prezydenta Macrona, który według autorki jest "jak zwykle przekładający czyny nad słowa i mający w sobie coś z ducha Bonapartego". Sądzę, że gdyby podobne fragmenty wyrzucić z książki, zyskałaby ona sporo na bezstronności i obiektywizmie. I byłby to bardzo mądry zabieg, bo części poświęcone historii zabytkowej budowli czyta się naprawdę znakomicie.

Cóż, nie wiem, jak długo potrwa odbudowa Notre Dame, ale mimo iż ostatnie wydarzenia sprawiły, że kwestia jej odbudowy wydaje się mniej istotna, to ciągle mam nadzieję (tak samo jak autorka książki),że kiedyś będę mogła znów stanąć w jej progach i podziwiać jej piękno.

Dawno, dawno temu, jeszcze za czasów licealnych, gdy z klasą moją wyruszyłam do Francji, miałam okazję oglądać katedrę Notre Dame na własne oczy. Ma skromna, nieletnia jeszcze wtedy osoba była pod wielkim wrażeniem jej monumentalności. Pamiętam do tej pory, choć niestety pamięć mam słabą, z jak ogromną siłą oddziaływała na widza ta gotycka, strzelista architektura.

Nic...

Są budowle, które towarzyszą człowiekowi na przestrzeni wieków, są świadkami rozwoju myśli technicznej, ważnych momentów historii i przemian społeczno-kulturowych. Z czasem przestają być postrzegane jako gmachy z kamienia, żelaza, betonu czy szkła i nabierają cech żywej tkanki, która trwa wraz z ludzkością. Pożar, który wybuchł 15 kwietnia 2019 roku w katedrze Notre Dame w Paryżu poranił wiele ludzkich dusz, naruszył ową tkankę osadzającą Francuzów w bieżącym miejscu historii, osadzającą ludzi na kole czasu. Na stronach książki "Notre Dame. Serce Paryża, dusza Francji." Agnes Poirier prezentuje afekt jaki Francja odczuwa dla swojej katedry, każde zdanie tli się pasją lub wzruszeniem . Swą heroiczną opowieść zaczyna od pożaru, od tych którzy z nim walczyli i tych, którzy odpowiedzialni byli za sztukę i relikwie, by szybko przenieść się do 1163 roku i ukazać miejsce Notre Dame w najistotniejszych momentach historii Francji i Paryża. W ostatnim rozdziale powraca do czasu współczesnego by opowiedzieć o wysiłkach zmierzających do ustabilizowania budowli i ogromnej pracy, którą trzeba będzie wykonać by przywrócić ją do świetności, kiedy opadnie kurz po zajadłej walce nad kształtem przyszłej Notre Dame.
Taka mała, skromna książka, a budzi tyle emocji i wzruszeń, że nie można przejść obok niej obojętnie. Polecam.

Są budowle, które towarzyszą człowiekowi na przestrzeni wieków, są świadkami rozwoju myśli technicznej, ważnych momentów historii i przemian społeczno-kulturowych. Z czasem przestają być postrzegane jako gmachy z kamienia, żelaza, betonu czy szkła i nabierają cech żywej tkanki, która trwa wraz z ludzkością. Pożar, który wybuchł 15 kwietnia 2019 roku w katedrze Notre Dame w...