Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

basia3231
kocham_books
Jakub Tota
Joanna
Rozmarzona

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

basia3231
kocham_books
Jakub Tota
Joanna
Rozmarzona

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

- Jak można okradać takich biedaków - westchnął komisarz Bernard Łapa, obrzucając ponurym spojrzeniem ofiarę, która szlochała po stracie cennej pamiątki. - Dlaczego Żyletę przywiało akurat tutaj? Bandyci są nieobliczalni.
Komisarz nie bez powodu podejrzewał, że za wszystkim stoi właśnie Żyleta, słynna złodziejka, którą od dawna próbował schwytać. Zgadzał się i sposób działania, i rysopis podany przez ofiarę. Dwie blizny pod lewym okiem - to nie mogła być pomyłka. Komisarz znów westchnął. Szukał Żylety tak długo, a wciąż tkwił w punkcie zero.
Komórka Łapy zawibrowała. SMS z nieznanego numeru; "Wiem, gdzie znajdziesz złodziejkę. Przesyłam współrzędne".
Komisarz przetarł oczy. Znał tę lokalizację, popędził tam bez wahania.
Żyleta szarpała się, zakneblowana i przywiązana do drzewa, a na szyi miała skradzioną obrożę. Ale zanim podszedł bliżej, usłyszał znajome miauknięcie.
- Żyleta?! - szczeknął zdumiony, zadzierając głowę. Stała na jednej z gałęzi, trzymając balon z wodą. Zdezorientowany Łapa spojrzał na drugą Żyletę. Czy to jakaś zasłona dymna? Czy wpadł w pułapkę?
- Patrz uważnie, komisarzu - poleciła Żyleta z góry i ostrym pazurem przecięła balon, a cała woda wylądowała na głowie związanej Żylety. Dwie długie blizny spłynęły po jej pyszczku.
- Może nie poznajesz, ale to Ruda Alicja - oznajmiła Żyleta. - Chyba ma u was sporą kartotekę. Wiem, że próbowała mnie wrobić, ale ja nie pozwolę, by ktoś myślał, że zaczęłam okradać biednych! Ufarbowała się na biało w salonie "Fryzury dla Mruczków", a blizny narysowała sobie własną kredką!
Zanim komisarz zdążył zebrać myśli, Żyleta zniknęła wśród gałęzi.

- Jak można okradać takich biedaków - westchnął komisarz Bernard Łapa, obrzucając ponurym spojrzeniem ofiarę, która szlochała po stracie cennej pamiątki. - Dlaczego Żyletę przywiało akurat tutaj? Bandyci są nieobliczalni.
Komisarz nie bez powodu podejrzewał, że za wszystkim stoi właśnie Żyleta, słynna złodziejka, którą od dawna próbował schwytać. Zgadzał się i sposób...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie spodziewałam się, że spotkam moich wrogów z przeszłości w miejscu tam, gdzie akurat przebywam od wielu lat. Czego by, się nowego nie dotknąć przeszłość wraca, jak niespodziewanie bumerang. Ta piąteczka niby niewinna, a jednak muszą, podkreślić swoje istnienie jakby byli najważniejsi. Pępki świata. Wiedzą tyle o świecie, o problemach ludzkich tyle, co kot napłakał. Ona, czyli Melania pani wielka zawsze jest, w ''Punkcie zero'', a on jej teraz mąż ''Dixi'' taki ważniaczek Smerf jako'' Zasłona dymna'' nie wiadomo, kiedy wybuchnie z tym swoim ostrym języczkiem. Jego bracia Miron i Miri to takie '' Nieobliczalni dwa obiboki'', a ten ich kuzynek Bart pozostawia jedynie dużo śladów ''Blizny'' na ciele i duszy moim znajomym. Na szczęście mnie nie ruszył. Być może się bał. To go nie usprawiedliwia, że ma władzę nad wieloma osobami. Obawiam się, że mogą mnie tu nieoczekiwanie spotkać, co im powiem, czy zapomnę o tym, co mi kiedyś zrobili. Nie wiem. Minęło pół godziny. Melania minęła mnie i zapytała:''Czy my się skądś nie znamy''?
Nastała cisza. Bracia popatrzyli i stwierdzili, że to złudzenie, Dixi stwierdził możliwe, że przypomina ją, a ten osioł Bart zmierzył mnie od stóp do głów i powiedział:''To nie ta''.
Na do widzenia pomachałam, im pozostawiając i zachowując swój lekki tajemniczy uśmiech. Z rąk upadła mi kartka z napisem: ''Tak to ta''.

Nie spodziewałam się, że spotkam moich wrogów z przeszłości w miejscu tam, gdzie akurat przebywam od wielu lat. Czego by, się nowego nie dotknąć przeszłość wraca, jak niespodziewanie bumerang. Ta piąteczka niby niewinna, a jednak muszą, podkreślić swoje istnienie jakby byli najważniejsi. Pępki świata. Wiedzą tyle o świecie, o problemach ludzkich tyle, co kot napłakał. Ona,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pożar na fermie drobiu. Czy mogłoby mu się trafić lepsze miejsce zdarzenia, na koniec tygodnia? Dobrze wiedział, że praca w tej jednostce nie była szczytem ambicji i możliwości. Mimo to, nie chciał jej zmieniać. Jako technik kryminalistyki znał się na swojej robocie i był w niej cholernie dobry. Jednak to tylko zasłona dymna.
Miał dar synestezji choć inny, niż znane ludzkości przypadki. Widział muzykę dusz. Kilkuminutowy zapis z życia lub ostatnich chwil zmarłego. Dzięki temu łatwo lokalizował zwłoki i czasami znał szczegóły śmierci danej osoby. Praca w policji umożliwiała mu pomoc nieboszczykom, którą tłumaczył naukowymi technikami. Dobrze wiedział, że ludzie są nieobliczalni, dlatego nie chwalił się niezwykłymi umiejętnościami. Wolał być uważany za speca od kryminalistyki, nie świra.
Kilka lat temu przeprowadził się do małego miasteczka. Przeważnie pracował na miejscu pożarów, czy włamań. Nie stykał się z głośnymi, medialnymi sprawami. Wolał się nie wychylać. Można powiedzieć, że tamta decyzja to był „punkt zero”, jego nowego życia. Tu, na prowincji, mógł odetchnąć od bodźców, które napływały z każdej strony, w większych aglomeracjach i wyprzeć wydarzenia, które do dziś, pozostawiły blizny w jego psychice.
Ubrany w ochronny kombinezon zajął się badaniem miejsca wybuchu pożaru, gdy do jego uszu zaczęły napływać dźwięki. Zmarszczył czoło. Trupy zwierząt nie emitują po śmierci dźwięków. Niezwykła muzyka, a raczej seria melodii dobiegała z głębi ziemi. Niedobrze, pomyślał. 

Pożar na fermie drobiu. Czy mogłoby mu się trafić lepsze miejsce zdarzenia, na koniec tygodnia? Dobrze wiedział, że praca w tej jednostce nie była szczytem ambicji i możliwości. Mimo to, nie chciał jej zmieniać. Jako technik kryminalistyki znał się na swojej robocie i był w niej cholernie dobry. Jednak to tylko zasłona dymna.
Miał dar synestezji choć inny, niż znane...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jadąc na miejsce zdarzenia, śledczy miał przeczucie że to wezwanie nie będzie typowe. Na miejscu mieli już być policjanci i liczył na to, że nie będzie musiał podejmować decyzji o wezwaniu prokuratora. Nic na to nie poradzi że oględziny zwłok „obligatoryjnie przeprowadza się, gdy zachodzi podejrzenie przestępnego spowodowania śmierci”. Tego uczył się w Szkole Policyjnej i tak też działają dziś służby. Tylko, że te PRL-owskie dziadki okupujące lokalną prokuraturę, zdają się mieć to wszystko w dupie. Ale może tym razem nie będzie tak źle, tym bardziej że raport dotyczył dużej ilości potencjalnie płynu ustrojowego, a nie zwłok...

Jechał wzdłuż dopływu Martwej Wisły w świetle latarni - które miały niedługo zgasnąć. Oświetlały one rytmicznie twarz śledczego, która być może silniej zwracałaby uwagę swoim niesymetrycznym zarostem, gdyby nie te głębokie, zniekształcające ją blizny. Kiedyś krępowały go spojrzenia ludzi starających się policzyć dawno już zaleczone ślady po ospie przebytej w dzieciństwie. Dziś wystarczy, że zobaczą zrekonstruowany policzek (który niedawno miał dziurę tak dużą, że musieli ją wypełniać skórą z pośladka) oraz brak prawego ucha i od razu odwracają wzrok. I to onieśmielanie bardzo mu pasowało bo przecież nie lubił ludzi. Mijane latarnie podświetlały okresowo tą szpetną twarz, podświetlały też legitymację służbową i pistolet w kaburze który przecież powinien wisieć przy ciele. Wszystko to niedbale rzucone na siedzenie pasażera pomiędzy rozsypanymi wykałaczkami, które namiętnie żuł. Był jeszcze półmrok, ale słońce wzeszło już na tyle, że latarnie zgasły i wnętrze samochodu znów zrobiło się ciemne, a śledczy nie musiał już oglądać swojej paskudnej twarzy we wstecznym lusterku.

Dojechał na miejsce - pod jedną ze scen gdańskiego Teatru Wybrzeże, przy ulicy Teatralnej na Głównym Mieście. Ceglany monumentalny budynek pamiętający ubiegłe wieki, przyozdobiony kilkoma imponującymi pseudoryzalitami, pomiędzy którymi kamienne figury z bronią białą budziły niepokój na tle szarego nieba. Budynek wyposażono w dwa bogato zdobione portale i na lewo od lewego portalu tą piękną scenerię psuł policyjny radiowóz pulsacyjnie oświetlający ceglaną ścianę.
Detektyw wysiadł i podchodząc bliżej, zauważył kilka metrów ziemi otoczonych pasem policyjnej taśmy ostrzegawczej. Przedmiotem ochrony zdawała się być ciemna kostka brukowa i fragment ściany z miejscem na teatralne plakaty informacyjne.

- Hej. - Rzucił śledczy bez emocji do dwóch policjantów zabezpieczających miejsce. Pierwszy - Józek z Wojewódzkiej w Gdańsku, od razu poznał starego znajomego i po krótkim uśmiechu podszedł aby podać rękę. Przedstawił też młokosa z którym przyszło mu patrolować w ostatnim czasie. Becia - bo tak przedstawił go Józek - nie przypominał nikogo więcej jak pryszczatego uczniaka w mundurze po starszym bracie. Wyrzucił z siebie jednak śmiałe - dobry! - nadmiernie ściskając dłoń przy powitaniu. Śledczy szybko wyczuł, że to tylko zasłona dymna, a spocona ręka chłopaka i szybkie odwracanie wzroku po nawiązaniu kontaktu słabo korespondują z tym mocnym chwytem i dziarskością. Słabość charakteru zdradziła też odraza której młodziak nie dał rady utrzymać na wodzy pozwalając sobie na półsekundowy grymas obrzydzenia kiedy zobaczył, że detektyw z prawej strony ma dziurę słuchową w miejscu ucha.

- Widzisz Becia, to jest ten słynny Trójmiejski Detektyw o którym na pewno słyszałeś na komendzie. Ze swoim partnerem byli nieobliczalni...

Śledczy spojrzał na Józka dając do zrozumienia, że nie chce o tym słuchać.
- Tak więc jeszcze raz - co się tu wydarzyło?

Józef zamilkł podniósł taśmę dla siebie i śledczego, opuszczając ją tuż przez zbliżającym się Becią - dla mnie to głupi żart i marnowanie naszego czasu... Że niby kostka zbrukana krwią, brudne ściany... Wiesz, pewnie to taki performaz czy coś... Przecież to budynek teatru, jakiś pajac miał fazę w nocy i coś odwalał a cieć z teatru zamiast to zmyć ze szlaucha nam dupę zawraca...

- Użyliście już peroxtesmo na tej plamie? - Józef podniósł tylko brwi i stwierdził:

- Człowieku nas tu z patrolu wysłali. Czekaliśmy na ciebie. Choć dla mnie to i tak...

Śledczemu to wystarczyło. Nie chciał sobie nadpisywać pierwszego wrażenia jakie właśnie doświadcza a rozmowa z Józefem (który nie był najostrzejszym ołówkiem w policyjnym piórniku) tego nie ułatwiała. Uniósł więc palec w okolice ust, jak miał w zwyczaju gdy prosił o ciszę do zebrania myśli. Policjant tylko pokiwał głową ze zrozumieniem i spojrzał z uśmiechem na młodego dwukrotnie unosząc brwi.

Nie umknęło to oczywiście detektywowi, wiedział już że rozmawiali o nim przed jego przyjazdem, o tym co stało się z jego partnerem i twarzą, ale wówczas miał to gdzieś. Parzył na miejsce z lekko przymrużonymi oczami, powoli cofnął się do taśmy i unosząc ją nieznacznie dał Józefowi do zrozumienia, że nie jest już potrzebny. Józef ponownie pokiwał głową, ale nawet mu to pasowało bo pamiętał, że wczorajszy karton pączków w radiowozie wciąż czeka, a zmiana powoli dobiega końca.

Śledczy wyjął z kieszeni małą choć silną latarkę i przystąpił do bardziej szczegółowych oględzin. Faktycznie, kostka nie była ciemna sama z siebie, bo na jej grafitowej powierzchni widać było mocno zgęstniały już płyn przypominający zagęszczoną wysychaniem krew. Po latarce, detektyw włożył rękę do kieszeni pełnej wykałaczek, jedną standardowo zagryzł zębami a drugą umoczył w zastygłej mazi. Policjanci mrużyli oczy obawiając się tego co miało nastąpić - i tak, śledczy oblizał tę wykałaczkę. Tym razem skrzywili się oboje spoglądając ukradkiem na siebie. Detektyw ostrożnie obszedł plamę kalkulując sobie w głowie ile litrów krwi właśnie ogląda, pamiętając o tym że część wchłonęły już przerwy pomiędzy kostką brukową. Następnie, przywdziewając foliowe ochraniacze na buty, zbliżył się do ściany na której wisiało pięć plakatów. Pomimo, że przedstawiały wydarzenia bieżące to pogoda traktowała je dość surowo. Co od razu rzuciło się w oczy, to że drugi plakat z lewej był w opłakanym stanie. Pomimo iż został wydrukowany w odcieniach brunatnego, widać że był wilgotny i brudny, a w pewnym stopniu widać było prześwity do gołej cegły. Może nie zwróciłoby to tak dużej uwagi detektywa, gdyby nie dostrzegł, iż starych plakatów nie zrywano tu z muru, tylko naklejano na nie nowe. Na tym plakacie, dało się odczytać jedynie „Radosław Paczocha zaprasza na spektakl... (tytuł zlokalizowany był w zniszczonym centrum plakatu) ... Scena Malarnia”. Detektyw spoglądając na narożnik plakatu z trudnością przyznał przed samym sobą, że dobrze iż cyfryzacja dotarła także do teatrów. Bowiem w prawym dolnym rogu planszy, obok informacji o sponsorach był kod QR opatrzony ramką „więcej informacji”. Detektyw wiedział z czym ma do czynienia, ale sam nie korzystał z inteligentnych telefonów. Skinął więc na Becie, żeby ten podszedł i sprawdził odnośnik. Chłopak niechętnie (zachęcony szturchnięciem z łokcia przez Józefa), przeszedł przez taśmy aby zeskanować kod. Widać było, że aż nim telepie kiedy okrążał brunatną plamę na ziemi. Śledczy wskazał mu miejsce do którego może podejść, nie chcąc ryzykować że chłopak naruszy ślady. Pochylony Becia starał się wysuniętą ręką namierzyć czarno-biały kwadrat aparatem urządzenia, słabo widział wówczas ekran, więc aby odciągnąć uwagę od swoich drżących rąk, starał się mówić cokolwiek...
- Czyli to jednak będzie krew? - zapytał łamiącym głosem, rzucając wzrokiem w stronę plamy.
- Tak właśnie smakuje. Metalicznie i słono - Chłopak przełknął ślinę spoglądając na skupionego detektywa wpatrującego się w plakat. Niechcący zajrzał mu w kanał słuchowy pozbawiony małżowiny i ponownie nim wzdrygnęło. Na szczęście telefon w końcu zaczytał kod i załadował stronę informacyjną teatru.
- Pokaż - powiedział detektyw miłym choć nieznoszącym sprzeciwu tonem.
Strona „Teatru Wybrzeże” przedstawiała informację o premierze spektaklu „Punkt zero”.
- Premiera ... Wczoraj wieczorem... - czytał półgłosem detektyw. - Ok, dzięki Becia, to wszystko. - I oddał mu telefon. Chłopak pośpieszenie wrócił do Józefa i jego kartonika z pączkami. Z jego dziarskości niewiele już pozostało.

Słońce było już na tyle wysoko, że latarka przestała być potrzebna. Wpatrując się dalej w mokry plakat i fakturę cegły która w oświetleniu z góry zdawała się wyglądać jak płaskorzeźba z mokrego papieru, detektyw dostrzegł niepokojące szczegóły dla których wyjął kolejną wykałaczkę. Brud na cegłach w centralnej części plakatu okazał się czarnymi kręconymi włosami zmieszanymi z zaschniętą krwią. Starając się ustalić początek i koniec poszczególnych włókien detektyw dostrzegł, że część była przerwana a część wyrwana z cebulką włosa. Następnie przeszedł do przestrzeni pomiędzy cegłami. Gwałtownie przerwał jednak badanie wykałaczką zastygając na chwilę w bezruchu. Tym razem schował wykałaczkę do kieszeni, korzystając z woreczka strunowego i oddalił się poza taśmę w stronę Beci i Józefa kończących swoje pączki.
- I co tam wydłubałeś? - zapytał Józef siląc się na życzliwość.
- Mózg kolego.
Becia szybko oddalił się chwiejnym krokiem, po czym zwymiotował.

Jadąc na miejsce zdarzenia, śledczy miał przeczucie że to wezwanie nie będzie typowe. Na miejscu mieli już być policjanci i liczył na to, że nie będzie musiał podejmować decyzji o wezwaniu prokuratora. Nic na to nie poradzi że oględziny zwłok „obligatoryjnie przeprowadza się, gdy zachodzi podejrzenie przestępnego spowodowania śmierci”. Tego uczył się w Szkole Policyjnej i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  - Dla mnie sprawa jest jasna -stwierdził inspektor Capp - Osobą, która miała najwięcej żalu do zmarłej pani Foch, była Mary Gold. Pani Foch groziła synowi wydziedziczeniem, jeśli ożeni się z byłą baletnicą, a on z nią zerwał. Panna Gold przypłaciła to depresją, jej kariera się skończyła. Więc postanowiła się zemścić. Wiemy, że artyści są nieobliczalni.
- Ale Chups widział na podeście schodów mężczyznę - zaoponował jeden z zebranych.
- Osobę w męskim stroju. Panna Gold ma krótkie włosy, tego wieczoru włożyła bardzo długą spódnicę. Pod nią miała spodnie. Wystarczyła chwila, by zmienić wygląd tak, by w słabym oświetleniu pan Chups uznał ją za mężczyznę. Udusiła panią Foch, pobiegła do łazienki, gdzie znów się przebrała i poprawiła makijaż...
- Inspektorze - przerwał Perykles Heriot - z tego wszystkiego prawdą są tylko dwa fakty. Że panna Gold była w łazience i poprawiała makijaż. Długa spódnica miała ukryć blizny po wypadku, który zmusił ją do zakończenia kariery. I to było przyczyną depresji, a nie zerwanie z Markiem Fochem, o którym on sam panu opowiedział. Jego wersja była tylko zasłoną dymną, zza której miał pan nie dostrzec prawdy. Punktem zero każdego śledztwa jest pytanie "kto na tym zyskał?" Na śmierci pani Foch zyskał jej syn, którego matka chciała wydziedziczyć za udział w lewych interesach. Tego, a nie panny Gold dotyczyło zdanie "jeśli nie zerwiesz tych kontaktów" z listu ofiary. Zabił ją, by nie zmieniła testamentu, a podejrzenie rzucił na kobietę, która go odtrąciła.  

  - Dla mnie sprawa jest jasna -stwierdził inspektor Capp - Osobą, która miała najwięcej żalu do zmarłej pani Foch, była Mary Gold. Pani Foch groziła synowi wydziedziczeniem, jeśli ożeni się z byłą baletnicą, a on z nią zerwał. Panna Gold przypłaciła to depresją, jej kariera się skończyła. Więc postanowiła się zemścić. Wiemy, że artyści są nieobliczalni.
- Ale Chups widział...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Deszcz nieznośnie nawoził wielkomiejską krzyżówkę
betonu i stali. Dochodziła północ.

- Punkt zero- pomyślał Ove- Czas na mnie… na nas…

Rozłożył ogromny, czarny parasol i ruszył w głąb
parku, stanowiącego zieloną oazę na ogromnym oceanie stołecznego Oslo.

- Dzień dobry, czy Pan Matti?- spytał człowieka,
skulonego i siedzącego na ławce.

Ten facet wyglądał na pogrążonego w gorączce, albo
pobitego, co trochę zdradzały dwie (chyba świeże) blizny na skroni… albo po
prostu wyczerpanego życiem. Albo i wszystkie powyższe, jako związki
przyczynowo-skutkowe. I ani trochę nie miał na imię Matti. To była klasyczna
zasłona dymna, jaką stosował Ove.

- Nie…niee… Kim Pan…?

- Wiem, że nie jesteś żaden Matti, Panie Janne
Kronberg…Wy wszyscy jesteście, cholera, nieobliczalni…

Ove zamknął parasol, wyjął z wewnętrznej kieszeni
szerokiego płaszcza małą Berettę i zręcznie wypalił z niej. Kula, niemal z
matematycznie obliczoną trajektorią, przeszła przez skroń z bliznami, prując
przez mózg i wychodząc po przeciwnej stronie czaszki Janne Kronberga.

- Zaczęło się…- powiedział do siebie Ove i
leniwie otworzył z powrotem parasol. Już wystarczająco sporo zmókł.

 
Był 18 listopada 2023 roku.  

  Deszcz nieznośnie nawoził wielkomiejską krzyżówkę
betonu i stali. Dochodziła północ.

- Punkt zero- pomyślał Ove- Czas na mnie… na nas…

Rozłożył ogromny, czarny parasol i ruszył w głąb
parku, stanowiącego zieloną oazę na ogromnym oceanie stołecznego Oslo.

- Dzień dobry, czy Pan Matti?- spytał człowieka,
skulonego i siedzącego na ławce.

Ten facet wyglądał na pogrążonego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Szarpanie się z drzwiami nie miało większego sensu, jednak zamkniętemu w podziemiach katedry Tomaszowi Znanieckiemu było już wszystko jedno. Pokonał wszystkie przeszkody w labiryncie tych przeklętych psychopatów, ale ostatnia brama była nie do przejścia. Łzy bezsilności pociekły po policzkach i wypełniły blizny na twarzy. Gdy porywano go spod własnego domu, był pewien, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Teraz walczył o przetrwanie w katakumbach, co chwilę napotykając zagadki. Odebrały mu siły i wystawiły na próby, zarówno fizyczne i psychiczne. Nieobliczalni porywacze zdawali się bawić jego losem. Gdy przestał szarpać drzwi, rozejrzał się po okolicy. To na pewno kolejna zagadka. Musi być z niej wyjście. Nagle usłyszał ciężkie przesuwanie się kamienia. Z przerażeniem obejrzał się za siebie. Długi korytarz stopniowo skracał się. Ruchoma ściana przesuwała się w jego stronę. Pomimo nieciekawej sytuacji, postarał się uspokoić. Zasłona dymna z jego oczu spadła, gdy kilka razy głęboko odetchnął. Na pobliskiej ścianie dojrzał fragment muru niepasujący do reszty. Wyjął go i w małej niszy odkrył stary klucz. Ściana była już coraz bliżej. Tomasz otworzył drzwi i wybiegł z korytarza. Za bramą trafił do punktu zero. Tu zostawili go porywacze, zmuszając do wejścia w labirynt. Mała sala wypełniała się teraz stosem zakrwawionych ciał. Obok nich czekał porywacz. Zdjął kominiarkę. Znaniecki przeraził się, gdy odkrył, kto zbliża się do niego z zakrwawioną maczetą.
– Witaj, braciszku…

Szarpanie się z drzwiami nie miało większego sensu, jednak zamkniętemu w podziemiach katedry Tomaszowi Znanieckiemu było już wszystko jedno. Pokonał wszystkie przeszkody w labiryncie tych przeklętych psychopatów, ale ostatnia brama była nie do przejścia. Łzy bezsilności pociekły po policzkach i wypełniły blizny na twarzy. Gdy porywano go spod własnego domu, był pewien, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Aleksy zrobił dwie kawy.
Mimo że od morderstwa jego żony minęły już dwa miesiące, wciąż nie mógł się odzwyczaić. Blizny[bookLink]5060116|Blizny[/bookLink] na sercu po stracie ukochanej były zbyt świeże. Myślami wrócił do punktu zero[bookLink]4927325|punktu zero[/bookLink], gdy to wszystko się zaczęło. Gdy trzy miesiące temu znaleziono ciało pierwszej martwej dziewczyny, nie sądził, że jego żona będzie czwarta. Kapitan chciał go odsunąć od sprawy, ale on wiedział, że tylko łapiąc mordercę, będzie w stanie zamknąć ten rozdział. 
Gdy Aleksy dotarł na komisariat, panowało tam wielkie zamieszanie. 
- Co tu się dzieje? - zapytał. 
- Zbieraj się - odpowiedział jego partner - chyba znaleźliśmy drania. 
Serce Aleksego zabiło mocniej. Wreszcie mieli złapać osobę odpowiedzialną za te wszystkie potworne morderstwa. 
- Podzielcie się na niewielkie grupy i zachowajcie ostrożność, mordercy bywają nieobliczalni[bookLink]4958641|nieobliczalni[/bookLink] - powiedział kapitan, gdy dotarli na miejsce. 
Aleksy wraz z partnerem zaczaili się pod budynkiem. Przymierzali się do rozpoczęcia akcji, kiedy nagle usłyszeli ostrzegawcze okrzyki innych policjantów. Było jednak za późno, budynek wybuchł. Wokół nich pojawiły się ogień i dym. Jego partner nie miał szans. Zginął podczas wybuchu. Otoczony przez płomienie Aleksy zobaczył, jak zza zasłony dymnej[bookLink]4943952|zasłony dymnej[/bookLink] wychodzi odpowiedzialna za to wszystko kobieta. 
- Cześć kochanie - powiedziała jego żona - tęskniłam. 

Aleksy zrobił dwie kawy.
Mimo że od morderstwa jego żony minęły już dwa miesiące, wciąż nie mógł się odzwyczaić. Blizny[bookLink]5060116|Blizny[/bookLink] na sercu po stracie ukochanej były zbyt świeże. Myślami wrócił do punktu zero[bookLink]4927325|punktu zero[/bookLink], gdy to wszystko się zaczęło. Gdy trzy miesiące temu znaleziono ciało pierwszej martwej dziewczyny, nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej