Strofy pogrążone w smutku

[Recenzja powstała przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

„Blask cienia” to zbiór dwudziestu pięciu wierszy pióra Marty Dżugaj. Poetka stworzyła swoje utwory w konwencji wiersza wolnego. Tomik utrzymany jest w nostalgicznym i refleksyjnym tonie. Dominuje zaduma, spokój, powaga. Mam wrażenie, że autorka wplata w wiersze również wątki autobiograficzne. Zbiór nabiera dzięki temu autentyzmu i szczerości.

Jakie są wiersze Marty Dżugaj? W moim odczuciu są na wskroś smutne. Słowa poetki niosą ze sobą bezbrzeżny żal, ogromne przygnębienie i samotność. Mówią o cierpieniu, odosobnieniu i trudzie codziennego życia. Poezja Marty Dżugaj skupiona jest przede wszystkim na emocjach. Przeżycia wewnętrzne podmiotów lirycznych zdecydowanie grają pierwsze skrzypce.

Mam jednak wrażenie, że poezja Marty Dżugaj jest dość prosta, nieskomplikowana, a tym samym nie ma w niej nic intrygującego. Tematyka jej wierszy, czyli między innymi: samotność, ból, niespełniona miłość rodzinna i damsko-męska, są motywami, które poezja widziała już niejednokrotnie. Poetka nie ograła ich w żaden nowatorski czy ciekawy sposób. Prostota jej wierszy mnie nie przekonuje. Według mnie nie jest to klasyczna prostolinijność, a nieciekawa zwyczajność.

Spośród wierszy najbardziej spodobał mi się utwór pod tytułem „Samotni”. Zwrócił moją uwagę, ponieważ jest właśnie nieco inny od wszystkich innych tekstów zebranych w tym tomiku. Pojawia się kot, który dla podmiotu lirycznego jest towarzyszem i ostoją w samotności. Wprowadzenie postaci zwierzęcej sprawia, że utwór staje się w jakiś sposób przytulny i nostalgiczny, ale w dobrym, ciepłym znaczeniu tego słowa. Obecność kota w pewnym stopniu oswaja odosobnienie osoby mówiącej w wierszu. Sprawia, że poczucie żalu i smutku nie jest tak beznadziejne i bezbrzeżne. Ja osobiście nie przepadam za poezją całkowicie dekadencką, w której nic nie ma sensu i nie ma nadziei na jakąkolwiek poprawę. Lubię utwory nostalgiczne, ale tylko wtedy, gdy podmiot liryczny sam wybiera taki nastrój, a nie jest jego więźniem, jak w przypadku poezji Marty Dżugaj.
Chociaż kto wie, czy właśnie podmiot liryczny w jakiś sposób nie lubuje się w swoim cierpieniu. W końcu tytuł tomiku brzmi „Blask cienia”. Można go zrozumieć tak, że w tych trudnych chwilach życia również jest piękno. Jest ono niełatwe do dostrzeżenia, ale znajdą się osoby, które będą celebrować nawet najczarniejsze godziny swojego życia.

Ciekawym jest również to, że w kilku wierszach pojawia się motyw samookaleczenia. Poetka podejmuje ten temat z ogromną powagą i ja czuję w tym autentyzm. Myślę, że będzie to poezja pożyteczna dla osób, które również zmagają się z tym problemem. Wiersze Marty Dżugaj mogą być dla nich tekstem, z którym się utożsamią i w którym zobaczą odbicie własnych emocji i myśli.

Podsumowując, recenzowanie poezji według mnie mija się z celem. Każdy z nas dany wiersz odbiera inaczej i nie da się powiedzieć, że ta poezja jest dobra i należy ją czytać, a tamta jest fatalna i trzeba ją omijać szerokim łukiem. Mnie osobiście twórczość Marty Dżugaj nie przypadła do gustu. Żaden z jej utworów nie zachwycił mnie na tyle, bym do niego powracała, lub przepisywała cytaty z jego treści. Nie są to wiersze dla mnie, ale być może dla innych czytelników okażą się wartościową lekturą. Myślę, że poezja Marty Dżugaj sprawdzi się u tych odbiorców, którzy szukają uzewnętrznienia cierpienia, samotności i nostalgii w prostych strofach.

Strofy pogrążone w smutku

[Recenzja powstała przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

„Blask cienia” to zbiór dwudziestu pięciu wierszy pióra Marty Dżugaj. Poetka stworzyła swoje utwory w konwencji wiersza wolnego. Tomik utrzymany jest w nostalgicznym i refleksyjnym tonie. Dominuje zaduma, spokój, powaga. Mam wrażenie, że autorka wplata w wiersze również wątki...