Dzieci Aspergera. Medycyna na usługach III Rzeszy

Nie podpasował mi sposób, w jaki ta książka została napisana. Jest zwyczajnie nudna. Mnóstwo nazwisk, dat, nazw miejscowości, szpitali, a tak naprawdę zero konkretów. Biografie nazistowskich lekarzy, kto był czyim uczniem, kto kogo lubił, a kogo nie. Czekałam z niecierpliwością, aż ta książka się skończy. Gdzieś w połowie zaczęła mnie ciekawić, ale na krótko. Później odniosłam wrażenie, że autorka cały czas pisze to samo, co jeszcze bardziej mnie nudziło. Liczyłam na świadectwa ofiar, ich rodzin, może personelu szpitali. A dostałam bardzo długą notatkę z encyklopedii. Pod koniec autorka przytacza wypowiedzi dzieci, które przeżyły i to mnie znów na chwilę zainteresowało, dlatego ostatecznie daję 5/10.

Nie podpasował mi sposób, w jaki ta książka została napisana. Jest zwyczajnie nudna. Mnóstwo nazwisk, dat, nazw miejscowości, szpitali, a tak naprawdę zero konkretów. Biografie nazistowskich lekarzy, kto był czyim uczniem, kto kogo lubił, a kogo nie. Czekałam z niecierpliwością, aż ta książka się skończy. Gdzieś w połowie zaczęła mnie ciekawić, ale na krótko. Później...

Nie polecam tej książki. Nie wiem co to jest? Wydrukowana praca magisterska (no dobra-doktorska-biorąc pod uwagę objętość)?
Temat ciekawy, ale tak źle napisany i przedstawiony, że bez rozpisywania się mówię: nie, nie nie.

Nie polecam tej książki. Nie wiem co to jest? Wydrukowana praca magisterska (no dobra-doktorska-biorąc pod uwagę objętość)?
Temat ciekawy, ale tak źle napisany i przedstawiony, że bez rozpisywania się mówię: nie, nie nie.

Wstrząsająca.

Wstrząsająca.

Szok i niedowierzanie.
Trupy wypadają z szafy.
Poruszające, wręcz wstrząsające historie pacjentów. Żal nad tymi życiami, które oceniono jako niegodne życia.
Historię T4 zaczęłam zgłębiać wiele lat temu, gdy przypadkowo trafiłam na książkę o Hartheim. Na tę pozycję też trafiłam trochę przypadkiem i widzę, że jestem w takim samym szoku, jak wiele lat temu, jak na początku. Sądzę, że nie da się inaczej, chyba zawsze tak będzie.

Moim zdaniem powinni zmienić nazwę temu zespołowi i to jak najszybciej.

Szok i niedowierzanie.
Trupy wypadają z szafy.
Poruszające, wręcz wstrząsające historie pacjentów. Żal nad tymi życiami, które oceniono jako niegodne życia.
Historię T4 zaczęłam zgłębiać wiele lat temu, gdy przypadkowo trafiłam na książkę o Hartheim. Na tę pozycję też trafiłam trochę przypadkiem i widzę, że jestem w takim samym szoku, jak wiele lat temu, jak na początku....

Teb reportaż to zbiór faktów - a takie lubię najbardziej. Szczególnie jeśli temat jest tak ważny. Tutaj autor przeprowadza nas przez całą karierę Aspergera, ale również rysuje to jak wygladała cała psychiatria i pedagogika w Austrii początku XX wieku (od wspierania rozwoju młodych ludzi do ich eutanazji). Ciekawym jest przyglądanie się temu jak tytułowy lekarz idzie z duchem narodu i przechodzi od nacisku na indywidualną diagnozę i szukanie różnorodności w pacjencie, do wysyłania tych „szkodliwych społecznie” na śmierć.

Autor słusznie punktuje odwieczny problem diagnozy w spectrum autyzmu - czyli dysproporcje płciowe. Pokazuje że już Asperger doszukiwał się przejawów nadzwyczajnej inteligencji u chłopców, podczas gdy dziewczynkom nie poświęcał tyle uwagi, a ich mówienie w sposób dorosły nazywał „oklepanym i prymitywnym”.

Na koniec dowiadujemy się czemu odchodzimy od diagnozowania zespołu Aspergera, na rzecz rozumienia neurofunkcjonowania jako spektrum. Moik zdaniem jest to lektura obowiązkowa dla każdego psychologa i pedagoga.

Teb reportaż to zbiór faktów - a takie lubię najbardziej. Szczególnie jeśli temat jest tak ważny. Tutaj autor przeprowadza nas przez całą karierę Aspergera, ale również rysuje to jak wygladała cała psychiatria i pedagogika w Austrii początku XX wieku (od wspierania rozwoju młodych ludzi do ich eutanazji). Ciekawym jest przyglądanie się temu jak tytułowy lekarz idzie z...

Jako psychiatra zawsze podkreślam jej humanitarny wymiar- najbliższy drugiemu człowiekowi, holistyczny. Ot, pokolenie wychowane na ideałach Kępińskiego i uczone przez jego bezpośrednich uczniów. Gdzieś tak, wiedza o wykorzystaniu psychiatrii przez system Związku Radzieckiego przewija się po synapsach. Ale to przecież dawno, to przecież nie prawdziwa psychiatria. A w tej pozycji taka dawka - zindoktrynowanej psychiatrii i to nie tylko w zwalczaniu przeciwników politycznych , tylko zaprzęgniętej w eugeniczną eutanazję jednostek chorych, dotkniętych chorobą , kalectwem lub zwyczajnie biedą. Wstrząsające. Tak dokładnie odnotowane historie dzieci ....tyle morderstw i tyle dehumanizacji.....wojna i walka wydaje się bardziej sprawiedliwa.

Jako psychiatra zawsze podkreślam jej humanitarny wymiar- najbliższy drugiemu człowiekowi, holistyczny. Ot, pokolenie wychowane na ideałach Kępińskiego i uczone przez jego bezpośrednich uczniów. Gdzieś tak, wiedza o wykorzystaniu psychiatrii przez system Związku Radzieckiego przewija się po synapsach. Ale to przecież dawno, to przecież nie prawdziwa psychiatria. A w tej...

W książce rzeczowo przedstawiono postępowanie z upośledzonymi dziećmi w III Rzeszy. Świat, w którym dzielono je na takie, które mogą zostać Volk i takie, których nie da się "naprawić" i należy poddać je "przymusowej eutanazji". Książka doskonale napisana, obnaża system opieki społecznej oraz samego Aspergera.

W książce rzeczowo przedstawiono postępowanie z upośledzonymi dziećmi w III Rzeszy. Świat, w którym dzielono je na takie, które mogą zostać Volk i takie, których nie da się "naprawić" i należy poddać je "przymusowej eutanazji". Książka doskonale napisana, obnaża system opieki społecznej oraz samego Aspergera.

„Dzieci Aspergera” okazały się być na poły biografią austriackiego psychiatry, od którego zaburzenie owo nosi swoją nazwę – Hansa Aspergera, na poły zaś literaturą faktu przybliżającą nazistowski, morderczy reżim wobec dzieci autystycznych. W sumie nie powinnam się dziwić, podtytuł to „Medycyna na usługach III rzeszy”.
Wprawdzie czuję cień zawodu, iż Edith Sheffer tak mało miejsca poświęca samemu autyzmowi, to przyznam, że za sprawą przejmujących i druzgoczących obrazów ukazujących dramat słabszych dzieci, które miały nieszczęście urodzić się w III Rzeszy, wysłuchałam tej książki ze ściśniętym sercem.
Opisany w książce koszmar dzieci to jedna strona medalu. Badania hitlerowskich lekarzy nad ich zaburzeniami dały zalążek rozwojowi tej nieznanej wówczas dziedzinie psychiatrii. Ofiara, jaką poniosły te niewinne istoty jest gargantuiczna i zatrważająca. I w tym momencie dochodzimy do drugiej strony medalu. Ofiara ta znacząco przyczyniła się do rozwoju późniejszych badań nad Zespołem Aspergera. Dziedzictwo porażające, smutne, naznaczone jakże niewymiernym, koszmarnym cierpieniem.
Książka nieoceniająca, napisana z odautorskim dystansem, pozostawiająca szeroki margines na przemyślenia i zadumę. Dokument, po który warto sięgnąć.

„Dzieci Aspergera” okazały się być na poły biografią austriackiego psychiatry, od którego zaburzenie owo nosi swoją nazwę – Hansa Aspergera, na poły zaś literaturą faktu przybliżającą nazistowski, morderczy reżim wobec dzieci autystycznych. W sumie nie powinnam się dziwić, podtytuł to „Medycyna na usługach III rzeszy”.
Wprawdzie czuję cień zawodu, iż Edith Sheffer tak mało...

Opowiedziane tu historie nie mieszczą się w głowie, wstrząsają bezdusznością i brutalnością. Bardzo mocna lektura o bestialstwie w stosunku do bezbronnych istot, o cierpieniu i bezsilności.
https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2021/10/genialna-przyjacioka-i-dzieci-aspergera.html

Opowiedziane tu historie nie mieszczą się w głowie, wstrząsają bezdusznością i brutalnością. Bardzo mocna lektura o bestialstwie w stosunku do bezbronnych istot, o cierpieniu i bezsilności.
https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2021/10/genialna-przyjacioka-i-dzieci-aspergera.html

Więcej w tej książce Aspergera, historii nazizmu niż samych dzieci, o czym zresztą mówi podtytuł. Po przeczytaniu jej nie patrzę już tak naiwnie na diagnozy pedagogicznej czy psychiatryczne. I na społeczeństwo, dowolne. Ciężka to wiedza, ale bardzo potrzebna.

Więcej w tej książce Aspergera, historii nazizmu niż samych dzieci, o czym zresztą mówi podtytuł. Po przeczytaniu jej nie patrzę już tak naiwnie na diagnozy pedagogicznej czy psychiatryczne. I na społeczeństwo, dowolne. Ciężka to wiedza, ale bardzo potrzebna.