Wędrówki górskie mają w sobie coś magicznego. To nie tylko kontakt z przyrodą, zapierające dech w piersiach widoki, ale oderwanie się od codzienności, zabieganych dni i wiecznego niedoczasu. Na szlaku Srebrnych Mgieł czas się zatrzymał.
Góry potrafią nam dać nie tylko siłę fizyczną, ale wzmacniają nas psychicznie i emocjonalnie.
Taka była historia Beaty, która wyprawę w góry traktowała, jako most między życiem a śmiercią.
To wszechogarniający ból i pustkę, jaką w sobie nosiła główna bohaterka zaprowadził ją do miejsc, które się stały dla niej wyzwaniem, zaskoczeniem. Każdego dnia wznosząc się na wyżyny swoich możliwości Beata odkrywała siebie na nowo. Było to dla niej zarówno intrygujące, jak i przerażające. Czy można się znów zakochać, nosząc w sobie tyle złości i smutku po stracie ukochanej osoby? Czy można żyć szczęśliwie, nie oglądając się wstecz?
Ta siła, to połączenie dwojga ludzi, stworzyło piękną historię, która zostanie w moim sercu.
Magia chęci życia, magia człowieka i magia miłości są w stanie góry przenosić :)
Bardzo mi się podobała ta opowieść. Znalazłam w niej kawałek siebie, mądrość wyborów i akceptacji.
Wspaniała postać Harego. Autorka, Joanna świetnie stworzyła tegoż mężczyznę, bo takich wspaniałych ze świeczką szukac:))) Ale wielkie gratulacje za tak wyjątkową postać jak Hary!

Bardzo polecam

Wędrówki górskie mają w sobie coś magicznego. To nie tylko kontakt z przyrodą, zapierające dech w piersiach widoki, ale oderwanie się od codzienności, zabieganych dni i wiecznego niedoczasu. Na szlaku Srebrnych Mgieł czas się zatrzymał.
Góry potrafią nam dać nie tylko siłę fizyczną, ale wzmacniają nas psychicznie i emocjonalnie.
Taka była historia Beaty, która wyprawę w...

Ech i znowu ten słodkopierdzący styl pisarski. Nużą mnie powieści, w których autor opisuje po kolei wszystkie czynności wykonywane przez bohatera włącznie z korzystaniem z toalety i myciem rąk, czyli to co zwykle się pomija, bo nie ma znaczenia dla opowiadanej historii. Mam wypożyczony "Dom na przełęczy" będący podobno drugim tomem, ale nie wiem, czy mam ochotę męczyć się z kolejną naiwną historią.

Ech i znowu ten słodkopierdzący styl pisarski. Nużą mnie powieści, w których autor opisuje po kolei wszystkie czynności wykonywane przez bohatera włącznie z korzystaniem z toalety i myciem rąk, czyli to co zwykle się pomija, bo nie ma znaczenia dla opowiadanej historii. Mam wypożyczony "Dom na przełęczy" będący podobno drugim tomem, ale nie wiem, czy mam ochotę męczyć się z...

Pani Joanno, Pani potrafi pisać o wiele lepiej dopracowane książki.

Szlak Srebrnych Mgieł wygląda, jak niedopracowany scenariusz filmu romantycznego.

Zamysł fabuły jest bardzo naiwny- ale naiwne bajkowe historie to akurat znak rozpoznawczy tej autorki, która do tej pory potrafiła świetnie ograć fabułę, przy której czytelniczka może odpocząć i nacieszyć się pięknem życia.

Tym razem jednak:

Bohaterka leci do USA, nawet nie przechodząc jet-lagu, ani w ogóle nie interesując się tym, że pierwszy raz w życiu jest na innym kontynencie.

Wszystkie miejscowości i cały szlak są wymyślone- to wielka strata tej książki, bo autorka ułatwiła sobie robotę, mogąc wcisnąć na szlak wszystkie możliwe zwierzęta świata i wszystkie możliwe opisy przyrody. Nie ma żadnych konkretów, żadnych kilometrów, żadnego uwiarygodnienia. Taka Nibylandia.

Wszystkie dialogi są po polsku, bez żadnych wtrąceń angielskiego, a amerykańscy bohaterowie używają słów i konstrukcji językowych ze staropolszczyzny. Te dialogi nie brzmią wiarygodnie. Tym bardziej teksty mężczyzny, który wypowiada się, jakby jakaś kobieta wkładała mu w usta żenujące teksty.

Między bohaterami nie ma żadnych nieporozumień kulturowych, które mogłyby być tak bardzo realistyczne.

Erotyka między bohaterami w 1. części jest tak naiwna, jakby pilnowała ich przyzwoitka. Z żenującymi tekstami włącznie. W realnym świecie relacje damsko-męskie tak nie wyglądają.

Fabuła rozwleczona i nierealistyczna.

Na plus? Łatwo się tego słucha w samochodzie.

Pani Joanno, Pani potrafi pisać o wiele lepiej dopracowane książki.

Szlak Srebrnych Mgieł wygląda, jak niedopracowany scenariusz filmu romantycznego.

Zamysł fabuły jest bardzo naiwny- ale naiwne bajkowe historie to akurat znak rozpoznawczy tej autorki, która do tej pory potrafiła świetnie ograć fabułę, przy której czytelniczka może odpocząć i nacieszyć się pięknem...

Zaczęło się znakomicie, bo w scenerii cudownej przyrody, a do skrzywdzonej przez los Beaty, od razu nabrałem sympatii.

Ciekawy byłem jak długo autorka będzie w stanie wymyślać, nie tylko opisy wymyślonej przyrody (Szlaku Srebrnych Mgieł po prostu nie ma),ale i w miarę realne perypetie, tylko dwojga głównych bohaterów.
Niestety, czym dalej w las, tym pomysły były cieńsze, a wszystko bardzo przewidywalne i cukierkowe. Momentami ocierało się to poziomem, o cykl Harlequina.
Prosta historia, mało postaci, dobre do słuchania w samochodzie.

Zaczęło się znakomicie, bo w scenerii cudownej przyrody, a do skrzywdzonej przez los Beaty, od razu nabrałem sympatii.

Ciekawy byłem jak długo autorka będzie w stanie wymyślać, nie tylko opisy wymyślonej przyrody (Szlaku Srebrnych Mgieł po prostu nie ma),ale i w miarę realne perypetie, tylko dwojga głównych bohaterów.
Niestety, czym dalej w las, tym pomysły były cieńsze,...

Bardzo pozytywna, choć momentami nieco bajkowa książka, ale mi to nie przeszkadzało, bo czytało się wyśmienicie. Autorka bardzo plastycznie zarysowała stany emocjonalne targające Beatą, której szczęśliwe życie rozpada się z chwilą wypadku męża. Marazm i beznadzieja trwa kilka lat, aż wreszcie kobieta postanawia spełnić jedno ze wspólnych marzeń i wybiera się na samotną wyprawę Szlakiem Srebrnych Mgieł.
Urocza, poruszająca opowieść o wielkiej miłości i zmaganiu się ze stratą.

Bardzo pozytywna, choć momentami nieco bajkowa książka, ale mi to nie przeszkadzało, bo czytało się wyśmienicie. Autorka bardzo plastycznie zarysowała stany emocjonalne targające Beatą, której szczęśliwe życie rozpada się z chwilą wypadku męża. Marazm i beznadzieja trwa kilka lat, aż wreszcie kobieta postanawia spełnić jedno ze wspólnych marzeń i wybiera się na samotną...

Jak ktos wierzy w bajki to polecam.

Jak ktos wierzy w bajki to polecam.

Bardzo fajna i urocza opowieść. Polecam przeczytać

Bardzo fajna i urocza opowieść. Polecam przeczytać

Warto przeczytac te ksiazke dla przepieknych opisow przyrody. Sama fabula jest zenujaco naiwna.

Warto przeczytac te ksiazke dla przepieknych opisow przyrody. Sama fabula jest zenujaco naiwna.

Bardo przeciętna. Początek interesujący, wciąga, ale im dalej, tym gorzej. Wszystko dzieje się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Powiewa naiwnością. Przebieg zdarzeń przewidywalny. Ot, czytadło do zaliczenia, ale nieszczególnie do polecenia.

Bardo przeciętna. Początek interesujący, wciąga, ale im dalej, tym gorzej. Wszystko dzieje się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Powiewa naiwnością. Przebieg zdarzeń przewidywalny. Ot, czytadło do zaliczenia, ale nieszczególnie do polecenia.

Piękna historia wielkiej miłości i jej straty.
Przechodzenia przez etapy żałoby,która z każdym kolejnym dniem wydaje się coraz trudniejsza. Ogrom bólu i brak wiary,że jeszcze może być inaczej.
O czym przekonuje się główna bohaterka. Autorka pokazuje jak ciężko jest zamknąć bolesny etap i otworzyć się na nowy,ile potrzeba siły,uporu.
Pokazuje,że może być pięknie,że szczęście nie jest zdradą,a pamięć zawsze zostaje. Do tego
przepiękne opisy przyrody jak tylko pani Asia potrafi wyczarować.
Warta przeczytania.

Dobrego dnia

Piękna historia wielkiej miłości i jej straty.
Przechodzenia przez etapy żałoby,która z każdym kolejnym dniem wydaje się coraz trudniejsza. Ogrom bólu i brak wiary,że jeszcze może być inaczej.
O czym przekonuje się główna bohaterka. Autorka pokazuje jak ciężko jest zamknąć bolesny etap i otworzyć się na nowy,ile potrzeba siły,uporu.
Pokazuje,że może być pięknie,że...