Książka ważna i głęboka. Poglądy ks. Hryniewicza były do niedawna dość szeroko dyskutowane. Pod jego adresem padło wówczas kilka mniej lub bardziej gromkich zarzutów. Jest to jeden z tych teologów, których myśl nie może się podobać konserwatystom, chociaż wiara w apokatastazę, a więc w powszechność zbawienia i w rezultacie w puste piekło, nie jest bynajmniej jego pomysłem, tylko wywodzi się ze starej, wschodniochrześcijańskiej tradycji. W podobnym duchu utrzymane są także fragmenty opublikowanego przed kilkoma laty komentarza do Credo, których ks. Hryniewicz jest autorem i w których podejmuje bardzo aktywną obronę teologii prawosławnej. Niezależnie od bardzo skądinąd interesującego sporu o apokatastazę ks. Hryniewicz podejmuje próbę walki z dominującą niegdyś "pedagogiką strachu". Pragnie zaprezentować wiarę jako coś przyjaznego i bardzo potrzebnego, coś mogącego uleczyć nasze zranienia, zażegnać lęki i niepokoje, co nie jest wcale takie błahe, o ile zauważymy jak wielu jeszcze postrzega Kościół i wiarę jako coś opresyjnego. Ktoś mógłby powiedzieć, że to takie "lekkie", "tygodnikowe" chrześcijaństwo... Nawet jeśli zarzut ten ocenimy jako słuszny (zwłaszcza w tej drugiej części),to przecież nad książką ks. Hryniewicza nie można przejść obojętnie, warto się nad nią pochylić, przeczytać ją i przemyśleć.

Książka ważna i głęboka. Poglądy ks. Hryniewicza były do niedawna dość szeroko dyskutowane. Pod jego adresem padło wówczas kilka mniej lub bardziej gromkich zarzutów. Jest to jeden z tych teologów, których myśl nie może się podobać konserwatystom, chociaż wiara w apokatastazę, a więc w powszechność zbawienia i w rezultacie w puste piekło, nie jest bynajmniej jego pomysłem,...

Jedna z najważniejszych moich lektur. Może dlatego, że ta książka to świadectwo. Świadectwo piękne i poruszające. Nie tylko mówi o nadziei, ale ją daje. Ojciec Hryniewicz pokazuje jasno i wyraźnie, że „wiara mówi językiem nadziei”. Myślę, że to dzieło, wypływające z długotrwałej, głębokiej refleksji i doświadczenia, jest w stanie istotnie zmienić życie niejednego z nas – chrześcijan zalęknionych i smutnych. I to jest prawdziwą siłą tej książki – nawet nie jakieś konkretne hipotezy, czy rozwiązania doktrynalne (z którymi w drobnych szczegółach można czasem polemizować). Przede wszystkim jednak jest to teologia żywa – już przeżyta (i jeszcze nie...) A to już jest naprawdę bardzo dużo – bo rzeczywiście „nie jest łatwo być człowiekiem nadziei”. Ale warto. Alleluja!

Jedna z najważniejszych moich lektur. Może dlatego, że ta książka to świadectwo. Świadectwo piękne i poruszające. Nie tylko mówi o nadziei, ale ją daje. Ojciec Hryniewicz pokazuje jasno i wyraźnie, że „wiara mówi językiem nadziei”. Myślę, że to dzieło, wypływające z długotrwałej, głębokiej refleksji i doświadczenia, jest w stanie istotnie zmienić życie niejednego z nas –...