Książka z mojego dzieciństwa do której co jakiś czas powracam. Fragmentami wesoła, fragmentami smutna. Chwyta za serce (
w moim przypadku zarówno serce dziecka, jak i dorosłej kobiety).

Książka z mojego dzieciństwa do której co jakiś czas powracam. Fragmentami wesoła, fragmentami smutna. Chwyta za serce (
w moim przypadku zarówno serce dziecka, jak i dorosłej kobiety).

Janina Porazińska jest nazywana jedną z czterech "dam literatury dla dzieci". To zaszczytne miano dzieli wraz z Hanną Januszewską, Marią Kownacką i Ewą Szelburg-Zarembiną. Mimo tego mam wrażenie, że dziś jest autorką nieco zapomnianą.
Powieść "I w sto koni nie dogoni" to autobiografia Porazińskiej pisana dla młodych czytelników. Autorka opisuje swoje wczesne dzieciństwo przypadające na koniec XIX wieku. Książka ciekawa z punktu widzenia historii kultury. Interesujące są również opowiadania dziadków i rodziców Porazińskiej, które autorka przytacza w rozdziale "Słuchamy opowiadań".

Janina Porazińska jest nazywana jedną z czterech "dam literatury dla dzieci". To zaszczytne miano dzieli wraz z Hanną Januszewską, Marią Kownacką i Ewą Szelburg-Zarembiną. Mimo tego mam wrażenie, że dziś jest autorką nieco zapomnianą.
Powieść "I w sto koni nie dogoni" to autobiografia Porazińskiej pisana dla młodych czytelników. Autorka opisuje swoje wczesne dzieciństwo...

Ta książka jest po prostu piękna. Zachwycała mnie ta podróż do innego świata- dorożki jeżdżące po kocich łbach, wakacje na wsi, zwykłe dni i wplecione w dziecięce wspomnienia ważne wydarzenia historyczne. Nie zawsze te wspomnienia są piękne- czasem smutne, czasem z perspektywy dziecka przerażające. Porazińska sprawi, że czytając człowiek się uśmiechnie, a po chwili łza może zakręcić się w oku.

Ta książka jest po prostu piękna. Zachwycała mnie ta podróż do innego świata- dorożki jeżdżące po kocich łbach, wakacje na wsi, zwykłe dni i wplecione w dziecięce wspomnienia ważne wydarzenia historyczne. Nie zawsze te wspomnienia są piękne- czasem smutne, czasem z perspektywy dziecka przerażające. Porazińska sprawi, że czytając człowiek się uśmiechnie, a po chwili łza może...

Wspaniała lektura mojego dzieciństwa. Mój pierwszy prezent książkowy.

Wspaniała lektura mojego dzieciństwa. Mój pierwszy prezent książkowy.

Książka zawiera luźne wspomnienia z dzieciństwa Janiny Porazińskiej. Janina Porazińska urodziła się w 1882 roku, a więc w czasach, gdy Polski nie było na mapach Europy.
Są tu wspomnienia z Lublina, jeszcze niezelektryfikowanego, do którego przyjechała kiedyś Helena Modrzejewska. Można się dowiedzieć, jak wyglądało lubelskie mieszkanie pisarki.
Są tu wspomnienia z wizyty w Warszawie, która oszałamiała trzypiętrowymi budynkami.
Najcieplej pisarka pisze o wakacjach, które spędzała w Chrustach. To była wyprawa! Zima ciocia Janki organizowała tajne nauczanie.
Letnie wieczory spędzało się na ganku i słuchało opowiadań. O bliskich, którzy uczestniczyli w powstaniu w 1863 roku. O członkach rodziny walczących w armii Napoleona.
Piękna opowieść o ludziach i zwierzętach. Janina Porazińska lubiła zwierzęta i były zawsze obecne w jej życiu.
Z książki również można dowiedzieć się o grzeszkach pisarki - dlaczego podkradała dziadkowi papierosy. Bynajmniej nie po to, by palić ;)
Piękne dzieciństwo, dziś już takiego nie ma.

Książka zawiera luźne wspomnienia z dzieciństwa Janiny Porazińskiej. Janina Porazińska urodziła się w 1882 roku, a więc w czasach, gdy Polski nie było na mapach Europy.
Są tu wspomnienia z Lublina, jeszcze niezelektryfikowanego, do którego przyjechała kiedyś Helena Modrzejewska. Można się dowiedzieć, jak wyglądało lubelskie mieszkanie pisarki.
Są tu wspomnienia z wizyty w...

czytałam sto lat temu kilkanaście razy i wciąż jakieś fragmenty tej książki siedzą mi w głowie. Lubiłam ją. I wrócę jeszcze do niej.

czytałam sto lat temu kilkanaście razy i wciąż jakieś fragmenty tej książki siedzą mi w głowie. Lubiłam ją. I wrócę jeszcze do niej.

Zbiór opowiadań w których autorka kreśli sielski, ciepły obrazek swoich dziecięcych lat. Pełna humoru, ale też pięknie oddająca realia życia na przełomie XIX i XX wieku.
Moja ulubiona książka z dzieciństwa. Mogłabym czytać w nieskończoność :)

Zbiór opowiadań w których autorka kreśli sielski, ciepły obrazek swoich dziecięcych lat. Pełna humoru, ale też pięknie oddająca realia życia na przełomie XIX i XX wieku.
Moja ulubiona książka z dzieciństwa. Mogłabym czytać w nieskończoność :)

Jak żyło się dzieciom na przełomie XIX i XX wieku, kiedy w Lublinie nie było bieżącej wody, elektryczności i samochodów? Co czytały, w co się bawiły, czego się bały, za czym tęskniły? Jak postrzegały swoje starsze i młodsze rodzeństwo, rodziców i pozostałych krewnych? Co sądziły o sąsiadach, rodzinnym mieście? Jak spędzały wakacje i święta? Czym chciały się zajmować w przyszłości? Dlaczego dziewczynkom nie było wolno gwizdać, ukochany pies został nazwany Facetem, albo po co zbierano stare monety sprzed rozbiorów?
Janinę Porazińską kocham za wiele rzeczy - nie tylko za śliczne bajeczki i wspaniałe przekłady z języków skandynawskich - ale i za to, jakim była człowiekiem i dzieckiem.

Jak żyło się dzieciom na przełomie XIX i XX wieku, kiedy w Lublinie nie było bieżącej wody, elektryczności i samochodów? Co czytały, w co się bawiły, czego się bały, za czym tęskniły? Jak postrzegały swoje starsze i młodsze rodzeństwo, rodziców i pozostałych krewnych? Co sądziły o sąsiadach, rodzinnym mieście? Jak spędzały wakacje i święta? Czym chciały się zajmować w...