Sokrates spotyka Meneksenosa, który wraca z ratusza w Atenach. Pyta go, co się tam wydarzyło. Meneksenos odpowiada, że Rada zorganizowała pochówek poległych w bitwie i miała wybrać kogoś, kto wygłosi mowę pogrzebową, ale zwleka z decyzją, ponieważ sprawa jest nagła i nie wiadomo, czy ktokolwiek sobie poradzi, improwizując. Sokrates twierdzi, że skomponowanie takiej przemowy nie powinno sprawiać trudności i że nawet on może to zrobić, będąc uczony tego przez samą Aspazję, znawczynię retoryki, która uczyła nawet swego męża Peryklesa, a także przez niejakiego Konnona, znawcę muzyki. Twierdzi, że Aspazja pouczyła go, jak należy wygłaszać mowę pogrzebową. Meneksenos nalega, by Sokrates mu ją wygłosił. Sokrates, początkowo niechętny, zgadza się.

„Meneksenos” to dialog wyjątkowy na tle pozostałych dialogów Platona. Większość jego treści stanowi właściwie recytowana przez Sokratesa mowa pogrzebowa. Dialog pomiędzy postaciami jest tylko pretekstem prowadzącym do demonstracji oratorskich umiejętności filozofa. Nie ma tutaj więc, tak jak w innych dialogach, rozważania jakiegoś pojęcia filozoficznego, nie ma szukania idealnej definicji, nie ma szermierki słownej ani metody elenktycznej. Nie wiadomo, czy przedstawiona rozmowa kiedykolwiek się odbyła, ale prawdopodobnie nie. Wygłaszanie mów nie należało raczej do zainteresowań Sokratesa, wątpliwe jest również, aby pobierał lekcje retoryki – najpewniej więc jest to fikcja Platona. Niemniej jednak dialog ten jest istotny dla lepszego zrozumienia kultury starogreckiej, jako że jest to jedno z niewielu zachowanych tekstów źródłowych zawierających przykład ateńskiego oratorium pogrzebowego.

Sokrates spotyka Meneksenosa, który wraca z ratusza w Atenach. Pyta go, co się tam wydarzyło. Meneksenos odpowiada, że Rada zorganizowała pochówek poległych w bitwie i miała wybrać kogoś, kto wygłosi mowę pogrzebową, ale zwleka z decyzją, ponieważ sprawa jest nagła i nie wiadomo, czy ktokolwiek sobie poradzi, improwizując. Sokrates twierdzi, że skomponowanie takiej przemowy...