Plotka jest potężną bronią.
Rodzicielstwo jest czasami pokonywaniem najgłębszych rozpadlin, z których warto wyjść tylko po to, by zobaczyć promień światła.
Przecież nie można całe życie uprawiać marketingu. Trochę prawdy też czasem się przyda.
Są ludzie, którzy swoją konstrukcją psychiczną, tak kruchą i delikatną, ożywiają naszą codzienność, jednak cena, którą płacą, jest dla nas niewyobrażalna.
Kalorie to takie wredne robaki, które codziennie w nocy zszywają twoje ubrania.
Największą wartością jest oryginalność.
Istota rzeczy kryje się w jej indywidualnym rozumieniu, nie w postrzeganiu ogólnym.
Życie nie jest łatwe, wymaga ostrożności i uważnego zbadania okoliczności.
Czasem nasze oczekiwania są najgorszą karą, jaką sami sobie zadajemy. Póżniejszy zawód jest wyrokiem, na który sami się skazaliśmy.
Chodzi o to, żeby robić, co nam w duszy gra, a nie to, czego oczekują inni.
Strach nie jest namiastką miłości, może jednak stanowić jej zamiennik.

Plotka jest potężną bronią.
Rodzicielstwo jest czasami pokonywaniem najgłębszych rozpadlin, z których warto wyjść tylko po to, by zobaczyć promień światła.
Przecież nie można całe życie uprawiać marketingu. Trochę prawdy też czasem się przyda.
Są ludzie, którzy swoją konstrukcją psychiczną, tak kruchą i delikatną, ożywiają naszą codzienność, jednak cena, którą płacą, jest...

Już po pierwszych objawach zdiagnozowałam głównego bohatera, ale książka została tak skonstruowana <dwupłaszczyznowość czasu i przestrzeni>, co sprawiło, że wciągnęłam się do samego końca. Żałuję, że nie został dalej pociągnięty wątek miłosny...

Już po pierwszych objawach zdiagnozowałam głównego bohatera, ale książka została tak skonstruowana <dwupłaszczyznowość czasu i przestrzeni>, co sprawiło, że wciągnęłam się do samego końca. Żałuję, że nie został dalej pociągnięty wątek miłosny...

Rzadko zdarza się książka o czymś. Ta była o czymś. Może też o tym, że ludzie z pozoru dziwni są wolni i uodpornieni na dziwactwo pozornej normalności? Fajnie się czytało. Polecam bo warto. Ta pozycja to dobrze spożytkowany czas.

Rzadko zdarza się książka o czymś. Ta była o czymś. Może też o tym, że ludzie z pozoru dziwni są wolni i uodpornieni na dziwactwo pozornej normalności? Fajnie się czytało. Polecam bo warto. Ta pozycja to dobrze spożytkowany czas.

Książkę kupiłem niedługo po jej pokazaniu się w Pytaniu na Śniadanie, ale czas na jej przeczytanie miałem dopiero rok później. Kupiłem ją głównie dlatego, że sam ma syndrom aspergera i chciałem zobaczyć, jak został on tutaj przedstawiony.
Nie jestem zawiedziony, ponieważ główny wątek oraz wątek dzieciństwa Tomka został poprowadzony praktycznie doskonale, a Tomek bardzo pasuje do mojej osoby. Utwór kończy się nagle, w połowie wątku miłosnego, ale dla mnie to dobrze. Historie w życiu nigdy nie mają definitywnego końca, a pozwala nam to samemu wyobrazić sobie, co było dalej.
Dwa nieco gorsze wątki to wątki podróży Tomka oraz Marty. Ten pierwszy istnieje chyba tylko dlatego, by dać nam puentę zaraz po jednym ze zdarzeń Tomka w czasie obecnym oraz rozwinąć jego zamiłowanie do pociągów (Co jest dziwne, bo kochał pociągi już kilka lat wcześniej). Ten drugi jest bardzo dziwny, bo Marta w głównym utworze pojawia się może z raz i istnieje chyba tylko po to, by dać kontrast osobowości Tomkowi i pokazać, że "normalni" ludzie mogą mieć gorzej od tych "szalonych".
Pomimo tych mangamentów, bardzo polecam książkę dla osób które są ciekawe, jak czują się w codziennym życiu ludzie tacy jak ja oraz do zwykłego czytania.

Książkę kupiłem niedługo po jej pokazaniu się w Pytaniu na Śniadanie, ale czas na jej przeczytanie miałem dopiero rok później. Kupiłem ją głównie dlatego, że sam ma syndrom aspergera i chciałem zobaczyć, jak został on tutaj przedstawiony.
Nie jestem zawiedziony, ponieważ główny wątek oraz wątek dzieciństwa Tomka został poprowadzony praktycznie doskonale, a Tomek bardzo...

Niby taka jakaś nudna, ale coś ma w sobie.
Inność, różnorodność- jak może być nie akceptowana.
Jak każdy z nas za zamkniętymi drzewami ma swój świat.

Niby taka jakaś nudna, ale coś ma w sobie.
Inność, różnorodność- jak może być nie akceptowana.
Jak każdy z nas za zamkniętymi drzewami ma swój świat.

To moje pierwsze spotkanie z autorką, lecz pewnie nie ostatnie. Lekkie i przyjemne pióro autorki sprawia, że książkę pochłania się bardzo szybko. Czym jest schemat normalności? Czy styl ubierania się lub sposób wypowiadania się jest gwarantem wpasowania się w otaczający się świat. Czy inność sprawia, że jesteśmy gorsi. Otóż nie, zdrowi czy chorzy, bogaci czy biedni pragniemy tego samego bliskości drugiej osoby i akceptacji nas takimi jakimi jesteśmy. "Pozory" to książka, która uświadamia że każdy z nas jest inny, ale ta inność nie sprawia że jesteśmy gorsi, lecz wyjątkowi na swój sposób.

To moje pierwsze spotkanie z autorką, lecz pewnie nie ostatnie. Lekkie i przyjemne pióro autorki sprawia, że książkę pochłania się bardzo szybko. Czym jest schemat normalności? Czy styl ubierania się lub sposób wypowiadania się jest gwarantem wpasowania się w otaczający się świat. Czy inność sprawia, że jesteśmy gorsi. Otóż nie, zdrowi czy chorzy, bogaci czy biedni...

Polecam.

Polecam.

Kolejna świetna książka autorki. I jak zawsze ważne i trudne tematy. Polecam gorąco

Kolejna świetna książka autorki. I jak zawsze ważne i trudne tematy. Polecam gorąco

"Jest dziwolągiem. Nie chcemy tu takich. O pracę u nas starają się najlepsi. Tylko takich chcemy. Na osoby… z deficytami czekają miejsca gdzie indziej". I dalej: "My, społeczność dążąca do ideału…" Jakież to typowe w czasach, gdzie lans jest trendy, a inność passée, prawda?

Tomek kocha pociągi i lokomotywy, a przy tym inteligencją przewyższa najpierw szkolnych rówieśników, a po latach współpracowników korporacji, którzy nie przepuszczają żadnej okazji, by brać udział w wyścigu szczurów, co wiąże się z wielokrotnie podejmowanymi działaniami, mającymi na celu wykolejenie wagonika, w którym siedzi już dorosły Tomasz zmagający się z Zespołem Aspergera…

Jakże potrzebne są takie książki jak ta, na kartach której wielokrotnie położono nacisk na fakt, że być innym, nie znaczy gorszym. Warto by o tym nigdy nie zapominać oraz by pamiętać, że pozory często zamazują nam pełnowymiarowy obraz człowieka. Bywa, że innego od reszty, ale jednak człowieka, który także ma swoje pasje i pragnie kochać z nadzieją na wzajemność.

"Jest dziwolągiem. Nie chcemy tu takich. O pracę u nas starają się najlepsi. Tylko takich chcemy. Na osoby… z deficytami czekają miejsca gdzie indziej". I dalej: "My, społeczność dążąca do ideału…" Jakież to typowe w czasach, gdzie lans jest trendy, a inność passée, prawda?

Tomek kocha pociągi i lokomotywy, a przy tym inteligencją przewyższa najpierw szkolnych rówieśników,...

Dawno się tak nie namęczyłem czytając książkę...

Dawno się tak nie namęczyłem czytając książkę...