Funkcjonowanie systemów społeczno-gospodarczych oraz aparatów państwowych krajów peryferyjnego kapitalizmu zależnego jest dalece odmienne od przewodzących rozwojowi cywilizacji państw Centrum systemu światowego. Polska, podobnie jak inne kraje peryferyjne, wkroczyła na drogę peryferyjną w XVI wieku i niestety po dziś dzień na niej pozostaje. Autor niniejszego opracowania podziela pogląd, że los krajów peryferyjnych
w dużej mierze zależy od konfliktów interesów państw Centrum. W sprzyjających okolicznościach społeczeństwa peryferyjne pod światłym i sprężystym przywództwem mogą wybić się na członków elitarnego klubu narodów I Ligi i zerwać z obciążającym dziedzictwem. Niestety, peryferyjne elity z reguły są leniwe i skorumpowane. Pogrążają swoje narody w biedzie i upokorzeniach. Peryferyjne lumpen-elity są winne temu, że większość Ziemian żyje w nędzy.

W krajach Centrum interesy narodów są jasno zdefiniowane i twardo bronione. Na peryferiach lumpowie frymarczą interesami narodów. Centrum dokonuje akumulacji – posiada naukę, wysokie technologie, rentowny przemysł. Peryferie mają kopalnictwo i przestarzały, nierentowny przemysł. Armie Centrum posiadają nowe generacje nowoczesnych i potężnych broni. Przestarzałe armie peryferyjne są wobec nich bezsilne. Centrum ma spójne społeczeństwa. Społeczeństwa peryferii są rozwarstwione i zdeformowane. W Centrum odbywa się kreacja kultury. Na peryferiach jest mimetyzm i marginalizacja lokalnej kultury. W Centrum odbywa się akumulacja gigantycznego bogactwa i rozwój społeczeństwa. Na peryferiach gromadzą się wszelkie patologie i problemy społeczne. Najpotężniejsze dziś państwo, Stany Zjednoczone, jeszcze w XIX wieku były krajem peryferyjnym. . .