Trochę infantylnie się zrobiło, ale czyta się nieźle.

Trochę infantylnie się zrobiło, ale czyta się nieźle.

Lubicie brytyjski humor w książkach?

„Człowiek, który umarł dwa razy” to kolejny tom serii Richarda Osmana. Pierwszy był przyjemnym cozy mystery, ale mimo to nie do końca przypadł mi do gustu. Jak było z drugim?

Mamy tutaj mnóstwo brytyjskiego humoru, który jest niesamowicie istotnym elementem tej książki. Przez niego momentami realność schodzi na drugi plan. Niektóre wydarzenia są bowiem zabarwione absurdem, ale jest to zabieg celowy. Na początku nie byłam do niego przekonana, gdyż wiarygodność fabuły zazwyczaj jest dla mnie najważniejsza. Jednak kiedy wciągnęłam się w historię, zaczęłam doceniać poczucie humoru autora i przestało mi przeszkadzać, że niektóre zdarzenia są trochę zbyt podkoloryzowane.

Fabuła książki jest rozwinięta i bardzo ciekawa. Akcja okazała się nieprzewidywalna oraz tajemnicza, co bardzo przypadło mi do gustu. Czyta się tę powieść błyskawicznie i z zaciekawieniem, co jest jej niewątpliwym plusem. Sam pomysł na fabułę także okazał się intrygujący. Biorąc pod uwagę całokształt, muszę przyznać, że wciągnęłam się w nią dużo bardziej niż w pierwszy tom.

Dowiadujemy się tutaj także dużo nowych rzeczy o sympatycznych seniorach, którzy tym razem wplątali się w naprawdę niebezpieczną sprawę. Dzięki temu lepiej ich rozumiemy. Szczególnie ciekawą osobowością jest Elizabeth, która pomimo wieku ma w sumie więcej werwy niż niejeden nastolatek. Dodatkowo jest charyzmatyczna, bezpośrednia i nie boi się podjąć radykalnych działań. To zdecydowanie moja ulubienica. Pozostali bohaterowie również mają wspaniałą kreację i po prostu nie sposób ich nie polubić.

„Człowiek, który umarł dwa razy” to bardzo ciekawa propozycja, jeśli szukacie czegoś lekkiego, zabawnego, ale jednocześnie niebanalnego. Zdecydowanie polecam jednak czytać tę serię po kolei. Sama zabieram się za trzeci tom i niedługo wrócę z recenzją!

Lubicie brytyjski humor w książkach?

„Człowiek, który umarł dwa razy” to kolejny tom serii Richarda Osmana. Pierwszy był przyjemnym cozy mystery, ale mimo to nie do końca przypadł mi do gustu. Jak było z drugim?

Mamy tutaj mnóstwo brytyjskiego humoru, który jest niesamowicie istotnym elementem tej książki. Przez niego momentami realność schodzi na drugi plan. Niektóre...

Diamenty warte są dwadzieścia milionów funtów; człowiek, któremu je skradziono musi je odzyskać, bo mafia mu nie odpuści; złodziej wie, o co toczy się gra, zdaje sobie sprawę, że albo wszystkich przechytrzy, albo zginie …

Czy główny gracz zwracając się do byłej agentki wywiadu, Elizabeth Best, i podszywając się pod człowieka od dawna nieżyjącego chce kobietę, niegdyś swoją żonę, wciągnąć w pułapkę? A może przeciwnie, na tyle wysoko ocenia jej kompetencje, że nie ma wątpliwości kto w tej grze zostanie zwycięzcą?

Tymczasem .rozgrywka coraz bardziej się komplikuje, zwłaszcza gdy padają śmiertelne ofiary. Obok członków Czwartkowego Klubu Zbrodni angażują się w nią oczywiście także profesjonaliści z MI5 i MI6. Bo przecież nie chodzi jedynie o odzyskanie łupu! Wynik nie do końca jest przewidywalny, podobnie zresztą jak wkład poszczególnych osób w rozstrzygnięcie afery. Dość powiedzieć, że niektóre koncepcje Joyce okazują się bardziej trafne niż intuicje Elizabeth, a podbramkowy finał pojedynku z przestępcami mógłby zakończyć się tragicznie, gdyby nie interwencja Bogdana Jankowskiego.

Z drugiej strony wypada wspomnieć, że nie tylko tą dużą aferą żyją mieszkańcy Coopers Chase. Zanim zresztą nabrała ona rozpędu, klubowicze przeżyli prawdziwy szok po bandyckim napadzie na Ibrahima. Do tej pory psychiatra odczuwa skutki pobicia i nie bardzo sobie radzi z traumą, a znajomi policjanci z Fairhaven długo mają problemy z przedstawieniem dowodów obciążających sprawcę. Ponadto cały czas zajęci są rozpracowywaniem lokalnego półświatka, na czele z rządzącą nim matką chrzestną, dilerką i morderczynią. Naturalnie na nastroje seniorów i ich przyjaciół wpływ mają również bardziej przyziemne, niekoniecznie tragiczne doświadczenia. W ich przedstawianiu, bez melodramatycznej czułostkowości, jest Richard Osman prawdziwym mistrzem. Bez względu na to, czy są to wspomnienia o zmarłych małżonkach, opisy rodzącej się dojrzałej miłości, rozważania na temat adopcji psa czy relacje z obcowania z partnerem z postępującą demencją.

Klimat i styl tego tomu nie różnią się specjalnie od poprzedniego. Wątki kryminalne mogą robić wrażenie bardziej uporządkowanych i wzbudzać więcej emocji. Ale dla mnie najważniejsze okazało się zadowolenie z powtórnego spotkania z ludźmi, którzy już poprzednio wydali mi się interesujący, a teraz lepiej ich poznałam i mogłam sobie wyrobić na ich temat bardziej zniuansowane opinie. Ciekawe, jak to będzie wyglądało w kolejnych tomach.

Diamenty warte są dwadzieścia milionów funtów; człowiek, któremu je skradziono musi je odzyskać, bo mafia mu nie odpuści; złodziej wie, o co toczy się gra, zdaje sobie sprawę, że albo wszystkich przechytrzy, albo zginie …

Czy główny gracz zwracając się do byłej agentki wywiadu, Elizabeth Best, i podszywając się pod człowieka od dawna nieżyjącego chce kobietę, niegdyś swoją...

Wielokrotnie przekonałam się, że to, kiedy sięgamy po daną lekturę ma ogromny wpływ na odbiór. Nie mam jednak w zwyczaju przerywać rozpoczętych książek, więc często męczę się, brnąc do końca. Jeśli jednak czuję, że moja ocena nie ma związku z treścią, a wynika właśnie z tego, że trafiło na mój gorszy okres, to lubię sobie taką powieść odświeżyć, najczęściej w wersji audio i porównać wrażenia. 

"Człowiek, który umarł dwa razy" jest właśnie jedną z takich książek, które za drugim razem wypadły u mnie zdecydowanie lepiej. Gdy czytałam ją w grudniu, liczyłam na to, że zwyczajnie poprawi mi humor, a zamiast tego ciągle miałam poczucie, że zupełnie nie dorównuje pierwszej części cyklu i jest raczej głupawa niż pocieszna. Po ponownej lekturze jestem wobec niej dużo mniej krytyczna, autorowi udało się utrzymać klimat "Czwartkowego klubu zbrodni", choć rzeczywiście nadal uważam, że on miał dużo ciekawszą i bardziej realną zagadkę kryminalną. 

Czworo przyjaciół z Coopers Chase tym razem mierzyło się z wyzwaniem, które sprowadziła na nich zawodowa przeszłość Elizabeth. Pierwsze rozdziały są mistrzowsko skonstruowane i wprowadzają nas w całą sytuację w dość oryginalny sposób. Nie przepadam za wątkami związanymi z wywiadem i przestępczością zorganizowaną, stąd byłam sceptyczna, ale przy tej gromadce staruszków wszystko jest o wiele bardziej urocze. 

Nie będę ukrywać, że zaskoczyło mnie to, jak cała sprawa się zakończyła. Autor połączył dwa główne wątki w sposób, na który sama bym nie wpadła. Oczywiście traktuję całą powieść z ogromnym przymrużeniem oka, jako czystą rozrywkę, bez rozważania prawdopodobieństwa. Richard Osman ma naprawdę nieograniczone pokłady fantazji i potrafi je w logiczny sposób okiełznać, a to dla mnie w tym gatunku najważniejsze. 

"Człowiek, który umarł dwa razy" to bardzo dobra kontynuacja losów bohaterów, których mogliśmy poznać w literackim debiucie autora. Klimatyczny, pełen angielskiego humoru i z polskim akcentem cosy crime to doskonała opcją jako przerywnik między bardziej wymagającymi powieściami. Ja z pewnością będę kontynuowała przygodę z twórczością Osmana. 

Moje 7/10.  

Wielokrotnie przekonałam się, że to, kiedy sięgamy po daną lekturę ma ogromny wpływ na odbiór. Nie mam jednak w zwyczaju przerywać rozpoczętych książek, więc często męczę się, brnąc do końca. Jeśli jednak czuję, że moja ocena nie ma związku z treścią, a wynika właśnie z tego, że trafiło na mój gorszy okres, to lubię sobie taką powieść odświeżyć, najczęściej w wersji audio i...

Wyciągnęłam się. Dość ciekawa sprawa kryminalna. Nie wolno nam zapomnieć o emerytowanych bohaterach. Polski wątek. Sięgam po kolejną część. Warto zwrócić uwagę na piękne opisy o przemijaniu, wtedy starość nie wydaje się taka straszną. Polecam 😊

Wyciągnęłam się. Dość ciekawa sprawa kryminalna. Nie wolno nam zapomnieć o emerytowanych bohaterach. Polski wątek. Sięgam po kolejną część. Warto zwrócić uwagę na piękne opisy o przemijaniu, wtedy starość nie wydaje się taka straszną. Polecam 😊

Kolejna część z serii jeszcze lepsza od pierwszej!

Kolejna część z serii jeszcze lepsza od pierwszej!

Polecam, polecam

Polecam, polecam

Lekka, śmieszna i ciekawa.

Lekka, śmieszna i ciekawa.

tak samo jak w poprzedniej części, bohaterowie interesują mnie bardziej niż plot twisty aleeee. W tym tomie jest z tym duzo lepiej. Akcja zdecydowanie bardziej mnie zajmuje. Wydaje mi się, że największym plusem tej książki jest portret seniorów. Autor opowiada o problemach, z którymi mierzą się starsi ludzie; od częstego szczania, poprzez bycie lekko zacofanym do demecji i myślenia o śmierci. Kocham bohaterów tej książki, kocham Joyce♥♥♥

tak samo jak w poprzedniej części, bohaterowie interesują mnie bardziej niż plot twisty aleeee. W tym tomie jest z tym duzo lepiej. Akcja zdecydowanie bardziej mnie zajmuje. Wydaje mi się, że największym plusem tej książki jest portret seniorów. Autor opowiada o problemach, z którymi mierzą się starsi ludzie; od częstego szczania, poprzez bycie lekko zacofanym do demecji i...

Podoba mi się, że Joyce nie jest już tylko wykonawczynią poleceń Elisabeth, ale również ma pomysły, które posuwają akcję.

Podoba mi się, że Joyce nie jest już tylko wykonawczynią poleceń Elisabeth, ale również ma pomysły, które posuwają akcję.