SybirPunk Vol.2

Ocena na portalu mogłaby sugerować, ze oto mamy do czynienia z literaturą niesamowitą, NO CÓŻ o gustach się nie dyskutuje. W moim odczuciu, ciężko tu mówić o jakiejkolwiek literaturze, nawet rozrywkowej...bo i rozrywki tu nie ma, są za to bluzgi, wulgaryzmy i okładanie się po pyskach bez żadnego sensu i celu, a wszystko opisane prostackim językiem, okraszone prymitywnymi mądrościami bohatera, NO CÓŻ w końcu to historia o dresiarzach, więc poziom dresiarstwa musi być chyba utrzymany.

Nie ma tu żadnej historii, opowieści, nie ma ciekawych postaci, o błyskotliwych dialogach, że nawet nie wspomnę.
Jest dużo akcji, ale brak jej ugruntowania w trzymającej napięcia fabule, przez co nudzi i usypia, NO CÓŻ życie rosyjskich gangsterów widocznie do interesujących nie należy. Spokojnie można opuszczać po 5 stron i nic się nie traci, można opuszczać po 20, ale wtedy chyba lepiej w ogóle sobie dać spokój z lekturą.

No i te nieszczęsne NO CÓŻ autora powtarzające się co pół strony, to jeden z wielu przejawów zdradzającym nam niefrasobliwość w operowaniu językiem, tudzież brak kreatywności w jego używaniu, NO CÓŻ prosta historia o łysolach, wymaga prostego języka jak mniemam. Godny pożałowania jest też brak klimatu cyberpunku, czy futurystycznej Rosji, czym niby powieść się reklamuje (po za mówieniem do siebie - towarzyszu, akcja równie dobrze mogłaby się toczyć w Polsce).

Boli mnie też styl (a właściwie jego brak) prowadzący do tego, że książka ta zlewa mi się z książkami innych polskich neo-fantastów. Wszyscy piszą tak samo, co prowadzi do niemożliwości odróżnienia ich od siebie, co byłoby jeszcze do przełknięcia, gdyby chociaż te historie były ciekawe i nietuzinkowe, NO CÓŻ może piętrzące się wulgaryzmy i swojskie i przaśne bon moty w postaci wypowiedzi bohaterów, to wszystko na co możemy liczyć.
Dość powiedzieć, że w tym stylu piszę moje opinie gdy nie mam nic ciekawego do powiedzenia, byleby było głośno, dynamicznie, kontrowersyjnie, tak żeby nikt się nie skapnął, że gadam głupoty!

Ocena na portalu mogłaby sugerować, ze oto mamy do czynienia z literaturą niesamowitą, NO CÓŻ o gustach się nie dyskutuje. W moim odczuciu, ciężko tu mówić o jakiejkolwiek literaturze, nawet rozrywkowej...bo i rozrywki tu nie ma, są za to bluzgi, wulgaryzmy i okładanie się po pyskach bez żadnego sensu i celu, a wszystko opisane prostackim językiem, okraszone prymitywnymi...

Druga część okazała się znacznie ciekawsza od pierwszej, ponieważ działo się w niej znacznie więcej, a dodatkowo autor zaciekawił mnie główną zagadką na tyle, że podczas czytania intensywnie zastanawiałem się, jak to wszystko się zakończy. Końcówka drugiego tomu dała sygnał, że koniec trylogii będzie satysfakcjonujący, dlatego trwam w nadziei. Na koniec dodam, że tak jak w pierwszej części, tak i w drugiej znalazłem inspiracje popkulturą, a mianowicie serią filmów z Johnem Wickiem.

Druga część okazała się znacznie ciekawsza od pierwszej, ponieważ działo się w niej znacznie więcej, a dodatkowo autor zaciekawił mnie główną zagadką na tyle, że podczas czytania intensywnie zastanawiałem się, jak to wszystko się zakończy. Końcówka drugiego tomu dała sygnał, że koniec trylogii będzie satysfakcjonujący, dlatego trwam w nadziei. Na koniec dodam, że tak jak w...

Chudego przygód ciąg dalszy.
Z kontynuacjami zazwyczaj odnosimy się do części pierwszej. Wydaje mi się, że Gołkowski bardziej świadomie operuje poczynaniami bohatera, postać nabrała bardziej wyraźnych rys, a w konsekwencji łatwiej planować jego poczynania. Z pierwszotomowego chaosu koncepcyjnego pojawia się lepszy zarys fabuły.
Kolejne problemy, kolejne przygody. Sprawy się komplikują. Zgodnie z założonym scenariuszem dziać się musi szybko i dużo, więc napiętrzenie problemów z części pierwszej kiełkowało w korzystnym środowisku wegetacyjnym. Możliwe, że to zasługa biotechnologii dostępnych dla współczesnych Chudemu naukowców i bioinżynierów XD Ogólnie przyjemna, niewymagająca lektura przy której dobrze odpoczywam i mam utrzymującą się ciekawość. Więc kolejny plus za to, że autor nie przekombinował i dał mi dobre sensacyjne czytadło.
Mam silne skojarzenie z Chudym, przemierzającym Neosybirsk w swojej klimakurtce pod strugami deszczu – jak tu dużo gatunkowego noir. Dziękuję też Gołkowskiemu, że potwierdził moje podejrzenia w wątku romantycznym, natomiast rozwinięcie kierunku „who is who” zapowiada się obiecująco. Dobrze, że nie muszę czekać na wydanie 3. tomu.

Chudego przygód ciąg dalszy.
Z kontynuacjami zazwyczaj odnosimy się do części pierwszej. Wydaje mi się, że Gołkowski bardziej świadomie operuje poczynaniami bohatera, postać nabrała bardziej wyraźnych rys, a w konsekwencji łatwiej planować jego poczynania. Z pierwszotomowego chaosu koncepcyjnego pojawia się lepszy zarys fabuły.
Kolejne problemy, kolejne przygody. Sprawy się...

"Ruskie w Przyszłości 2", czyli trochę nierówna kontynuacja perypetii Chudego. Z jednej strony ogarnia srogie biznesy, a z drugiej jęczy i stęka jaki to on nie jest biedny i nie ma za co zatankować. Za to wyjaśniło się po co autor na siłę wcisnął, bleee, wątek romantyczny.

"Ruskie w Przyszłości 2", czyli trochę nierówna kontynuacja perypetii Chudego. Z jednej strony ogarnia srogie biznesy, a z drugiej jęczy i stęka jaki to on nie jest biedny i nie ma za co zatankować. Za to wyjaśniło się po co autor na siłę wcisnął, bleee, wątek romantyczny.

20/2024 Drugie spotkanie z Chudym jest równie wciągające co pierwsze, jak zwykle u Gołkowskiego, książka jest dynamiczna, nie da się przy niej nudzić. Zdecydowanie sięgnę po część trzecią.

20/2024 Drugie spotkanie z Chudym jest równie wciągające co pierwsze, jak zwykle u Gołkowskiego, książka jest dynamiczna, nie da się przy niej nudzić. Zdecydowanie sięgnę po część trzecią.

Akcja nabiera tempa. Nasz samotny detektyw zostaje prezesem. Trochę nieoczekiwanie musi zająć się fabryką. Aby uniknąć zapaści finansowej pracuje jako szef ochrony u Daniłowa, tak, tego samego, który zlecił mu śledztwo w pierwszym tomie. Nie jest różowo, ponieważ poprzedni właściciela zakładu nie chcą pogodzić się ze stratą. Czy szaremu wilkowi (jak nazywa go Olga) uda się uruchomić produkcję? Czy praca na etat będzie go satysfakcjonować? Czy posłuszne wypełnianie rozkazów jest tym, o czym skrycie marzył? Chcecie się przekonać? To czym prędzej sięgnijcie po lekturę. Tylko zapewnijcie sobie dostęp do trzeciego tomu, ponieważ rozczarowanie, że nie można od razu sprawdzić, co będzie dalej, jest okrutne. Już biegnę do biblioteki. Wam sugeruję to samo. Nie będziecie narzekać. Zapewniam.

Akcja nabiera tempa. Nasz samotny detektyw zostaje prezesem. Trochę nieoczekiwanie musi zająć się fabryką. Aby uniknąć zapaści finansowej pracuje jako szef ochrony u Daniłowa, tak, tego samego, który zlecił mu śledztwo w pierwszym tomie. Nie jest różowo, ponieważ poprzedni właściciela zakładu nie chcą pogodzić się ze stratą. Czy szaremu wilkowi (jak nazywa go Olga) uda się...

Przyszłości jednak nie taka odległa. W świecie głogowskiego samochody nie latają, a samoloty wciąż są najlepszym środkiem transportu na duże odległości. Nowe rasy ludzi nie powstały. Chociaż te znane z naszej rzeczywistości rozdziely się jeszcze wyraźnej.
Co prawda sztuczna inteligencja o wiele bardziej wkracza w życie człowieka. Roboty wykonują proste prace, a przeszczep sztucznej części ciała zschynchroniziwanej z układem nerwowym stanowi codzienność. Ludzie odżywiają się jedzeniem mocno przetworzonym, zwierzęta i rośliny są raczej echem przeszłości, kolor nieba zmieszał się z kolorem smogu, a słońce pali nieubłaganie i zamiast dawać życie, zabija.
Wspominałem już, że ten świat nie jest aż tak odległy? Czytając zauważycie mnóstwo podobieństw do warunków współczesnego życia. Pieniądze są waluta szczęścia a status materialny decyduje o pozycji i dostępie do jakości zasobów. Miłość? Przyjaźń? Pojednanie? Tylko jeśli masz w tym interes. Duże korporacje rozdają karty, a człowieczeństwo nie istnieje. Albo jesteś trybikiem w maszynie albo umierasz na bruku. Nikt nawet nie podejdzie i nie zapyta co się dzieje. Znieczulica przekracza wyobrażenia.

W tym wszystkim on. Główny bohater, którego ciężko nie polubić, nie tylko dlatego, że zachowuje ludzką twarz okazując emocje pod skorupą twardziela, ale próbując wejść wyżej w hierarchii będąc zawsze ,,chłopcem" na posyłki bogatych oligarchów, pokazuje swoją zabawną nieudolność. Od Saszy (jego imię) można nauczyć się że łapanie kilku srok za ogon, skończy się co najmniej zadyszka ;)

Ostatecznie mamy wielowątkowa powieść składając się obecnie na 3 tomy.

Ja chętnie przeczytam kolejne. Ta seria stanowi dla mnie pomost pomiędzy książkami detektywistyczymi a gatunkiem sci-fi.

Przyszłości jednak nie taka odległa. W świecie głogowskiego samochody nie latają, a samoloty wciąż są najlepszym środkiem transportu na duże odległości. Nowe rasy ludzi nie powstały. Chociaż te znane z naszej rzeczywistości rozdziely się jeszcze wyraźnej.
Co prawda sztuczna inteligencja o wiele bardziej wkracza w życie człowieka. Roboty wykonują proste prace, a przeszczep...

Drugi Tom właściwie podobny do pierwszego. Poznajemy jeszcze mocniej Saszkę, jego rozterki i życie. NIestety mam z tym cholerny zgryz - jest niedokończona zagadka, która w tym tomie została po prostu zepchnięta do niebytu. Towarzyszmy bohaterowi w jego zakochiwaniu się, w pracy, a potem bach wszystko się rypło, a On ląduje w rynsztoku, a na koniec pali wszystkie mosty. Przelatujemy przez opowieść bo wciąga - jest dużo akcji, kwiecistych opisów ciekawego świata, ale też zmarnowanego potencjału. Dowiadujemy się więcej o federacji, okazuje się, że od naszych czasów nic tam się nie zmieniło - rządzą oligarchowie, a reszta ludzi to karaluchy, panuje zamordyzm i wygrywa ten kto ma więcej pieniędzy i siły. Saszka dostaje co róż po mordzie, nic mu nie wychodzi. Do tego w połowie książki [spoiler] Już wiemy czym/kim jest Olga [/spojler]. Ogólnie ciągle się zastanawiam po co ten motyw z weselem z Daniłowem, po co kilka innych pobocznych motywów, gdzie książkę zamyka się w 20 stronach na samym końcu wymuszonym wybiegiem. I tak przez całą książkę właściwie nic nowego się nie dowiedzieliśmy na temat głównej intrygi - kto i za co zabił Valentę, Sobka i resztę ludzi, ani czym jest magiczny wysuszacz organizmu. Saszka to oszołom, który nie potrafi ogarnąć się w priorytecie zadań i przez to ma kłopoty. Lecę trzeci tom, ale przy tym się mocno zawiodłem.

Drugi Tom właściwie podobny do pierwszego. Poznajemy jeszcze mocniej Saszkę, jego rozterki i życie. NIestety mam z tym cholerny zgryz - jest niedokończona zagadka, która w tym tomie została po prostu zepchnięta do niebytu. Towarzyszmy bohaterowi w jego zakochiwaniu się, w pracy, a potem bach wszystko się rypło, a On ląduje w rynsztoku, a na koniec pali wszystkie mosty....

Kolejny tom i cały czas "banan na gębie" podczas czytania. Genialna kontynuacja, która sprawiła a raczej potwierdziła, że Michał Gołkowski jest moim drugim ulubionym autorem u boku Dana Simmonsa. Polecam serdecznie!

Kolejny tom i cały czas "banan na gębie" podczas czytania. Genialna kontynuacja, która sprawiła a raczej potwierdziła, że Michał Gołkowski jest moim drugim ulubionym autorem u boku Dana Simmonsa. Polecam serdecznie!

Po pierwszym tomie chciałem przeczytać drugi i zobaczyć jak się wszystko rozwinie i czy będzie lepszy od poprzedniczki. Uważam że część druga jest nieco lepsza ,fabuła szybko się rozwija choć w większym stopniu są pociągnięte wątki które mniej mi się podobały nie mniej to dobra kontynuacja zobaczę czy kolejna będzie lepsza czy jednak wróci na poziom pierwszej części.

Po pierwszym tomie chciałem przeczytać drugi i zobaczyć jak się wszystko rozwinie i czy będzie lepszy od poprzedniczki. Uważam że część druga jest nieco lepsza ,fabuła szybko się rozwija choć w większym stopniu są pociągnięte wątki które mniej mi się podobały nie mniej to dobra kontynuacja zobaczę czy kolejna będzie lepsza czy jednak wróci na poziom pierwszej części.