Nie czytałem tej książki w dzieciństwie, nie jest dla mnie "kultowa", więc przy ocenie będę bardziej powściągliwy. Baśnie, opowiadania i wiersze Szelburg-Zarembiny zawarte w tym tomie są niewątpliwie piękne, pełne łagodności, miłości do świata Natury i siebie wzajemnie. Są też niestety nierówne - rozdział I "Najmilsi" to obrazki z dzieciństwa autorki. Przyjemne, nieszkodliwe, ale też nieoryginalne. Rozdziały kolejne: "Rzemieślniczek-Wędrowniczek", "Wesołe historie" i "Dary czterech wróżek" to klasyczne baśnie, ale też trącają kalkami, nawiązaniami do braci Grimm i cudownego tomu "Bajarka opowiada". Jednym słowem - Szelburg-Zarembina Ameryki nie odkryła, wyważa otwarte drzwi.

Nie czytałem tej książki w dzieciństwie, nie jest dla mnie "kultowa", więc przy ocenie będę bardziej powściągliwy. Baśnie, opowiadania i wiersze Szelburg-Zarembiny zawarte w tym tomie są niewątpliwie piękne, pełne łagodności, miłości do świata Natury i siebie wzajemnie. Są też niestety nierówne - rozdział I "Najmilsi" to obrazki z dzieciństwa autorki. Przyjemne,...

„Przez różową szybkę” Ewa Szelburg - Zarembina oraz ilustracje od Jana Marcina Szancera. To kilka części, które są w pewien sposób ze sobą połączone, tworząc w efekcie końcowym „Jedną Wielką Baśń o życiu”.
.
„Najmilsi”, to historie o przyjaźni, miłości dzieci i zwierzątek. Tych dużych, jak zając Szaruś i tych malutkich jak myszka Gryzunia. Są też „Wesołe historie” z morałem i edukacją, z dobrym słowem i wiarą w serce drugiego człowieka. Mamy także wzruszające opowieści z motywem pracy. Jest stolarz, kuchareczka, drwal czy górnik. A to wszystko, tak pięknie opisane z baśniową historią, chwytającą za serduszko małego i dużego czytelnika, że aż nie chce się kończyć czytać. Gdzie każdy z nas, właśnie wtedy chciałby choćby na chwilkę być takim bohaterem, choć jednej maleńkiej historii. Właśnie po to, aby zobaczyć świat przez różową szybkę.
.
„W okienku szyby potłuczone, papierem zaklejone, pajęczyną zasnute. Bardzo tu biedni ludzie muszą mieszkać. Smutny świat widzą przez to brzydkie, ciemne okno. Żal mi ich, ale wiem co już, co zrobię! Poszukał pilnie w swojej czarodziejskiej skrzynce i z samego jej dna wydobył śliczną różową … szybkę! - Świat jest inny niż wczoraj! Świat jest dziś wesoły!”.
.
Baśnie towarzyszą nam przez całe życie. Wraz z nimi dorastamy, poznajemy świat, ten literacki i ten magiczny. Uczymy się czytać, i rozróżniać to wszystko co nas otacza. Słowo, przyrodę, ludzką słabość i wielkie serce. Nigdy nie wyrośniemy z bajek, baśni i takich historii. Mimo upływu lat, zawsze będziemy do nich wracać!

„Przez różową szybkę” Ewa Szelburg - Zarembina oraz ilustracje od Jana Marcina Szancera. To kilka części, które są w pewien sposób ze sobą połączone, tworząc w efekcie końcowym „Jedną Wielką Baśń o życiu”.
.
„Najmilsi”, to historie o przyjaźni, miłości dzieci i zwierzątek. Tych dużych, jak zając Szaruś i tych malutkich jak myszka Gryzunia. Są też „Wesołe historie” z morałem...

Książka mojego dzieciństwa. Piękne i mądre bajki, które do dziś czytam :)

Książka mojego dzieciństwa. Piękne i mądre bajki, które do dziś czytam :)

Bardzo fajny zbiór opowiadań, legend, który przyjemnie się czyta. Dla fanów opowieści ludowych i tym podobnych jest to idealna ksiązka

Bardzo fajny zbiór opowiadań, legend, który przyjemnie się czyta. Dla fanów opowieści ludowych i tym podobnych jest to idealna ksiązka

Moja książka z dzieciństwa. Dotrwała. Teraz czytam swoim dzieciom. Opowieści wesołe i smutniejsze, bardziej i mniej mądre. Ulubiona bajka o zającu Szaraku, który dzięki swojemu sprytowi unika złapania przez pieska Burka. Dzieci uczą się na przykład nazewnictwa częsci ciała zająca. I tak potrafią potem opowiedziec, że zajączek ma zamiast siersci-turzyce, a zamiast uszu- słuchy, oczy to trzeszcze itd. Moze i niepotrzebna wiedza w zyciu, ale cos interesującego można w tej książce na pewno znalezc. Niestety, napisana dawno temu, obecnie prezentuje język, można powiedziec archaiczny(bo niech mi ktoś powie, gdzie używa się słowa "przypodnosić":). Trochę muszę "tłumaczyc" język autorki i czytając zmieniac zdania, na bardziej przystepny dzieciom, ale warto się pomeczyć. Dla dorosłych to często powrót do tematów z dziecinstwa...bo kto obecnie pozwala dzieciom taplac sie boso w kałuzy? A kiedys takie "rozrywki" były to codziennoscią. Nazewnictwo rodem z PRLu pewnie również wzruszy niektórych i przypomni lata młodosci ;)

Moja książka z dzieciństwa. Dotrwała. Teraz czytam swoim dzieciom. Opowieści wesołe i smutniejsze, bardziej i mniej mądre. Ulubiona bajka o zającu Szaraku, który dzięki swojemu sprytowi unika złapania przez pieska Burka. Dzieci uczą się na przykład nazewnictwa częsci ciała zająca. I tak potrafią potem opowiedziec, że zajączek ma zamiast siersci-turzyce, a zamiast uszu-...

„Przez różową szybkę” to zbiór opowiadań dla dzieci autorstwa popularnej w naszym kraju pisarki dziecięcej, Ewy Szelburg – Zarembiny. Z miłą chęcią sięgnęłam po tą pozycje nie tylko w celu przypomnienia sobie historyjek, które mnie kiedyś nie tylko cieszyły, ale i uczyły, ale też po to, aby poszukać jakiejś ciekawej i niezbyt skomplikowanej historyjki, którą mogłabym przytoczyć dzieciakom podczas zajęć w świetlicy szkolnej w placówce, gdzie udzielam się w wolontariacie.
Z czułością wzięłam do ręki książkę, którą niegdyś tak lubiłam. Brzegi już były nieco wytarte, kartki poprzedzielane (ach ta atetoza),obrazek na stronie tytułowej wypłowiały, ale to wciąż była ta sama książka. Delikatnie otwarłam tekturową oprawę. Uderzyły mnie duże litery, które ułatwiają czytanie najmłodszym, proste zdania oraz niezbyt szczegółowe ilustracje, które nie rozpraszają czytelników bądź słuchaczy.
Co do kompozycji książki, to składa się ona z trzech wyraźnych części. W pierwszej poznajemy zwierzątka, które możemy spotkać na co dzień w naszym otoczeniu. Jest tam i piesek, i królik, i kurka, i wiewiórka, i nawet sowa, która udowadnia swoją mądrość, chociaż wszyscy uważają ją za przygłupawe zwierze mieszkające za szafą. Wszystkim tym stworzeniom towarzyszy sympatyczka, kilkuletnia dziewczynka Renia, która mieszka albo na wsi, albo na przedmieściach miasteczka (przynajmniej tak można wywnioskować z tekstu).
Druga część książki obrazowała popularne, przynajmniej niegdyś, zawody wykonywane przez ludzi. Co więcej, zostały one przedstawione w taki sposób, że pokazują, iż dany zawód naprawdę pomaga innym ludziom. Jest tam i przedstawiona praca górnika, i młynarczyka, i rybaka, i drwala, i szklarza. To właśnie w opowiadaniu o szklarzu dowiadujemy się do czego nawiązuje tytuł książki.
Trzecia część książki to właściwie jedno opowiadanie, które nosi tytuł „O Wodnych Babach i Leśnym Dzieciątku”. Tak naprawdę to jedyny tekst, który nie przypadł mi do gustu. A może po prostu wyrosłam z tego typu opowieści. Nie widziałam niczego nadzwyczajnego w tym, że ktoś porwał dziecko i wessał je do wody. Ale przecież dzieci wszystko inaczej odbierają. I to jest ich przewaga nad nami, dorosłymi.

„Przez różową szybkę” to zbiór opowiadań dla dzieci autorstwa popularnej w naszym kraju pisarki dziecięcej, Ewy Szelburg – Zarembiny. Z miłą chęcią sięgnęłam po tą pozycje nie tylko w celu przypomnienia sobie historyjek, które mnie kiedyś nie tylko cieszyły, ale i uczyły, ale też po to, aby poszukać jakiejś ciekawej i niezbyt skomplikowanej historyjki, którą mogłabym...

Książka na której nauczyłam się czytać.

Książka na której nauczyłam się czytać.

Absolutnie książka mojego dzieciństwa.

Absolutnie książka mojego dzieciństwa.

Niezapomniana lektura z genialnymi, pobudzającymi wyobraźnię ilustracjami !

Niezapomniana lektura z genialnymi, pobudzającymi wyobraźnię ilustracjami !