Dość nieskładna fabuła, która ma wplecione dziwne opisy i jest pełna zagubienia

Dość nieskładna fabuła, która ma wplecione dziwne opisy i jest pełna zagubienia

Okropna strata czasu. Ksiażka zupełnie o niczym, zero fabuły. Żałuje, że trafiła w moje ręce.

Okropna strata czasu. Ksiażka zupełnie o niczym, zero fabuły. Żałuje, że trafiła w moje ręce.

Czyta się to dobrze, napisane jest nieźle, momentami nawet błyskotliwie i z humorem. Problem z tą książką jest jednak jeden, za to zasadniczy. Nie ma fabuły, tu niby coś się dzieje, ale donikąd to nie zmierza. I choć od niego stronie, to jednak tym razem muszę rozczarowany wykrzyczeć:" Brak tu mięcha! "

Czyta się to dobrze, napisane jest nieźle, momentami nawet błyskotliwie i z humorem. Problem z tą książką jest jednak jeden, za to zasadniczy. Nie ma fabuły, tu niby coś się dzieje, ale donikąd to nie zmierza. I choć od niego stronie, to jednak tym razem muszę rozczarowany wykrzyczeć:" Brak tu mięcha! "

Najgorsza książka E. Mendozy jaką czytałem. Flaki z olejem. Zawiodłem się. książkę nowiutką oddam za piwo (Szczecin)

Najgorsza książka E. Mendozy jaką czytałem. Flaki z olejem. Zawiodłem się. książkę nowiutką oddam za piwo (Szczecin)

Napisana dobrym językiem, czytało mi się szybko i pod tym względem książka ta mnie nie męczyła.

Fabuła jest napisana zbyt chaotycznie, zapewne przez dużą ilość wątków, które koniec końców do niczego nie dążą, momentami ta książka wydaje się być bez fabuły i opisywać obyczajowo życie głównego bohatera.

Nie odradzam bo to nie jest książka zła, po prostu nie trafiła do mnie, raczej nie będę kontynuować serii, choć nigdy nie mów nigdy.

Napisana dobrym językiem, czytało mi się szybko i pod tym względem książka ta mnie nie męczyła.

Fabuła jest napisana zbyt chaotycznie, zapewne przez dużą ilość wątków, które koniec końców do niczego nie dążą, momentami ta książka wydaje się być bez fabuły i opisywać obyczajowo życie głównego bohatera.

Nie odradzam bo to nie jest książka zła, po prostu nie trafiła do mnie,...

Główny bohater, jednocześnie będący narratorem, przenosi nas w lata 70 XX. Z jednej strony mamy obraz konserwatywnej Hiszpanii u schyłku rządów generała Franco, w której powoli acz nieodwracalnie, dochodzi do przemian politycznych, kulturalnych, społecznych i obyczajowych, a z drugiej strony liberalne i demokratyczne USA. Mendoza słowami swoich bohaterów pokazuje niedoskonałości demokracji, która faktycznie polega na reprezentowaniu woli większości, a w rzeczywistości często wypycha do władzy najgorszych (czyli można odnaleźć jakiś wspólny pierwiastek pomiędzy dyktaturą a demokracją). Pomiędzy tymi dwoma odmiennymi rzeczywistościami próbuje odnaleźć się główny bohater, w którym odnajdujemy jakiś dysonans. Pomimo ciągłego szukania sposobu na życie i oczekując aż coś się wydarzy, a gdy coś już się wydarzy to zachowuje się biernie. Powieść ta nie jest prosta w odbiorze, a fabuła wydawałoby się prowadząca w jakimś kierunku nagle się urywa. Z drugiej strony mamy szereg ciekawych postaci o różnych, często odmiennych przemyśleniach na tematy polityczne, obyczajowe, kulturalne i społeczne.

Główny bohater, jednocześnie będący narratorem, przenosi nas w lata 70 XX. Z jednej strony mamy obraz konserwatywnej Hiszpanii u schyłku rządów generała Franco, w której powoli acz nieodwracalnie, dochodzi do przemian politycznych, kulturalnych, społecznych i obyczajowych, a z drugiej strony liberalne i demokratyczne USA. Mendoza słowami swoich bohaterów pokazuje...

Zmęczyła mnie ta książka. Chyba najbardziej z przeczytanych dotąd dzieł Mendozy. Z jakiegoś powodu przygody głównego bohatera są mało interesujące i nie wciągają, do tego stopnia, że pod koniec nie pamiętałem jak nazywa się główny bohater i z zaskoczeniem przyjąłem, że ma na imię Ruffo, kiedy ktoś na jednej z ostatnich stron zwrócił się do niego w ten sposób. Myślę, że autora stać na więcej. Zarówno "Miasto cudów" jak i seria o przygodach fryzjera były dużo lepsze.

Zmęczyła mnie ta książka. Chyba najbardziej z przeczytanych dotąd dzieł Mendozy. Z jakiegoś powodu przygody głównego bohatera są mało interesujące i nie wciągają, do tego stopnia, że pod koniec nie pamiętałem jak nazywa się główny bohater i z zaskoczeniem przyjąłem, że ma na imię Ruffo, kiedy ktoś na jednej z ostatnich stron zwrócił się do niego w ten sposób. Myślę, że...

Dziwna książka. Opis na okładce jest bardzo zachęcający, jednak po przeczytaniu książki muszę stwierdzić, że zbyt zachęcający. Jest to opowieść o młodym człowieku, mieszkańcu Katalonii, który nie wie do końca kim chce być. Pracuje jako dziennikarz, tworząc fałszywe historyjki do plotkarskiej gazety, a potem przeprowadza się do NY gdzie pracuje w hiszpańskiej firmie handlowej. Książka zawiera jego obserwacje na temat zmian w Europie i Ameryce w latach 60 i 70 - tych. Pomimo tego, że książka jest napisana przepięknym językiem czegoś mi zabrakło.

Dziwna książka. Opis na okładce jest bardzo zachęcający, jednak po przeczytaniu książki muszę stwierdzić, że zbyt zachęcający. Jest to opowieść o młodym człowieku, mieszkańcu Katalonii, który nie wie do końca kim chce być. Pracuje jako dziennikarz, tworząc fałszywe historyjki do plotkarskiej gazety, a potem przeprowadza się do NY gdzie pracuje w hiszpańskiej firmie...

Książka chaotyczna, liczne wątki, z których niewiele wynika, momentami brak fabuły, ale to jednak Mendoza, więc bywa też śmiesznie, błyskotliwie i przewrotnie:)

Książka chaotyczna, liczne wątki, z których niewiele wynika, momentami brak fabuły, ale to jednak Mendoza, więc bywa też śmiesznie, błyskotliwie i przewrotnie:)

Jeśli ktoś się spodziewa absurdalnej komedii w stylu Damskiego Fryzjera, to nie tutaj. "Król przyjmuje" należy do tej bardziej filozoficznej części twórczości hiszpańskiego mistrza.
Mimo obiecującego początku, w powieści jest niewiele akcji, a treść skupia się na interakcjach bohatera (dziennikarz Rufio) z różnymi jego znajomymi, oraz jego ewolucji zawodowej w tle zachodzących zmian kulturowych, w Hiszpanii lat 70. a potem USA (wątek amerykański służy pokazaniu jak konserwatywna była Europa).
Książka może być traktowana jako podróż sentymentalna autora i może spodobać się miłośnikom szkiców kulturowych i obyczajowych, szczególnie z tamtej epoki.
Na pewno też jest dobrze napisana, starannym, eleganckim językiem i odnajdziemy w niej typową dla Mendozy pogodę.
Jednak mnie czytanie trochę się dłużyło. Zabrakło mi dynamiki. Szkoda.

Jeśli ktoś się spodziewa absurdalnej komedii w stylu Damskiego Fryzjera, to nie tutaj. "Król przyjmuje" należy do tej bardziej filozoficznej części twórczości hiszpańskiego mistrza.
Mimo obiecującego początku, w powieści jest niewiele akcji, a treść skupia się na interakcjach bohatera (dziennikarz Rufio) z różnymi jego znajomymi, oraz jego ewolucji zawodowej w tle...