Luty zupełnie niechcący upłynął mi pod znakiem motywów LGBT w literaturze japońskiej. Zupełnym przypadkiem "Quicksand" też wykorzystuje motyw miłości głównych bohaterek, ale w formie i funkcji trochę innej niż w "Beauty and Sadness" Kawabaty Yasunari.
To, co pierwszej chwili bierzemy za małżeńską zdradę i lesbijski romans mężatki z młodą dziewczyną powoli, fragment po fragmencie, staje się skomplikowaną mozaiką ukrytych motywacji, skrywanych sekretów, stłumionych namiętności i zaskakująco lokowanych uczuć.

Jest tu tak typowa i zawsze urzekająca symboliczna rola japońskiej estetyki i kultury, jest oczywiście przepiękna kobieta, są zniewoleni przez nią mężczyźni, jest niemoralne, chore piękno i destrukcyjna namiętność.
Wszystko to oczywiście działa na plus, ale podczas lektury nie mogłam oprzeć się niemiłemu wrażeniu, że mniej więcej w 3/4 autor stracił serce do powieści, dokończył ją pod przymusem, po łebkach i w dziwny sposób, który jakoś nie bardzo koresponduje z poprzedzającą go akcją.

To nie jest "Niektórzy wolą pokrzywy" ani "Dwie opowieści o miłości okrutnej", ale wciąż jest to Tanizaki w dobrej formie, godny uwagi.

Luty zupełnie niechcący upłynął mi pod znakiem motywów LGBT w literaturze japońskiej. Zupełnym przypadkiem "Quicksand" też wykorzystuje motyw miłości głównych bohaterek, ale w formie i funkcji trochę innej niż w "Beauty and Sadness" Kawabaty Yasunari.
To, co pierwszej chwili bierzemy za małżeńską zdradę i lesbijski romans mężatki z młodą dziewczyną powoli, fragment po...