Dwie ostatnie dekady to czas, kiedy krajobraz praktyk sztuk per formatywnych dalece się zmienił. Pojawiły się niemal znikąd i szybko zyskały popularność nowe i demonstracyjnie hybrydyczne formy multimedialne z pogranicza nauki i sztuki, działań artystycznych i politycznych, projektów solowych i grupowych. Co istotne, te nowe formy najczęściej łączą typową dotąd dla teatru nażywość z udziałem zapośredniczonym medialnie, żeby zapewnić wszystkim uczestnikom podobnie zindywidualizowane doświadczenia tak na płaszczyźnie kognitywnej, jak afektywnej. W konsekwencji wiele ze zrealizowanych w takiej poetyce projektów okazuje się jedynymi przedstawicielami nowego gatunku, który tuż po wyłonieniu się nieodwołalnie znika, a bywa i tak, że biorący w nim udział nie do końca mają pewność, że w ogóle obcują z dziełem sztuki jako takim. Ponadto wielu współczesnych artystów, zamiast przestrzegać zasad tradycyjnie rozumianej estetyki, tak projektuje współudział odbiorców, by ich doświadczenia niewiele różniły się od tych życiowych, co dodatkowo poszerza strefę nieoznaczoności w miejscu niegdyś klarownie wyznaczonych granic między domeną życia i sztuki.