Świetna lektura. Książka chudnie na oczach.
Plusy tytułu można wymieniać.
Przedstawienie legionów, Epickość, Nieustająca akcja, Wyraziste Postacie.
Angron, Lorgar, Argel Tal, Kharn, Krwiopluj, Lotara, Lhorke, można dalej wymieniać.
Tytuł godny Polecenia. Sam Autor to Topka Czarnej Biblioteki.

Świetna lektura. Książka chudnie na oczach.
Plusy tytułu można wymieniać.
Przedstawienie legionów, Epickość, Nieustająca akcja, Wyraziste Postacie.
Angron, Lorgar, Argel Tal, Kharn, Krwiopluj, Lotara, Lhorke, można dalej wymieniać.
Tytuł godny Polecenia. Sam Autor to Topka Czarnej Biblioteki.

Jedyne co mi się w tej książce nie podobało to fakt że Ultramarines są pokazani jako nieudacznicy, w przeciwieństwie do wszechmocnej drugiej strony. Sami marines zresztą padają jak kukły, trochę przesada. Poza tym ciekawe i udane rozwijanie złych charakterów, jak i całkiem niezłe zakończenie.

Jedyne co mi się w tej książce nie podobało to fakt że Ultramarines są pokazani jako nieudacznicy, w przeciwieństwie do wszechmocnej drugiej strony. Sami marines zresztą padają jak kukły, trochę przesada. Poza tym ciekawe i udane rozwijanie złych charakterów, jak i całkiem niezłe zakończenie.

Miałem pewne obawy przed przeczytaniem "Zdrajcy", ale okazało się że książka jest świetna. Bezpośrednia kontynuacja "Pierwszego Heretyka", napisana ciekawie, dynamicznie ale bez przynudzania opisami niemal identycznych walk. Jedna z lepszych pozycji serii.

Miałem pewne obawy przed przeczytaniem "Zdrajcy", ale okazało się że książka jest świetna. Bezpośrednia kontynuacja "Pierwszego Heretyka", napisana ciekawie, dynamicznie ale bez przynudzania opisami niemal identycznych walk. Jedna z lepszych pozycji serii.

To już 24 tom Herezji Horusa a nadal nie jesteśmy jeszcze nawet w połowie całej historii rebelii Mistrza Wojny. Jest to jeden z najlepszych tomów w całej serii. Jestem niezwykle podekscytowany w związku z tym jak wysoki poziom pokazały „Anioł Exterminatus” i omawiany „Zdrajca”.
Co mnie niezwykle urzekło w tom 24 to jak ja to nazwę drugi etap planu chaosu. Mam tu na myśli iż pierwszym etapem było wywołanie rebelii i przeciągnięcie jak największej ilości Prymarchów na stronę Horusa. W drugim etapie widzimy jak Prymarchowie, którzy zdradzili Imperatora z nieposłusznych synów stają się całkowicie oddanymi chaosowi fanatykami, którzy zrobią wszystko aby zadowolić Boga Chaosu któremu się oddali.
Polecam każdemu fanowi serii Herezji Horusa, szczególnie fanom Angrona i Kharna.

FOR THE EMPEROR!!
EMPEROR PROTECTS!!

To już 24 tom Herezji Horusa a nadal nie jesteśmy jeszcze nawet w połowie całej historii rebelii Mistrza Wojny. Jest to jeden z najlepszych tomów w całej serii. Jestem niezwykle podekscytowany w związku z tym jak wysoki poziom pokazały „Anioł Exterminatus” i omawiany „Zdrajca”.
Co mnie niezwykle urzekło w tom 24 to jak ja to nazwę drugi etap planu chaosu. Mam tu na myśli...

Dwudziesty czwarty tom cyklu. Napisany przez Aarona Dembski-Bowden. Jego pierwszą książką stworzoną dla Herezji Horusa był Pierwszy Heretyk. Jest zdecydowanie jedną z lepszych pozycji całej serii Warhammera 40 000. Jak wypadło jego drugie podejście?

Książka nie jest bezpośrednią kontynuacją Pierwszego Heretyka. Jednak ci, którzy czytają Herezję Horusa wybiórczo, powinni znać pierwszą książkę Aarona. Nakreśla ona kontekst fabuły Zdrajcy. Należy również sięgnąć po „I Nie Poznają Co To Strach”. Chociaż ów tom powstał spod pióra innego autora, Zdrajca jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń w nim opisanych. Warto również zapoznać się z opowiadaniem Po Desh’ea ze zbioru Z Dziejów Herezji. Przybliża nam postać jednego z głównych bohaterów Zdrajcy, Angrona, Prymarchy Pożeraczy Światów.
Druga przygoda Aarona w Herezji Horusa zdecydowanie nie dorównuje Pierwszemu Heretykowi. Nie oznacza to, że wypada źle. Wraz z innymi dobrymi książkami godnie reprezentuje Herezję Horusa. Warto wspomnieć, że wina nie leży wyłącznie po stronie autora. Wydarzenia z uniwersum Warhammera 40 000, które musiał przedstawić w Pierwszym Heretyku, były po prostu bardziej wciągające. Więcej o słabych i mocnych stronach książki podam w części ze spoilerami.
SPOILERY:



Zdecydowanie mocną stroną książki jest postać Angrona. Autor wykreował go wspaniale. Jest żądnym krwi dzikusem, który praktycznie nigdy nie zastanawia się nad tym, co robi. Pod tym płaszczem kryje się jednak coś więcej. Kiedy pod niego zajrzymy, ujrzymy złamaną postać. Postać, która od dawna nie zna niczego poza bólem wyzwalającym w niej nieustanną agresję. Od najmłodszych lat życie Angrona było pasmem tragedii. Czuł się gorszy na tle innych braci Prymarchów. Rozpaczał nad tym, kim mógłby się stać, gdyby nie spotkały go nieszczęśliwe okoliczności. Nienawidził i gardził Imperatorem, któremu służył. W jego oczach niewiele różnił się od panów niewolników, dla których uciechy on i jego towarzysze przelewali krew.
Różnice między legionem Pożeraczy Światów a Głosicielami Słowa zostały świetnie nakreślone. Częściowo również zestawiono je z legionem Ultramarines, ale w tym przypadku wyłącznie w kontekście walki. Fragmenty, w których Głosiciele Słowa torturowali Ultramarines w celach rytualnych, wywoływały przerażenie i obrzydzenie.
Urzekło mnie również to, że autor jako pierwszy w serii zwrócił uwagę na pewną rzecz. Prymarchowie dla postaci z Warhammera 40 000 są niemal bez skazy. Myślałem, że to składowa część uniwersum. Dla nas, czytelników, synowie Imperatora mogą jawić się jak istoty potężniejsze od ludzi. Jednocześnie jako istoty bardziej podatne na negatywne emocje od zwykłych śmiertelników. Aaron Dembski-Bowden pierwszy raz z perspektywy bohatera ukazał takie spojrzenie na Prymarchów. Drobnostka, jednak cieszy, gdyż zwiększa logikę serii.
Uciążliwych wad książka nie ma. Niewiele postaci zapadnie nam w pamięć. Większość z nich tonie w morzu innych Kosmicznych Marines, z którymi mieliśmy do czynienia w cyklu.
Działania wojenne są mało wiarygodne. Brak im szerszego wyjaśnienia. Wydarzają się po to, aby zaszokować czytelnika i być pretekstem dla epickich batalii. Nie sposób zebrać ich w sensowną całość. Dla tych, którzy interesują się wojskowością, może to być spory minus. Autor mógłby się wiele nauczyć w tym zakresie od Dana Abnetta.
Na koniec wspomnę o metafizycznym aspekcie Chaosu. To, w jaki sposób Lorgar patrzył na niektóre kwestie, zdawało się sprzeczne bądź co najmniej naciągane. Wyliczone na to, żeby czytelnik poczuł się niepewnie, jednak niepasujące do całokształtu.
KONIEC SPOILERÓW:



Zdrajca przypadnie do gustu fanom Herezji Horusa. Obowiązkowa lektura dla fanów Głosicieli Słowa, Pożeraczy Światów i Ultramarines. Ciekawie rozwija wątki tych trzech legionów.

Dwudziesty czwarty tom cyklu. Napisany przez Aarona Dembski-Bowden. Jego pierwszą książką stworzoną dla Herezji Horusa był Pierwszy Heretyk. Jest zdecydowanie jedną z lepszych pozycji całej serii Warhammera 40 000. Jak wypadło jego drugie podejście?

Książka nie jest bezpośrednią kontynuacją Pierwszego Heretyka. Jednak ci, którzy czytają Herezję Horusa wybiórczo, powinni...

To już 24 tom tej serii a nadal dobrze się ją czyta, tym razem ster opowiadania przejmuje jedne z najlepszych pisarzy tego tematu Aaron Dembski-Bowden. Zaprasza on nas na Krucjatę Cienia czyli podbój Ultramaru przez połączone siły Pożeraczy Światów i Głosicieli Słowa.
Właśnie z tymi dwoma armiami i ich Prymarchami będziemy obserwować podbój i unicestwianie kolejnych światów należących do domeny Ultramarines.
Tym razem autor nie zastosował "sztuczki" jak z Perturabo który wydawał się miłym Prymarchom, tutaj dostajemy Angrona prymarchę Pożeraczy Światów zgorzkniałego na granicy szaleństwa i złamanego tym co się z nim stało zanim odnalazł go Imperator (był niewolnikiem na swoim świecie, wszczepiono mu tzw. Gwoździe Rzeźnika których nie da się usunąć a które degenerują mu mózg pozbawiając cech ludzkich).
Książka ukarze nam lepiej dramat tego Prymarchy i jego legionu który tak jak jego dowódca poddał się wszczepieniu Gwoździ i teraz popada w coraz większy obłęd.
Naprawdę dobra książka z wyraźnie zarysowanymi nie tylko postaciami głównymi ale także drugoplanowymi.

To już 24 tom tej serii a nadal dobrze się ją czyta, tym razem ster opowiadania przejmuje jedne z najlepszych pisarzy tego tematu Aaron Dembski-Bowden. Zaprasza on nas na Krucjatę Cienia czyli podbój Ultramaru przez połączone siły Pożeraczy Światów i Głosicieli Słowa.
Właśnie z tymi dwoma armiami i ich Prymarchami będziemy obserwować podbój i unicestwianie kolejnych ...

Daleka już za mną droga w Herezji Horusa. Dwudziesty czwarty tom cyklu, nie licząc jakichś tam miniaturowych spinoffów... flagowy produkt Black Library to już jakiś fenomen w gamingowej niszy literatury popularnej. A wiem przecież, że do przeczytania jest ciągle drugie tyle tytułów... i one ciągle się tworzą!

I dobrze. Seria ma swoje wzloty i upadki, ale czyta się ją dobrze.

Tym razem oczekiwałem wzlotu. Po pierwsze, napisał ją autor z absolutnego topu wydawnictwa, czyli Aaron Dembski-Bowden. To najrówniejszy pisarz z tej "stajni", porażka była więc mało prawdopodobna... tym bardziej, że i temat był obiecujący. To kolejny z tomów "wprowadzających do legionu", tym razem bohaterami są Astartes z World Eaters, Pożeraczy Światów. Szczególnie Kharn, bo przecież figurkowy świat Games Workshop od trzech dekad już zna Kharna Betrayera z czterdziestego tysiąclecia; ale również Angron, bo i on, jak się w książce okazuje, naznaczony został piętnem Zdrajcy.

Fabuła osnuta jest wokół Krucjaty Cienia, którą World Eaters i Word Bearers prowadzą przeciw Ultramarowi rok po rozpoczęciu rebelii. W tle mamy konflikt na planecie Calth (ach, "Know No Fear" <3 ),ale pod ciosami armii Angrona i Lorgara jęczą inne światy: szczególnie Armatura, inwazja na którą opowiedziana jest przez Dembski-Bowdena po prostu fascynująco. Autor ma szczególny dar do tworzenia przekonujących bohaterów zarówno z postaci głównych, jak i drugoplanowych (z tych wybija się szczególnie Lotara Sarrin, kapitan dowodząca flagowym statkiem kosmicznym Pożeraczy, czyli Conquerorem). Fascynuje sposób, w jaki skonstruowano tu Angrona, prymarchę XII legionu. Nie jest on postacią sympatyczną, ADB nie zastosował tu numeru znanego choćby z poprzedniego tomu (gdzie Perturabo stał się niemal sympatyczny) - nie, tutaj on jest nadal odrażającym, hiperagresywnym typem brutala, który przy okazji nie grzeszy szczególną inteligencją. I tak jednak jest interesujący. Dembski-Bowden rozwija temat tragizmu tego człowieka, który zaczął kreować kiedyś w nowelce "After De`shea": nadczłowieka złamanego przez warunki, w których dorastał i implanty, których nie można usunąć i które stopniowo degradują w nim człowieczeństwo. Co więcej, zmaga się on też z odrzuceniem: cały czas wraca do nas pytanie, czym Angron by się stał, gdyby nie szokujący brak empatii jego ojca, który po odnalezieniu Czerwonego Anioła pozwolił na wymordowanie przyjaciół z jego powstańczej, niewolniczej armii.

To dobra książka również z tego względu, że dodaje trochę głębi do uniwersum trzydziestego tysiąclecia. Chyba pierwszy raz pojawia się Shadow Crusade; powraca Cabal (i pewna dziewczyna :) ); ginie bardzo ważna dla cyklu postać; słyszymy tu o Godzinie Wilka, totalnej nowości (starciu dwóch legionów wieeeeeeeele lat przed Herezją).

Najważniejszy (drobny) zarzut: za słabo moim zdaniem rozwinięto tu tytułowego protagonistę. Ja do końca nie wiem jednak, kim jest Kharn. Blednie on nie tylko przy Angronie czy Lorgarze (Dembski-Bowden to naprawdę specjalista od Lorgara, znowu (po "First Hereticu") jego fenomenalny występ),on wygląda nieszczególnie również przy Argel Talu (kolejny znakomity fragment książki) czy wspomnianej już wcześniej Lotarze. Ot, znakomity szermierz który gryzie się tym, że ma fatalnego dowódcę (ale nie potrafi się zdobyć na nielojalność).

Polecam.

Daleka już za mną droga w Herezji Horusa. Dwudziesty czwarty tom cyklu, nie licząc jakichś tam miniaturowych spinoffów... flagowy produkt Black Library to już jakiś fenomen w gamingowej niszy literatury popularnej. A wiem przecież, że do przeczytania jest ciągle drugie tyle tytułów... i one ciągle się tworzą!

I dobrze. Seria ma swoje wzloty i upadki, ale czyta się ją...

Jak zwykle, Aaron udowadnia swój kunszt pisania akcji w dobrym stylu. HH i opis pasjonującej walki "smurfów" o przeżycie w walce przeciwko swoim braciom. Wypełnia pewne luki w historii W40K.

Jak zwykle, Aaron udowadnia swój kunszt pisania akcji w dobrym stylu. HH i opis pasjonującej walki "smurfów" o przeżycie w walce przeciwko swoim braciom. Wypełnia pewne luki w historii W40K.