Przychodzę do was z dość specyficzną książką. Od razu powiem, że nie jest ona dla każdego. "Czop w ciele ojczyzny" to niesamowita opowieść o sile przyjaźni. W momencie kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach umiera Cichy. Mimo wielu latch rozłąki piątka przyjaciół stoi przy dole, w którym znajduję się trumna Cichego ramię w ramię. Mężczyźni postanawiają wyjaśnić sprawę śmierci przyjaciele. W ten sposób zaczyna się nasza przygoda. Co z niej wyniknie? Czy uda się rozwiązać sprawę? Tego wam nie zdradzę, ale mam nadzieję, że przekonacie się sami.

"Czy ono kiedyś było moje, czy te domy należały do mnie, czy ci ludzie stanowili moją własność-nie, nigdy, mój był tylko wycinek czasu. Wycinek czasu to jedyna prawdziwa własność, o którą można się pokusić."

Narratorem całej książki jest Kucharz. I jak na moje odczucie to ma bardzo ciekawe przemyślenia i niezwykle trudne życie, jak zresztą reszta. Jednak coś mi przeszkadzało w sposobie narracji, może to wina dialogów, których niestety było tu bardzo mało. Jednak mimo tego nie sądzę, aby bohaterowie zostali źle wykreowani. Wręcz przeciwnie, jednak sądzę, że w tej sytuacji lepsza by była narracja z kilku perspektyw. Jednak taka była wizja autora i nie mnie z nią dyskutować.

"Świat mijał nas lekkim zaskoczeniem, a my przebieraliśmy nogami w odwrotną stronę niż on"

Styl pisania autora jest dość specyficzny, pojawiają się tutaj przekleństwa, które moim zdaniem są trafione w punkt i nie przesadzone co jest bardzo ważne. Jednak mimo to styl pisania jakoś do mnie nie przemówił. Nie mówię, że jest to zła książka, jednak chyba nie dla mnie. Mimo wszystko cieszę się, że miałam możliwość jej przeczytania.

"To dziwne, że tak tęsknie i melancholijne można wpatrywać się tylko na wschód, zachód nie daje tych skrzydeł, możliwości rozpędu, nadziei nieograniczonej nieskończoności [...]"

Szczerze mogłabym przyznać, że pomysł jest bardzo ciekawy, coś mnie do tej książki ciągnęło, w sumie no nie umiem tego racjonalnie wytłumaczyć, ponieważ książka nie była jakoś specjalnie wybitna. Natomiast przeczytałam ją w dwa wieczory.

"Czasami lepiej trzymać dystans, odległość pozwala zachować dobre wrażenie, natomiast jej zmniejszenie może owocować zbliżeniem się do poznania jakiejś tam prawdy, co niekoniecznie posiada piękne oblicze."
Jeśli choć cokolwiek was zainteresowało z tego co napisałam jak najbardziej polecam przeczytać. A może to będzie wasze odkrycie roku. Jednak tak jak już pisałam nie jest to pozycja, która spodoba się wszystkim. Jednak jeśli lubicie literaturę obyczajową, sądzę że to będzie książka dla was.
Na podsumowanie jeszcze dodam, że pomysł był naprawdę bardzo fajny, jednak popracowałabym trochę nad realizacją. Z tego mogłaby wyjść naprawdę bardzo dobra książka.

Przychodzę do was z dość specyficzną książką. Od razu powiem, że nie jest ona dla każdego. "Czop w ciele ojczyzny" to niesamowita opowieść o sile przyjaźni. W momencie kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach umiera Cichy. Mimo wielu latch rozłąki piątka przyjaciół stoi przy dole, w którym znajduję się trumna Cichego ramię w ramię. Mężczyźni postanawiają wyjaśnić sprawę...

Książka, która zapada w pamięć – „Czop w ciele ojczyzny”, Krzysztof Kwaśnica

„Powieść ku pokrzepieniu serc sprawiedliwym, a złemu, by nie czuło się bezpiecznie”. Krzysztof Kwaśnica w trakcie czytania powieści daje do myślenia.

Przyjaciele: Cichy, Ptaku, Jo, Kmita, Toxo oraz nasz narrator zwany Kucharzem. Cichy prowadził pierwszą w Polsce firmę Psychopompos, czyli towarzysz ostatniej podróży. Wieści o tego typu działalności rozchodziły się pocztą pantoflową. Facet potrzyma za rękę, skinie głową, wysłucha nim człowiek odejdzie z tego świata. Często za wsparcie wpisywali go w testamenty. W taki sposób udało mu się zdobyć pokaźny majątek. Nie każdy krewny był zadowolony z takiego obrotu sprawy, gdyż zawsze uważali, że to im należą się pieniądze, mieszkania, domy etc. po zmarłym ojcu, matce, babci… Sprawy często trafiały na wokandę a Sąd rozstrzygał czy Cichy ma prawo zatrzymać to co przepisano mu w testamencie czy też nie.

– Kiedy ostatnio widziała pani matkę?
– Pół roku temu.
– Kiedy ostatnio zmieniła jej pani pieluchę?
– No … nigdy.
– Jak daleko mieszkała matka od pani?
– Jakieś dziesięć kilometrów.
– A co Pani robiła w tym okresie, że nie widywała się pani z nią?
– Pracowałam…

Cichemu nie było dane zbawiać świata, gdyż pewnego razu podczas spaceru z psem został przejechany przez samochód. Sprawa została zamieciona pod dywan. Samochodem, który przejechał mężczyznę jechały „dwa kwiaty naszego parlamentaryzmu” – poseł partii rządzącej oraz opozycyjnej. Media oczerniły Cichego, że był pijany i naćpany. Opinii publicznej wmawiano, że sam rzucił się pod koła samochodu „zacnych mężów, co to przelewają pot, krew i łzy dla dobra ojczyzny”.

Pojechali na pogrzeb przyjaciela a w ich głowach zrodził się plan. Plan zemsty na przedstawicielach władzy, którzy zamiast dbać o dobro narodu dbali i własne stołki. Jeśli jesteście ciekawi, na czym polegał ich plan musicie chwycić za książkę. Każdego z mężczyzn poznajemy dość dokładnie. Tak bardzo różni od siebie a jednoczenie tak bardzo podobni. Przyjaciele solidarni w swoich postanowieniach. Ileż jest tego typu spraw, gdzie niewinny człowiek jest zrównany z ziemią, aby tylko ktoś inny mógł na tym zyskać, mógł osiągnąć coś dla siebie.

Książka „Czop w ciele ojczyzny” jest króciutka, ma zaledwie 142 strony a daje tak bardzo do myślenia. Przyznam szczerze, że pierwsze trzy strony szły mi bardzo opornie, ale nie byłabym sobą, gdybym nie czytała dalej. Powieść mnie wciągnęła i zatraciłam się w niej na cały wieczór. Niby dobro powinno zwyciężać. Czy zawsze tak jest? Właśnie nie, i to boli najbardziej. Boli, kiedy ludzie, którzy powinni być sprawiedliwi, dbać o nas, o naród patrzą tylko na czubek własnego nosa i dbają o własne tyłki. Nie powinno tak być. Krzysztof Kwaśnica zwrócił uwagę na spory problem, w sumie problemy, bo działalność Cichego też powinna dać nam do myślenia. Swoją drogą … tytuł w samo sedno problemu! Zachęcam do lektury.

Książka, która zapada w pamięć – „Czop w ciele ojczyzny”, Krzysztof Kwaśnica

„Powieść ku pokrzepieniu serc sprawiedliwym, a złemu, by nie czuło się bezpiecznie”. Krzysztof Kwaśnica w trakcie czytania powieści daje do myślenia.

Przyjaciele: Cichy, Ptaku, Jo, Kmita, Toxo oraz nasz narrator zwany Kucharzem. Cichy prowadził pierwszą w Polsce firmę Psychopompos, czyli...

Kiedy umiera jeden z przyjaciół, pozostali postanawiają pomścić przyjaciela i dowieść sprawiedliwości.
Piątka głównych bohaterów z czego jeden z nich poprowadzi nas poprzez narrację – Kucharz. Dowiemy się kim był Cichy, co się tak naprawdę mu przytrafiło. Poznamy również siłę męskiej solidarności oraz chęć zadośćuczynienia wyrządzonej krzywdzie.

„Czasami lepiej trzymać dystans, odległość pozwala zachować dobre wrażenie, natomiast jej zmniejszenie może owocować zbliżeniem się do poznania jakiejś tam prawdy, co niekoniecznie posiada piękne oblicze.”

Niewątpliwie największym atutem tej książki są bohaterowie. Ich kreacja jest różnorodna, a zarazem przyciągająca. Momentami zastanawiałam się jak tak bardzo różniące się od siebie osoby mogą się przyjaźnić. Mówi się jednak, że przeciwieństwa się przyciągają i coś w tym jest. Ten chaos między naszymi bohaterami dodawał im uroku. Każdy z nich inny na swój sposób, a jednak kiedy trzeba potrafią połączyć się w jedną spójną paczkę i działać wspólnie. To właśnie oni nadali tej powieści odpowiedniego smaczku. Zostali przedstawieni od podszewki, aż po dzień dzisiejszy.

Jeśli chodzi o samą fabułę, to muszę przyznać, że autor nie wykorzystał do końca swojego potencjału, a z całą pewnością go posiada. Moim zdaniem pojawiło się zbyt dużo planowania, a za mało samego działania. Czasem wydawało się, jakby paczka przyjaciół zawieruszyła się gdzieś w okresie swojego dzieciństwa.

„- Wy faceci, i ta wasza ambicja, na co ona komu?
- Dokładnie nie wiadomo, ale chyba po to, żeby jeden facet mógł pokazać drugiemu. Bo tak naprawdę to myśmy ciągle z piaskownicy nie wyrośli i musimy sobie pokazywać i udowadniać. I tak od dzieciństwa do późnej starości, kto jest lepszy, kto bogatszy, a kto ma dłuższego, trwa gówniarska przepychanka, bo tej konstrukcji po prostu nie da się zmienić, to się chyba konflikt interesów nazywa, w rozumieniu dosłownym oczywiście.”

Sprawiedliwość to coś, co poniektórzy mają gdzieś. Bo po co powiedzieć prawdę na temat śmierci Cichego, skoro można mu przypiąć jakąś inną łatkę. Na szczęście są jeszcze ludzie dla których to właśnie sprawiedliwość jest najważniejsza. I tak powinno być. Ludzie powinni zawsze dążyć do prawdy. Kiedy w grę wchodzi polityka, odpowiednie osoby na odpowiednich stanowiskach myślą, że wszystko im wolno i za każde pieniądze są w stanie zrobić co tylko zechcą.

"Czop w ciele ojczyzny" to historia, która pragnie nam pokazać, że dobro powinno zawsze zwyciężać, a Ci, którzy dopuszczają się zła, powinni się mieć na baczności.

Kiedy umiera jeden z przyjaciół, pozostali postanawiają pomścić przyjaciela i dowieść sprawiedliwości.
Piątka głównych bohaterów z czego jeden z nich poprowadzi nas poprzez narrację – Kucharz. Dowiemy się kim był Cichy, co się tak naprawdę mu przytrafiło. Poznamy również siłę męskiej solidarności oraz chęć zadośćuczynienia wyrządzonej krzywdzie.

„Czasami lepiej trzymać...

Gdybym zobaczyła tę książkę, będąc w księgarni czy przeglądając jakąś stronę internetową, prawdopodobnie nie zwróciłabym na nią uwagi. Okładka jest - delikatnie mówiąc - straszna. Rockowa kamizelka oraz glany na tle kolorów, które budzą jednoznaczne skojarzenie z flagą Polski. Powyżej tytuł zapisany naprawdę fikuśną czcionką, natomiast poniżej autor - również ubrany w czcionkę daleką od moich upodobań. Być może nie zrozumiałam przekazu, być może dla kogoś to będzie kreatywne i intrygujące. Moje pierwsze wrażenie nie było najlepsze.

Skupmy się jednak na historii, bo przecież nie ocenia się książki po okładce. Piątka dorosłych mężczyzn, niegdyś najlepszych przyjaciół, nie może pogodzić się ze stratą kumpla. Po latach rozłąki decydują się pomścić tragicznie zmarłego w wyniku wypadku mężczyznę. Samozwańcza gonitwa za sprawiedliwością jest zatem powodem odnowienia więzi, natomiast sile grupy przyświecają wielkie zamiary i podniosłe pobudki. Niewątpliwie to właśnie ci bohaterowie będą najmocniejszym elementem tej książki. Istniejące między nimi różnice sprawiły, że wciąż zastanawiałam się, jakim cudem oni mogliby się dogadać i zrealizować swój plan z powodzeniem. Ich opis był prosty, ale na pewno nie nazwałabym go banalnym. Przejrzysty, zrozumiały i po prostu ciekawy - kim są, kim byli kiedyś, czym się zajmują i jak postrzegają życie. Idąc tym tropem - podobał mi się również główny motyw. Śmierć jednej osoby z paczki to cios i ogromna tragedia, a więc i powód do tego, by wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. Mam słabość do fabuł, w których główną rolę odgrywa grupa. Wydarzenia z książki chwytają mnie wtedy za serce.

Niestety - trochę się rozczarowałam. Książka nie ma nawet stu pięćdziesięciu stron, dlatego nie spodziewałam się fajerwerków i opisów rodem z ,,Nad Niemnem'', ale jednak czułam niedosyt. Większość fabuły została poświęcona planom, sama zaś realizacja upchnięta na kilku końcowych stronach. Rozumiem, że zamiarem autora było podkreślenie wieloaspektowości problemu, ale całość straciła cały swój urok. Chociaż książkę czytało się bardzo szybko, to jednak połowicznie był to czas raczej nudny.

Jeżeli szukacie czegoś nietypowego, przy czym odpoczniecie od dotychczas czytanych książek, a na dodatek nie macie dużo czasu, to być może ta książka przypadnie Wam do gustu. Ja osobiście raczej do niej nie wrócę, ponieważ wciąż pozostaje czegoś mi w niej brakuje. Mimo to dziękuję Wydawnictwu Nowoczesnemu za możliwość zapoznania się z tym tytułem.

Gdybym zobaczyła tę książkę, będąc w księgarni czy przeglądając jakąś stronę internetową, prawdopodobnie nie zwróciłabym na nią uwagi. Okładka jest - delikatnie mówiąc - straszna. Rockowa kamizelka oraz glany na tle kolorów, które budzą jednoznaczne skojarzenie z flagą Polski. Powyżej tytuł zapisany naprawdę fikuśną czcionką, natomiast poniżej autor - również ubrany w...

„Czop w ciele ojczyzny”, którego napisał Krzysztof Kwaśnica ma aż pięciu głównych bohaterów, których wymieniam w opisie, ale tylko jeden z nich będzie naszym narratorem. Kucharz – bo o nim mowa – przeprowadzi nas przez historię buntu, sprzeciwu i męskiej solidarności. Dowiemy się kim był Cichy i co w ogóle się wydarzyło, a wydarzył się… wypadek.

Czy spowodowany umyślnie? Raczej nie. Czy wyciągnięto od sprawców konsekwencje ich czynu? Też nie!

To był wieczór jak każdy inny. Cichy wraz ze swoim psem postanowił wyjść na spacer. Nie mógł wiedzieć, że to będzie jego ostatnie wyjście, gdyż dwoje pijanych polityków potrąci jego oraz czworonoga, spokojnie idących po jednym z warszawskich chodników. Nie wiedział też, że po swojej śmierci, zostanie uznany za pijaka, ćpuna i że sam w kompletnym amoku, wraz ze swoim psem rzucił się pod koła pojazdu.
„Lecz my wiedzieliśmy, iż to wszystko są bzdury, bo Cichy już w młodości był zaprzysięgłym straight edge’em i tak mu pozostało, w sumie nie wiadomo dlaczego. (…) Twierdził, że „używki to niewola i są dobre dla niewolników, a on ma taka fanaberię, żeby być człowiekiem wolnym (…) i nie będzie się obkajdaniał dodatkowo jakąś wódką czy też zielem”.”

Piątka przyjaciół nie może pogodzić się ze stratą swojego kompana. Po wielu latach rozłąki, stoją ramię w ramię przy dole, w którym znajduje się trumna z ciałem Cichego leżącym na jej dnie. Po uroczystości pogrzebowej, panowie postanowili, że nie zostawią tej sprawy. Sprawiedliwości musi stać się zadość i to oni jej dokonają.

Tak oto zaczyna się przygoda piątki mężczyzn, tak bardzo różniących się od siebie, ale zjednoczonych w jednym celu. Co z tego wyjdzie? Tego musicie dowiedzieć się sami!

Od razu napiszę, że książka trochę mnie nudziła. Kucharz fajnie przedstawił swoich kompanów, ale odnosiłam wrażenie, że mimo upływu lat, utknęli gdzieś pomiędzy piaskownicą, a ciągnięciem koleżanki za warkoczyki. Widać było, że chcą zemsty, ale zabrali się do niej jak do wojny na śnieżki, mimo że w ich arsenale pojawiła się ostra amunicja.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2020/12/krzysztof-kwasnica-czop-w-ciele-ojczyzny.html

„Czop w ciele ojczyzny”, którego napisał Krzysztof Kwaśnica ma aż pięciu głównych bohaterów, których wymieniam w opisie, ale tylko jeden z nich będzie naszym narratorem. Kucharz – bo o nim mowa – przeprowadzi nas przez historię buntu, sprzeciwu i męskiej solidarności. Dowiemy się kim był Cichy i co w ogóle się wydarzyło, a wydarzył się… wypadek.

Czy spowodowany umyślnie?...