Niewiarygodna historia, przeczytałam jednym tchem.

Niewiarygodna historia, przeczytałam jednym tchem.

Poruszająca historia dorastania w rodzinie mormonów, zdominowanej przez fanatycznego ojca, skrajnie nieufnego wobec rządu i szykującego się na nadchodzącą apokalipsę. Dzieci nie posyłano do szkoły, nie szczepiono, a na wszelkie choroby miały pomóc mikstury mamy zielarki. Porody odbywały się w domu, wspomagane przez lokalną akuszerkę.
Normalnością dzieciństwa Tary był „zimny wychów”, brak autentycznej miłości i troski ze strony rodziców, ale także brutalność zaburzonego psychicznie brata. Od wszystkich dzieci w rodzinie oczekiwano ciężkiej pracy w składzie złomu ojca; uczyły się jedynie praktycznych umiejętności, takich jak obsługa wózka widłowego.
Jeszcze w wieku 15 lat Tara nie wiedziała skąd się bierze ciąża. Nie miała pojęcia kim był Napoleon czy Szekspir, co to był Holocaust. Historię i teraźniejszość Ameryki poznawała jedynie w wersji ojca, np. niewolnictwo według niego to czasy, w których Murzyni byli bardziej wolni i szczęśliwsi od swoich właścicieli, gdyż to właściciele musieli o nich dbać i ich utrzymywać.
Powoli, z oporami i ciągłą niewiarą w siebie, Tara odrywa się od zamkniętego świata, w którym wyrosła. W wieku 17 lat po raz pierwszy przekracza mury szkoły, zaczyna łapczywie chłonąć niedostępną jej wcześniej wiedzę. Odkrywa w sobie pasję akademicką, dostaje się na stypendium do Cambridge, potem do Harvardu.
U Tary stopniowo rośnie także świadomość szkód jakie wyrządzono jej w dzieciństwie, zaczyna rozumieć skalę brutalności jakiej doświadczała oraz obojętności rodziców, zaślepionych swoją wiarą. Ta nowa świadomość coraz bardziej utrudnia utrzymanie relacji z rodzicami, którzy negują wspomnienia Tary, żądają zaprzestania drążenia niewygodnej przeszłości, grożą wyrzeczeniem się córki.
Książkę czyta się świetnie. Widać, że Tara Westover ma naturalny talent literacki i umiejętność snucia zajmującej opowieści. Narracja jest pozbawiona sentymentalizmu, autorka nie roztkliwia się nad sobą, przez co historia jest tym bardziej poruszająca.
Niezwykła i imponująca jest droga, którą przeszła Tara: z nizin społecznych, z prymitywnej zaściankowej prowincji aż do wyrafinowanego świata słynnych uniwersytetów. Po drodze mozolnie nadrabiała elementarną dla większości z nas wiedzę. Kiedy w Cambridge koleżanki zabrały ją na kawę, nie wiedziała co zamówić spośród tak wielu rodzajów napoju – nigdy w życiu nie piła kawy, zabronionej w mormonizmie.
Nawiasem mówiąc, chciałoby się dowiedzieć od autorki czegoś więcej o absurdach mormonizmu, pseudo-religii wymyślonej blisko 200 lat temu przez amerykańskiego hochsztaplera Josepha Smitha. Z garstki wyznawców, którzy uwierzyli w wizje i proroctwa Smitha z czasem „kościół” ten rozrósł się do jednej z najpotężniejszych organizacji religijnych w Ameryce. Stan Utah, w którym ma główną siedzibę, jest całkowicie zdominowany przez mormonów.
Przez dziesiątki lat kościół mormoński propagował poligamię (sam Joseph Smith miał 40 żon); z czasem jednak ogłoszono, że liczne żony mają czekać wyznawców dopiero po śmierci. Presja społeczna spowodowała także zmianę w stosunku do Murzynów. Kiedyś mormoni uważali, że czarny kolor skóry to kara za grzechy…
O religii, w której wyrosła, Tara pisze wstrzemięźliwie – najwyraźniej nie chce zrywać wszystkich więzów ze środowiskiem, z którego pochodzi i z tymi członkami rodziny, którzy się jej nie wyrzekli. Jej stosunek do mormonizmu można jednak wyczytać między wierszami. Pisze na przykład, że nigdy nie była w stanie zaakceptować, że mogłaby być jedną z wielu żon. O wyprawie do mormońskiej świątyni w Sacred Grove w stanie Nowy Jork (miejsce pierwszej wizji Josepha Smitha) wspomina: „Ojciec czuł tam obecność Boga, ja czułam tylko zimny kamień.”
Nawet pomimo braku wyraźnych anty-religijnych deklaracji, książkę można odczytać jako potężne oskarżenie prania mózgów, które w imię religijnych fantasmagorii odbywa się pod każdą szerokością geograficzną.
Tara wspomina jak będąc w Cambridge dostała od koleżanki mejla z załączoną nieznaną jej piosenką. Była to „Redemption Song”, którą Bob Marley napisał na rok przed śmiercią. Ponieważ nigdy nie słyszała o Marley’u, zaczęła szperać w internecie. Dowiedziała się, że kiedy u jamajskiego muzyka wykryto czerniaka na dużym palcu u stopy, odmówił amputacji, bo rastafarianie wierzą w „jedność ciała”. Po kilku latach zabiły go przerzuty (do płuc, żołądka, wątroby, mózgu).
Słowa Marley’a z „Redemption Song” stały się dla Tary mottem przewodnim (“Emancipate yourself from mental slavery / None but ourselves can free our minds”),choć – o ironio – sam Marley nie zdołał „uwolnić umysłu” z absurdalnych religijnych nakazów. Po jakimś czasie ponownie natrafiła na ten tekst zapisany gdzieś w swoich notatkach. Zamyśliła się nad nimi, a po chwili sięgnęła po słuchawkę telefonu i zadzwoniła do pobliskiej kliniki: „Chciałabym się umówić na szczepienia…”

Poruszająca historia dorastania w rodzinie mormonów, zdominowanej przez fanatycznego ojca, skrajnie nieufnego wobec rządu i szykującego się na nadchodzącą apokalipsę. Dzieci nie posyłano do szkoły, nie szczepiono, a na wszelkie choroby miały pomóc mikstury mamy zielarki. Porody odbywały się w domu, wspomagane przez lokalną akuszerkę.
Normalnością dzieciństwa Tary był...

Niesamowicie wciągająca książka. Były momenty, gdy po raz kolejny uświadamiałam sobie, że czytam prawdziwą historię i to wbijało mnie w fotel. Połknęłam w kilka dni.

Niesamowicie wciągająca książka. Były momenty, gdy po raz kolejny uświadamiałam sobie, że czytam prawdziwą historię i to wbijało mnie w fotel. Połknęłam w kilka dni.

Rewelacyjna książka o życiu w rodzinie fanatycznie religijnych mormonów. Codzienne życie, nauka (głównie w domu),praca dzieci z ojcem na złomowisku, niebezpieczeństwa z tym związane i wiara tylko w wiedzę przekazywaną przez ojca, który czerpie ją wyłącznie z biblii. I to wszystko pokazane oczami dziewczynki, która nigdy nie chodziła do szkoły. Wierzyć się nie chce, że to dzieje się współcześnie. Bardziej pasuje na XIX wiek. A potem widać jej determinację w nadrabianiu wiedzy i zdobywaniu kolejnych etapów wykształcenia. Rewelacyjna książka, bardzo polecam

Rewelacyjna książka o życiu w rodzinie fanatycznie religijnych mormonów. Codzienne życie, nauka (głównie w domu),praca dzieci z ojcem na złomowisku, niebezpieczeństwa z tym związane i wiara tylko w wiedzę przekazywaną przez ojca, który czerpie ją wyłącznie z biblii. I to wszystko pokazane oczami dziewczynki, która nigdy nie chodziła do szkoły. Wierzyć się nie chce, że to...

Wstrząsająca książka i jedna z najlepszych jakie czytałam. Wręcz kompulsywne chłonęłam każda strone a kiedy się skończyła, poczułam nie smutek, jak przy większości dobrych lektur, tylko ulgę i podziw do głównej bohaterki. Niebywała historia, bardzo inspirująca i skłaniająca do refleksji.

Wstrząsająca książka i jedna z najlepszych jakie czytałam. Wręcz kompulsywne chłonęłam każda strone a kiedy się skończyła, poczułam nie smutek, jak przy większości dobrych lektur, tylko ulgę i podziw do głównej bohaterki. Niebywała historia, bardzo inspirująca i skłaniająca do refleksji.

Nielekka historia opowiedziana w prosty, bezpretensjonalny sposób. Przypomina o wielu podstawowych rzeczach, o których w ogóle nie pamiętamy. Zdecydowanie polecam.

Nielekka historia opowiedziana w prosty, bezpretensjonalny sposób. Przypomina o wielu podstawowych rzeczach, o których w ogóle nie pamiętamy. Zdecydowanie polecam.

Żadna książka reportażowa nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.

Żadna książka reportażowa nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.

Opisane historie z życia autorki sprawiały, że dosłownie opadała mi szczęka. Jak to w ogóle możliwe, że z tak ciężkich urazów jak opażenia czy "dziury" w głowie Ci ludzie wychodzili bez pomocy szpitalnej. Bardzo skrajne podejście do życia i religii. Jestem pełna podziwu dla autorki, że potrafiła wyzwolić się z toksycznej rodziny żeby pójść własną drogą.

Opisane historie z życia autorki sprawiały, że dosłownie opadała mi szczęka. Jak to w ogóle możliwe, że z tak ciężkich urazów jak opażenia czy "dziury" w głowie Ci ludzie wychodzili bez pomocy szpitalnej. Bardzo skrajne podejście do życia i religii. Jestem pełna podziwu dla autorki, że potrafiła wyzwolić się z toksycznej rodziny żeby pójść własną drogą.

Autorka bardzo ciekawie opisuje to jak wychowanie i przekazywane w dzieciństwie wartości jak i sam sposób wychowania wpływa na nasze postrzeganie rzeczywistości i świata. Jak bardzo to co wydaje się nam normalne może w znaczny sposób odbiegać od norm społecznych. Sama historia zdobywania edukacji przez autorkę jest fascynująca i godna podziwu, ale to co mnie w tej książce najbardziej ujęło to właśnie to odnajdywanie siebie w obcej sobie rzeczywistości i odkrywaniu mechanizmów, przyzwyczajeń i naleciałości zostawionych nam przez środowisko, w którym się wychowaliśmy. Mimo, że przypadek autorki jest dosyć skrajny, to osobiście mogłam się utożsamić z pewnymi jej aspektami, bo chyba każdy kto kiedyś diametralnie zmienił swoje poglądy czy wyszedł z toksycznych schematów swojego domu, będzie w stanie się utożsamić.

Autorka bardzo ciekawie opisuje to jak wychowanie i przekazywane w dzieciństwie wartości jak i sam sposób wychowania wpływa na nasze postrzeganie rzeczywistości i świata. Jak bardzo to co wydaje się nam normalne może w znaczny sposób odbiegać od norm społecznych. Sama historia zdobywania edukacji przez autorkę jest fascynująca i godna podziwu, ale to co mnie w tej książce...

Jest to niesamowita wręcz niewyobrażalna historia kobiety, która przez wiele lat musiała walczyć o swoją tożsamość i swoje własne postrzeganie rzeczywistości; nie tylko znajbliższymi jej osobami, które towarzyszyły jej od urodzenia ale również z samą sobą.

mole_na_stronach (Iga)

Jest to niesamowita wręcz niewyobrażalna historia kobiety, która przez wiele lat musiała walczyć o swoją tożsamość i swoje własne postrzeganie rzeczywistości; nie tylko znajbliższymi jej osobami, które towarzyszyły jej od urodzenia ale również z samą sobą.

mole_na_stronach (Iga)