Przełęcz Diatłowa. Tajemnica dziewięciorga

Cholera, ta powieść dość mocno mnie rozczarowała. Wspaniały temat, całkiem lekkie pióro autorki, ale konstrukcyjnie — beznadziejnie. Kompletnie nie rozumiem wątku głównej bohaterki, sensu pisania o jej związku oraz znajomościach. Do tego brak konkretnego zakończenia. Czułam, jakby fabułę urwano dopiero w połowie. Ogromna szkoda, pierwsze kilkadziesiąt stron obiecywało naprawdę interesującą lekturę… Ocena byłaby jeszcze niższa, jednak zlitowałam się ze względu na dobry początek.

Cholera, ta powieść dość mocno mnie rozczarowała. Wspaniały temat, całkiem lekkie pióro autorki, ale konstrukcyjnie — beznadziejnie. Kompletnie nie rozumiem wątku głównej bohaterki, sensu pisania o jej związku oraz znajomościach. Do tego brak konkretnego zakończenia. Czułam, jakby fabułę urwano dopiero w połowie. Ogromna szkoda, pierwsze kilkadziesiąt stron obiecywało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie tajemnica została wyjaśniona. A że mogłoby to mieć miejsce na 1/3 objętości książki, bez wątku obyczajowego, to inna sprawa. Ale wtedy nikt by jej nie kupił.

Jak dla mnie tajemnica została wyjaśniona. A że mogłoby to mieć miejsce na 1/3 objętości książki, bez wątku obyczajowego, to inna sprawa. Ale wtedy nikt by jej nie kupił.

Pokaż mimo to

Trzy gwiazdki to komplement dla tej (nie)książki. Słowo! Ta książka jest tak zła, że słuchanie jej sprawiało mi przyjemność typu perwersyjnego. Narracja prowadzona przez Autorkę jest tak naiwna i egzaltowana jakby pisała ją ulubienica pani od polskiego z ostatniej klasy podstawówki. A jednak wysłuchałam jej do końca. Bo? Bo mój tata, kiedy byłam mała, uwielbiał opowiadać mi historie o różnych niewyjaśnionych zjawiskach i zdarzeniach, a to Trójkąt Bermudzki, a to światy równoległe, a to „dlaczego ja to ja”? Do dziś mam do nich wielką słabość (patrz: Józef Karika). Historia tajemniczych śmierci tzw. grupy Diatłowa jest wysoko w rankingu tych opowieści i światowych zagadek. Dałam więc radę brnąć z bolącymi zębami przez radosny świergot bohaterki, pisarki romansów, która, oczywiście w tajemniczy i mistyczny sposób, zanurza się w historię Diatłowa i jego towarzyszek i towarzyszy, z pomocą duchów oraz zjawisk nadprzyrodzonych (oj boli!). Tę warstwę książki, z wrodzonej dobroci charakteru, pominę milczeniem. Reszta to pewnie elementarz, ale dla mnie, osoby niezbyt zapoznanej ze sprawą śmierci Diatłowców, był interesujący. Pod warunkiem, że dokumenty, zeznania, opisy są autentyczne. Zakładam, że tak. Wniosek? Ależ ta sprawa była tajemnicza ;)!
A pisząc poważnie, nie da się zapomnieć czytając te beztroską twórczość, że za sprawą Diatłowców kryje się dziewięć istot ludzkich, dziewięć młodych, radosnych ludzi, potraktowanych jak niepotrzebny śmieć do posprzątania (jeśli wierzyć głównej hipotezie, czyli że młodzi znaleźli się w złym miejscu o złym czasie, co jest bardzo prawdopodobne). Jak zginęli? Jak bardzo byli przerażeni? Czy cierpieli? Zamiast poważnego podejścia do tematu mamy kiepską literaturę. Szkoda.

Trzy gwiazdki to komplement dla tej (nie)książki. Słowo! Ta książka jest tak zła, że słuchanie jej sprawiało mi przyjemność typu perwersyjnego. Narracja prowadzona przez Autorkę jest tak naiwna i egzaltowana jakby pisała ją ulubienica pani od polskiego z ostatniej klasy podstawówki. A jednak wysłuchałam jej do końca. Bo? Bo mój tata, kiedy byłam mała, uwielbiał opowiadać mi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przełęcz należałoby tak naprawdę oceniać na dwóch niezależnych płaszczyznach: jako powieść i jako rekonstrukcję historyczną.
Ten pierwszy plan jest fatalny. Całkiem niedawno wydawało mi się, że przeczytałem najgorszą książkę ever, ale widzę, że do dna dobiłem dopiero teraz. Bardzo bardzo bardzo tanie romansidło, byle jak naszkicowane, byle jak zrealizowane, wszystko bez składu, ładu i cienia literackiej ogłady.
Drugi jest na szczęście lepszy, ale to zasługa samej historii wyprawy Diatłowa, a nie pisarki. Jednak punkt odniesienia Jednak jak na mój gust i płytka ta rekonstrukcja, powierzchowna, jakby Autorka przejrzała kilkanaście dokumentów, porozmawiała z jedną osobą i uznała część dokumentacyjną za zakończoną.
W sumie słabe 3.

Przełęcz należałoby tak naprawdę oceniać na dwóch niezależnych płaszczyznach: jako powieść i jako rekonstrukcję historyczną.
Ten pierwszy plan jest fatalny. Całkiem niedawno wydawało mi się, że przeczytałem najgorszą książkę ever, ale widzę, że do dna dobiłem dopiero teraz. Bardzo bardzo bardzo tanie romansidło, byle jak naszkicowane, byle jak zrealizowane, wszystko bez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fascynująca sprawa, temat - samograj. Więc jak można tak to spartaczyć? Połowę książki zajmują kretyńskie wstawki o byłym mężu i kocie. Żenujące.

Fascynująca sprawa, temat - samograj. Więc jak można tak to spartaczyć? Połowę książki zajmują kretyńskie wstawki o byłym mężu i kocie. Żenujące.

Pokaż mimo to

Zmarnowany temat i mój czas.
Tragiczną historię Diatłowców naprawdę można opowiedzieć w bardziej interesujący sposób. Książka składa się z fragmentów dzienników uczestników wyprawy, różnych dokumentów archiwalnych, a to wszystko przeplecione jest z opisem niespecjalnie udanego prywatnego życia pisarki, jej byłego męża i kota.

Zmarnowany temat i mój czas.
Tragiczną historię Diatłowców naprawdę można opowiedzieć w bardziej interesujący sposób. Książka składa się z fragmentów dzienników uczestników wyprawy, różnych dokumentów archiwalnych, a to wszystko przeplecione jest z opisem niespecjalnie udanego prywatnego życia pisarki, jej byłego męża i kota.

Pokaż mimo to

O książce krążą różne opinie, sporo nieprzychylnych. Może i przez kilka pierwszych stron miałam obawy, że to nie będzie udana lektura, ale nawet nie zauważyłam kiedy mnie wciągnęła. Ostatecznie okazała się bardzo sprawnie napisana, choć nie jest to lekkie czytanie. Musiałam się przestawić na jej powieściowo-reportażowy styl jednak forma ta nie zaszkodziła szczegółowej analizie posiadanych informacji. Widać, że autorka zgromadziła ich sporo a to, że wplotła je w powieściowy wątek odczytuję na plus. Z jakiej przyczyny? Autorka na bieżąco analizuje, dopowiada, łączy wątki, zadaje pytania. Ma to sens. W każdym razie podpowiedziało mi kilka kwestii, na które mogłabym nie zwrócić uwagi.
Szczęśliwie w książce autorka nie mnoży kolejnych  teorii spiskowych czy prób rozwiązania tej tragedii. Książka jedynie systematyzuje wszystko co o tragedii wiadomo, zbiera dokumenty, wspomnienia itp. Są i raporty z sekcji zwłok, i protokoły przesłuchań świadków, i pamiętniki zaginionych. Sporo tego. Dla zagubionych w całej historii jest i skorowidz a w nim wyjaśnione wszystkie zagadnienia od A do Z.
Co najbardziej mnie męczyło? Nazwiska zza wschodniej granicy, one wydają mi się zawsze długie i trudne w wymowie ale nie jest to oczywiście minus, na to nikt wpływu nie ma. Jeszcze chciałam dodać, że sarkastyczne rozmowy Anny z jej byłym mężem trafiły w moje poczucie humoru. Uznaję je za dodatkowy plus, przerywnik wskazany przy tak dramatycznym temacie.

O książce krążą różne opinie, sporo nieprzychylnych. Może i przez kilka pierwszych stron miałam obawy, że to nie będzie udana lektura, ale nawet nie zauważyłam kiedy mnie wciągnęła. Ostatecznie okazała się bardzo sprawnie napisana, choć nie jest to lekkie czytanie. Musiałam się przestawić na jej powieściowo-reportażowy styl jednak forma ta nie zaszkodziła szczegółowej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgając po książki dotyczące zbrodniarzy i zbrodni, kryminalistyki i kryminologii przyzwyczaiłam się do solidnej reporterskiej roboty bazującej głównie na faktach.
W tym przypadku dość negatywnie zaskoczył mnie wątek miłosny/prywatny i mistyczny, który dotyczy samej autorki. Rozumiem, że może to nieco złagodzić wydźwięk, dzięki czemu książka trafia w szersze gusta. Ja, w przypadku podobnej literatury wolę jednak "mięsistą" opowieść bazującą na merytoryce i faktach.

Tragedia ekipy Diatłowa to niesamowite historia, która do czerwoności roznieca fantazje zwolenników niewyjaśnionych zagadek kryminalistycznych i zwolenników teorii spiskowych. I tym bardziej szkoda mi, że aż tyle cennych stron książki zajmują losy samej autorki i jej kot zamiast faktycznie tragedia z Przełęczy Diatłowa.

Sięgając po książki dotyczące zbrodniarzy i zbrodni, kryminalistyki i kryminologii przyzwyczaiłam się do solidnej reporterskiej roboty bazującej głównie na faktach.
W tym przypadku dość negatywnie zaskoczył mnie wątek miłosny/prywatny i mistyczny, który dotyczy samej autorki. Rozumiem, że może to nieco złagodzić wydźwięk, dzięki czemu książka trafia w szersze gusta. Ja, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka opisuje w książce wszystkie fakty i poszlaki śledztwa, opowiada także o swoim życiu prywatnym, co nie do końca mi spasowało. Polecam ją osobom które są zainteresowane tym wypadkiem lub podobnymi tragediami w górach. Przełęcz Diatłowa nie zrobiła na mnie zbyt wielkiego wrażenia.

Autorka opisuje w książce wszystkie fakty i poszlaki śledztwa, opowiada także o swoim życiu prywatnym, co nie do końca mi spasowało. Polecam ją osobom które są zainteresowane tym wypadkiem lub podobnymi tragediami w górach. Przełęcz Diatłowa nie zrobiła na mnie zbyt wielkiego wrażenia.

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam tak złej książki. Jedyny jej plus to dokumenty przytoczone w oryginale, chociaż one także w dużej części nie wnoszą nic nowego do sprawy, są powtarzalne i po prostu nudne.
Warstwa fabularna książki zajmuje mniej więcej 1/3 objętości - reszta to dokumenty i słownik pojęć (40 stron, gdzie dowiadujemy się m. in. czym jest język, zegarek czy turystyka - absurd). Wynik tego jest jak dla mnie jednoznaczny - autorka nie napisała książki, tylko wypełniła ją dokumentami i dołączyła absurdalną historyjkę Anny, która jest pisarką, doświadcza różnych paranormalnych zjawisk związanych ze sprawą Diatłowców i nie wie, czy chce pozwolić wrócić do siebie mężlowi, czy nie. Absurd goni absurd, kuriozalne wymiany zdań (tort nazywa się wartswowiec, wiesz czemu? bo ma wartstwy!) powodują, że czytelnikowi trudno jest brać na poważnie tragedię, jaka jest tu opisywana.
Dodatkowo w tej książce górują powtórzenia. Na pierwszych 90 stronach dowiadujemy się już sporo o wyprawie dziewiątki studentów i o tragedii, która się rozegrała. Potem dostajemy 40 stron słownika, gdzie WSZYSTKO jest powtórzone - opisy poszczególnych członków wyprawy. O niektórych aspektach tej historii czytamy po 5-6 razy!
Autorka postanowiła też załączyć trzy różne dzienniki wyprawy - dziennik ogólny, który prowadzili wszyscy i dwa dzienniki uczestniczek. Czego się tam dowiadujemy - NICZEGO. Dodaję, że czytamy trzy razy praktycznie to samo - jak podróżowali, śpiewali, siedzieli na dworcu.
Nikomu nie polecam tej książki, serio, strata czasu. Jestem zdegustowana, że coś takiego można w ogóle wydać i podpisywać to, jako swoją pracę, gdzie 2/3 tekstu napisał ktoś inny. Piszę to tuż po zakończeniu lektury, dlatego irytacja wylewa się ze mnie wartkim strumieniem...

Dawno nie czytałam tak złej książki. Jedyny jej plus to dokumenty przytoczone w oryginale, chociaż one także w dużej części nie wnoszą nic nowego do sprawy, są powtarzalne i po prostu nudne.
Warstwa fabularna książki zajmuje mniej więcej 1/3 objętości - reszta to dokumenty i słownik pojęć (40 stron, gdzie dowiadujemy się m. in. czym jest język, zegarek czy turystyka -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to