Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ile razy wpada mi w ręce książka Jadwigi Rodowicz, mam uczucie takiego cholernego zadowolenia, że mamy w Polsce specjalistę od no tej klasy - "Inne no" to książka, której nie powstydziłoby się żadne zagraniczne wydawnictwo naukowe. Czytając takie pozycje, jak "Japoński teatr klasyczny" Żeromskiej nabrałam niejasnego przekonania, że w no nic się nie dzieje - nikogo nie interesuje, jest skostniałe, archaiczne i odporne na eksperymenty. A potem z niebytu schodzi "Inne no" i okazuje się, że tak, no żyje, zmienia się i cieszy popularnością. Mało tego, no jest doceniane również na Zachodzie i przyciąga zachodnich autorów i praktyków teatralnych. I o tym wszystkim pisze Rodowicz w swojej książce. Jasne, jest rys historyczny, ale - i to już jest bezcenne - ta historia nie kończy się na powstaniu kabuki. Autorka opisuje, jak no szukało dla siebie miejsca we współczesności, z różnymi zawirowaniami i pomyłkami, przedstawia, jak nowe tematy wprowadzane do sztuk w subtelny sposób nawiązują do teatralnej tradycji gatunku. W roli wisienki na torcie dostajemy całą listę (!) tytułów nowego no, wystawionych od epoki Meiji. Tyle merytoryczna część, a jak widzicie - wystarczy, żeby się zakochać. Tylko ze książka ma jeszcze aneks - dwie sztuki no napisane przez autorkę książki "na zamówienie" i we współpracy z japońskim rodem teatralnym Kanze. Dobra, w pierwszej chwili odniosłam się trochę sceptycznie do pomysłu, chociaż tak naprawdę pięknie uzupełnia treść książki. Potem przeczytałam "Ukojenie dusz". Rzadko zdarza się zamykać monografię naukową z takim wzruszeniem.