Przełęcz Diatłowa. Tajemnica dziewięciorga

Ciekawa, ale styl pisania pozostawia wiele do życzenia.

Ciekawa, ale styl pisania pozostawia wiele do życzenia.

Pokaż mimo to

Mam problem z tą książką. Napisana tak trochę niechlujnie, ale jak to Rosja... Musi być coś nie tak. Dzisiejsza Rosja. Myślę jednak, że minusy rekompensuje końcowy wniosek. Jak zginęli turyści... Otóż stali się kolejnymi ofiarami systemu, zmieniającego się po śmierci Stalina, ale wciąż sowieckiego. Oczywiście, jako miłośnik teorii spiskowych chętnie bym pokrytykował końcowe wnioski autorki i jej metafizyczne - typowe dla kultury rosyjskiej mistyczne wstawki, ale uczciwie - nie mogę. Przekonała mnie. Krótko mówiąc - warto było przeczytać nawet, jeśli wyraźnie czuje się niechęć do kobiecego stylu fabuły. Minusy rekompensowane są przez plusy. A klimat Rosji... bezcenny.

Mam problem z tą książką. Napisana tak trochę niechlujnie, ale jak to Rosja... Musi być coś nie tak. Dzisiejsza Rosja. Myślę jednak, że minusy rekompensuje końcowy wniosek. Jak zginęli turyści... Otóż stali się kolejnymi ofiarami systemu, zmieniającego się po śmierci Stalina, ale wciąż sowieckiego. Oczywiście, jako miłośnik teorii spiskowych chętnie bym pokrytykował końcowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawe raporty z zaginięcia dziewięciorga studentów nie uratowały słabej fabuły i fatalnego stylu autorki. Po 60 stronach odkładam bez żalu.

Ciekawe raporty z zaginięcia dziewięciorga studentów nie uratowały słabej fabuły i fatalnego stylu autorki. Po 60 stronach odkładam bez żalu.

Pokaż mimo to

Może gdyby autorka zdecydowała się czy pisze kryminał, reportaż czy powieść o duchach, byłoby to zjadliwe. To znaczy możliwe do przeczytania. Ale za to ja jestem zdecydowana. Odkładam książkę niedoczytaną. Szkoda czasu. Choć sam temat tajemniczej śmierci dziewięciorga osób wydaje się niezwykle zajmujący. Szkoda, że został zmarnowany.

Może gdyby autorka zdecydowała się czy pisze kryminał, reportaż czy powieść o duchach, byłoby to zjadliwe. To znaczy możliwe do przeczytania. Ale za to ja jestem zdecydowana. Odkładam książkę niedoczytaną. Szkoda czasu. Choć sam temat tajemniczej śmierci dziewięciorga osób wydaje się niezwykle zajmujący. Szkoda, że został zmarnowany.

Pokaż mimo to

Mam z tą książką problem, jakiego chyba nigdy z literaturą nie miałem. Bo z jednej strony temat, który jest niesamowicie interesujący, wywołujący dreszcz i ciary na plecach, a z drugiej - forma, w jakiej tragedia studentów została podana. Powiem więcej: męczyłem się okrutnie przy czytaniu tej lektury. Ni to dokument, ni to fabularyzowana opowieść, niby śledztwo, ale głównie o tym, jak nie mam pomysłu na inne książki. No i wątek z byłym/obecnym mężem, który jest tak niepotrzebny i tak niewciągający, że nagle okazuje się najciekawszym punktem książki.
Zastanawiam się, co zdecydowało o przyjęciu tak żadnego kształtu "powieści". Najbardziej rozkłada na łopatki Słownik - sprawiający wrażenie wprawki ósmoklasisty (bo całość prezentuje poziom roboty siedemnastolatki). Jego umieszczenie w środku książki przypomina mi stary skecz z "Małej Brytanii": autorka tanich romansideł dyktuje swemu sekretarzowi treść powieści. Już pada ostatnie zdanie i wieńczące dzieło "KONIEC". "Ile stron?" - pyta zadowolona z końca pracy pisarka. "51" - odpowiada sekretarz skonsternowany. "Aha, to pisz dalej - rzuca autorka, dyktując: - <Czytałeś kiedyś Biblię? - zapytał sir Robert. Ciekawa jest księga Izajasza"> Przepisz ją, a ja się zdrzemnę". - poleca sekretarzowi.
Bardzo rozczarowująca książka. Nawet pomimo całkiem zgrabnego podsumowania.

Mam z tą książką problem, jakiego chyba nigdy z literaturą nie miałem. Bo z jednej strony temat, który jest niesamowicie interesujący, wywołujący dreszcz i ciary na plecach, a z drugiej - forma, w jakiej tragedia studentów została podana. Powiem więcej: męczyłem się okrutnie przy czytaniu tej lektury. Ni to dokument, ni to fabularyzowana opowieść, niby śledztwo, ale głównie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ural Północny. 23 stycznia 1959 roku grupa młodych rosyjskich turystów wyrusza na wyprawę narciarską po trasie Iwdel - góra Otorten. Nocą 2 lutego 1959 roku wszyscy giną w niewyjaśnionych okolicznościach. Ta tajemnicza śmierć w kuluarach turystyki górskiej wraca jak bumerang do dnia dzisiejszego. Najgorsze w tej tragedii jest jednak to, że wydarzyła się ona w czasach, w których Związek Radziecki tuszował wiele spraw, których prawdy być może nigdy nie poznamy. Tutaj jest tak samo. Młodzi ambitni i sprawni fizycznie ludzie z planami na przyszłość lubiący zdobywać szczyty, sięgać po to co nieosiągalne nagle giną. Giną na początku lutego, a ich ciała odnajdują się pod koniec miesiąca oraz w maju. Jest to niepojęte zarówno dla społeczności jak i samych rodzin tych młodych ludzi.

Anna Matwiejewa swoją książką oddaje jakby hołd tym poległym w górach. Ta powieść to dwie historie. Historie młodej Anny, pisarki, która w pewien wieczór zostaje nawiedzona przez dziewięcioro młodych ludzi, których nie zna. Los chce żeby to ona napisała o nich książkę i przekazała w ręce swoich Czytelników coś co może pozwolić poznać skrywaną prawdę. A może po prostu dusze młodych turystów w ten sposób chcą zaznać spokoju, chcą wreszcie udać się w podróż do swojego Boga? Wreszcie jest to historia dziewięciorga diatłowców, których poznajemy dzięki dostępowi do wszystkich możliwie dostępnych ekspertyz, protokołów. Oczywiście nic nie jest wyjaśnione, wiele informacji było zatuszowanych, niektóre informacje były niekompletne, tak jakby władze nie chciały by ktoś dokopał się prawdy. Autorka na koniec stawia hipotezy, które wielu ludziom, których zafascynowała ta tajemnicza śmierć, są znane.

Powieść czytało mi się bardzo dobrze. Nie przeszkadzało mi, że są tutaj przedstawione dwie historie. Jak już wspomniałam, Autorka ukazała wszelkie dostępne informacje na temat śmierci diatłowców. Została wybrana by dociec prawdy. Przedstawiła nam swoje spojrzenie na ten temat. To czy jest one dla nas autentyczne, zrozumiałe należy do nas samych.

Ural Północny. 23 stycznia 1959 roku grupa młodych rosyjskich turystów wyrusza na wyprawę narciarską po trasie Iwdel - góra Otorten. Nocą 2 lutego 1959 roku wszyscy giną w niewyjaśnionych okolicznościach. Ta tajemnicza śmierć w kuluarach turystyki górskiej wraca jak bumerang do dnia dzisiejszego. Najgorsze w tej tragedii jest jednak to, że wydarzyła się ona w czasach, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ja w ogóle nie rozumiem tego pomysłu. W tej książce tak naprawdę zmieszano ze sobą dwie lub trzy różne książki. Dokument o Diatłowcach (i za to daję jakiekolwiek gwiazdki), jakiś kompletnie niepełny, niedokończony, słaby horror, a do tego jeszcze jakąś niekiedy silącą się na zabawność powieść obyczajową o rozstaniu ze zdradzającym mężem i jego powrocie oraz związanych z tym rozterkach. Kompletnie nie ogarniam zestawienia ze sobą tragedii, która rozegrała się na Przełęczy Diatłowa, opisu niekompletnych, wymrożonych ciał i Wadika stojącego z kwiatami w drzwiach, oznajmiającego, że rozstał się z kochanką. Narracja w części dotyczącej czasu teraźniejszego i życia narratorki jest okropnie naiwna, szczebiotliwa i płytka. Takie ujęcie tematu, jakie proponuje Anna Matwiejewa, zupełnie mi nie odpowiada, budzi we mnie niesmak.
Dodatkowo jest jeszcze inny problem. Pomieszanie literatury faktu z fikcyjnymi zdarzeniami sprawia, że czytelnik traci zaufanie do tego, co napisane jest na temat samej historii na przełęczy. Kilkakrotnie, czytając, przerywałam, by zweryfikować, czy dane wypowiedzi są prawdziwe, czy zmyślone, czy fragment dziennika jest autentyczny, czy też nie.
Można przeczytać ze względu na fragmenty o Diatłowcach, ale jest to naprawdę słaba książka.

Ja w ogóle nie rozumiem tego pomysłu. W tej książce tak naprawdę zmieszano ze sobą dwie lub trzy różne książki. Dokument o Diatłowcach (i za to daję jakiekolwiek gwiazdki), jakiś kompletnie niepełny, niedokończony, słaby horror, a do tego jeszcze jakąś niekiedy silącą się na zabawność powieść obyczajową o rozstaniu ze zdradzającym mężem i jego powrocie oraz związanych z tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ufff, dotrwałam do końca. Ale nie takiej powieści się spodziewałam. Już lepiej, gdyby zrobić z tego reportaż - bez wplatania "przygód" Anny...

Ufff, dotrwałam do końca. Ale nie takiej powieści się spodziewałam. Już lepiej, gdyby zrobić z tego reportaż - bez wplatania "przygód" Anny...

Pokaż mimo to

Rozczarowanie. Komentarze wcześniejsze najlepiej oddają zarzuty wobec tej książki, wiec nie będę się powielać.

Rozczarowanie. Komentarze wcześniejsze najlepiej oddają zarzuty wobec tej książki, wiec nie będę się powielać.

Pokaż mimo to

Niedawno czytałam artykuł, że w końcu po ponad 60 latach, w sumie dosyć przypadkowo, udało się ustalić i racjonalnie wyjaśnić, co dokładnie wydarzyło się 1 lutego 1959 roku i w jaki sposób zginęła grupa turystów prowadzona przez Igora Diatłowa. Jak zawsze jest w przypadku tajemnic rozpalających wyobraźnię i rodzących wiele teorii spiskowych, prawdziwe wytłumaczenie jest zwyczajne, prozaiczne i pod długim okresie, w trakcie którego budziło emocje, zwyczajnie nudne. Pewnie wiele osób się z nim nie zgodzi i nadal na własną rękę będą szukać ,,prawdy".

Przykładem takich poszukiwań jest powieść Anny Matwiejewny. Ubrana w płaszcz fikcji literackiej opowieść umiejętnie łączy w sobie zarówno autentyczne, dostępne materiały źródłowe z historią poplątanego życia uczuciowego żyjącej współcześnie pisarki. Trochę absurdalne perypetie osobiste bohaterki stają się bardzo kontrastującym tłem dla wydarzeń, które rozegrały się w 1959 roku w górach Uralu Północnego. Czytanie raportów, dzienników, not, przytaczanych prawie bez zmian redaktorskich jest wstrząsające. Tragedia jaka rozegrała się na przełęczy staje się bliższa, bardziej rzeczywista, namacalna. To już nie jest tylko górska anegdota, fantastyczna legenda, rodząca mnóstwo domysłów i absurdalnych rozwiązań. To dramat dziewięciorga ludzi i ich rodzin. Wyszli wędrować przez góry, fascynowała ich turystyka, pociągało piękno gór. Nie spodziewali się, że właśnie tam spotka ich śmierć i to jeszcze w tak dziwny, niejednoznaczny sposób.

Myślę, że w kontekście ostatnich doniesień naukowców i przedstawionych przez nich hipotez, mających na celu wyjaśnienie zdarzeń, większość teorii przedstawionych w książce (nawet tych, które autorka przedstawia jako te najbardziej prawdopodobne) można spokojnie włożyć między bajki. Fakt, teorie o napromieniowaniu, próbach wojskowych, szwadronach śmierci czy zaczystce wywołują emocje i są bardziej niepokojące niż to, że prawdziwą przyczyną mogą być zjawiska naturalne. Dużo łatwiej snuć teorie gdy podejrzewa się tajną działalność państwa i wszędzie wietrzy teorie spiskowe. Bardziej działają one na wyobraźnie, udowadniając, że to co nieprzewidywalne jest jednak przewidywalne i z góry zaplanowaną działalnością człowieka. Autorka wykorzystuje to doskonale. Bazuje na ograniczonym zaufaniu do państwa, korzysta z miejskich legend ale także misternie wplata prawdę w fikcję. Pozwalając sobie na dowolną interpretację zgromadzonego materiału źródłowego. Nie jest naukowce, jest powieściopisarką i ma do tego prawo. Jej zaletą jest, że przechowuje pamięć o ofiarach ale to czy robi to we właściwy sposób to już zupełnie inna kwestia. Bazując na społecznych lękach i nieufnościach, raczej tworzy emocjonujący thriller niż rzeczowe i merytoryczne przedstawienie faktów. Dzięki temu powieść czyta się ekspresowo a najbardziej prawdopodobne rozwiązanie tajemnicy później spokojnie można sobie znaleźć w Internecie.

Niedawno czytałam artykuł, że w końcu po ponad 60 latach, w sumie dosyć przypadkowo, udało się ustalić i racjonalnie wyjaśnić, co dokładnie wydarzyło się 1 lutego 1959 roku i w jaki sposób zginęła grupa turystów prowadzona przez Igora Diatłowa. Jak zawsze jest w przypadku tajemnic rozpalających wyobraźnię i rodzących wiele teorii spiskowych, prawdziwe wytłumaczenie jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to