Punkt zero

Wszyscy kryminałożercy znają taką fabułę : Seryjny morderca zabija pozornie niepowiązane ze sobą ofiary . Napędza go patologiczne poczucie bezkarności i jeszcze bardziej chore pobudki . Jest również ścigający go policjant . Tym razem towarzyszą mu trzy kobiety : świeżo upieczona policjantka , dziennikarka z przeszłością i córka , z którą główny bohater ma dość skomplikowane relacje . Moim zdaniem to właśnie wyróżnia tę powieść . Niby klasyczny schemat , a podany inaczej . Dobre tempo i stopniowe odkrywanie prawdy , to dodatkowe atuty . Zakończenie zaskakujące i dramatyczne . Dlatego przy ocenie przymykam oko na schematyzm i polecając "Punkt zero" daję mu 6 gwiazdek .

Wszyscy kryminałożercy znają taką fabułę : Seryjny morderca zabija pozornie niepowiązane ze sobą ofiary . Napędza go patologiczne poczucie bezkarności i jeszcze bardziej chore pobudki . Jest również ścigający go policjant . Tym razem towarzyszą mu trzy kobiety : świeżo upieczona policjantka , dziennikarka z przeszłością i córka , z którą główny bohater ma dość skomplikowane...

Książka dobra w odbiorze, łatwo się czytało. Historia też całkiem zgrabna.

Książka dobra w odbiorze, łatwo się czytało. Historia też całkiem zgrabna.

Powiem szczerze, ze bylam sceptyczna, nie naleze do fanow literatury skandynawskiej... Nie lubię tych ich nazw... źle mi się to czyta. A pierwsze co podczas czytania rzuca się w oczy to duża ilość bohaterów... i co za tym idzie dziwnych imion, czy nazwisk przez co nadal bylam sceptyczna, ale mega się wkręciłam i zwyczajnie pomijałam te aspekty. Tak więc pomijając książka okazała się naprawdę dobra i ciekawa. Wciągnęłam się bardzo i nie mogłam oderwać. Podobał mi się pomysl połączenia sił policji i dziennikarstwa, stwarzając naprawdę dobry kryminał, z ciekawymi tez watkami pobocznymi. Co za tym idzie mamy seryjnego mordercę i na jego tropie policjantów. Czyta się dobrze, nawet szybko. Akcja prze do przodu non stop, nie zwalnia tempa i dzieje się sporo. Do samego konca nie spodob odgadnac kto za tym stoi i zakonczenie zaoiera dech. Chetnie przeczytam dalsze losy , i polecam przeczytać "Punkt Zero"

Powiem szczerze, ze bylam sceptyczna, nie naleze do fanow literatury skandynawskiej... Nie lubię tych ich nazw... źle mi się to czyta. A pierwsze co podczas czytania rzuca się w oczy to duża ilość bohaterów... i co za tym idzie dziwnych imion, czy nazwisk przez co nadal bylam sceptyczna, ale mega się wkręciłam i zwyczajnie pomijałam te aspekty. Tak więc pomijając książka...

Klasyczny kryminał w najlepszym wydaniu...polecam i zamawiam kolejną część.

Klasyczny kryminał w najlepszym wydaniu...polecam i zamawiam kolejną część.

tajemnicze zniknięcie znanej sportsmenki ,morderstwa na pozór nie powiązane ze sobą ,śledztwo prowadzone przez policję której podsuwa wskazówki dziennikarka....przeczytać i zapomnieć.

tajemnicze zniknięcie znanej sportsmenki ,morderstwa na pozór nie powiązane ze sobą ,śledztwo prowadzone przez policję której podsuwa wskazówki dziennikarka....przeczytać i zapomnieć.

Pierwszy tom trylogii kryminalnej pt. „Punkt Zero” napisało wspólnie dwóch świetnych norweskich autorów specjalizujących się w powieściach z dreszczykiem: Jorn Lier Horst i Thomas Enger. Z prozą Horsta spotkałam się już wcześniej i muszę przyznać, że było to spotkanie bardzo udane.

Tymczasem jednocząc siły z Engerem, Horst stworzył trylogię w której mamy dwójkę głównych bohaterów: Alexandra Blixa – funkcjonariusza policji pracującego w wydziale śledczym oraz Emmę Ramm – dziennikarkę i autorkę bloga o celebrytach. Los zetknął ze sobą tych dwoje bardzo wcześnie i w niezwykle dramatycznych okolicznościach. Gdy wiele lat później połączy ich wspólne śledztwo, Emma z początku nawet nie pozna Blixa. Tymczasem oboje zaangażują się w poszukiwanie zaginionej gwiazdy świata sportu, 13-krotnej mistrzyni świata w biegach na średnich i długich dystansach – Sonji Nordstrom. Wszystko wskazuje na to, że sportsmenka została uprowadzona i być może jeszcze żyje. Zaczyna się wyścig z czasem, śledztwo nabiera rozpędu i wtedy zaczynają ginąć następne osoby, a Blix i Ramm łączą ze sobą kolejne morderstwa i uświadamiają sobie, że ktoś rozpoczął śmiertelne odliczanie...

Książka trzyma w napięciu do ostatnich stron. Przyznam się, że mniej więcej w połowie lektury , byłam pewna, że wiem, kto jest mordercą. Tym większe było moje zaskoczenie pod koniec, gdy rozwiązanie zagadki kryminalnej okazało się kompletnie inne od tego, czego się spodziewałam. Emocje w ostatnich rozdziałach sięgały zenitu, czytałam je z zapartym tchem. Myślę, że właśnie taki powinien być dobry kryminał.

Przede mną drugi tom świetnego duetu Horsta i Engera pt. Zasłona dymna” zaś trzeci tom nosi tytuł „ Nieobliczalni”. Mam przeczucie, że żadna z tych książek mnie nie zawiedzie.

Pierwszy tom trylogii kryminalnej pt. „Punkt Zero” napisało wspólnie dwóch świetnych norweskich autorów specjalizujących się w powieściach z dreszczykiem: Jorn Lier Horst i Thomas Enger. Z prozą Horsta spotkałam się już wcześniej i muszę przyznać, że było to spotkanie bardzo udane.

Tymczasem jednocząc siły z Engerem, Horst stworzył trylogię w której mamy dwójkę głównych...

oj się dzieje...

oj się dzieje...

Wolę serię o komisarzu Wistingu - gdzieś w treści pojawia się Line Wisting :-D - ale i ta książka mi się podobała.

Wolę serię o komisarzu Wistingu - gdzieś w treści pojawia się Line Wisting :-D - ale i ta książka mi się podobała.

Niby wszystko zgodne z duchem gatunku, ale czegoś mi tu brakowało. Może za mało emocji u bohaterów, może zbyt proste portrety. Kładę to na karb rozpoczęcia serii, może następne będą inne.

Niby wszystko zgodne z duchem gatunku, ale czegoś mi tu brakowało. Może za mało emocji u bohaterów, może zbyt proste portrety. Kładę to na karb rozpoczęcia serii, może następne będą inne.

Typowy schemat skandynawskich kryminałów: albo dochodzenie prowadzi samotna matka, albo wścibska dziennikarka albo inny amator. O ile w innych książkach wprowadzanie amatora do świata profesjonalistów ma swój urok, to tu nagromadzenie od początku licznych absurdów, spowodowało bardzo szybkie rozstanie z panią dziennikarką.

W skali legimi, nie polecam.

Typowy schemat skandynawskich kryminałów: albo dochodzenie prowadzi samotna matka, albo wścibska dziennikarka albo inny amator. O ile w innych książkach wprowadzanie amatora do świata profesjonalistów ma swój urok, to tu nagromadzenie od początku licznych absurdów, spowodowało bardzo szybkie rozstanie z panią dziennikarką.

W skali legimi, nie polecam.