Nad oceanem czasu

Wspaniała powieść. Poruszyła mnie do głębi. Właściwie trudno znaleźć słowa do opisania tego, co w niej zawarte. Powieść głęboko liryczna i męska. O przeznaczeniu poety. O małej społeczności obmywanej tytułowym oceanem czasu. O utraconej ziemi i utraconym życiu.
Polecam każdemu, kto ma w sobie duszę artysty. Każdemu, komu bliska jest tęsknota za życiem w zgodzie z naturą i ludźmi. Każdemu poszukującemu swego miejsca w społeczeństwie.

Wspaniała powieść. Poruszyła mnie do głębi. Właściwie trudno znaleźć słowa do opisania tego, co w niej zawarte. Powieść głęboko liryczna i męska. O przeznaczeniu poety. O małej społeczności obmywanej tytułowym oceanem czasu. O utraconej ziemi i utraconym życiu.
Polecam każdemu, kto ma w sobie duszę artysty. Każdemu, komu bliska jest tęsknota za życiem w zgodzie z naturą i...

Nostalgiczna powieść idealizująca czasy, kiedy wszystko działo się tak jak powinno. To co zwróciło moją uwagę to fakt, że druga wojna światowa choć tylko musnęła opisywaną krainę stała się jej końcem a zarazem otworzyła te ziemie na nowe możliwości.

Nostalgiczna powieść idealizująca czasy, kiedy wszystko działo się tak jak powinno. To co zwróciło moją uwagę to fakt, że druga wojna światowa choć tylko musnęła opisywaną krainę stała się jej końcem a zarazem otworzyła te ziemie na nowe możliwości.

Proza pełna powolności starszego, spracowanego człowieka. Szumiąca morskim wiatrem, pachnąca torfem i rybami. Fabuła nie powala, ale nie jest to literatura po którą sięga się dla zwrotów akcji czy rozbudowanych dialogów. Konflikt jednostki z większością, starego z młodymi, tajemnice małej społeczności, lokalny patriotyzm rozumiany jako miłość do ziemi, skał, morza i ryb. O tym jest ta książka. Wszystko podszyte fascynacją celtyckim chrześcijaństwem i wczesnośredniowieczną historią wysp brytyjskich. Książka smakowała mi torfową whisky.

Proza pełna powolności starszego, spracowanego człowieka. Szumiąca morskim wiatrem, pachnąca torfem i rybami. Fabuła nie powala, ale nie jest to literatura po którą sięga się dla zwrotów akcji czy rozbudowanych dialogów. Konflikt jednostki z większością, starego z młodymi, tajemnice małej społeczności, lokalny patriotyzm rozumiany jako miłość do ziemi, skał, morza i ryb. O...

Wspaniale skonstruowana opowieść o przemiającym świecie, który już nigdy nie wróci.

Wspaniale skonstruowana opowieść o przemiającym świecie, który już nigdy nie wróci.

5+

5+

"George Mackay Brown za pomocą postaci chłopca prezentuje czytelnikowi bogactwo dziejów oraz folkloru swojego rodzinnego archipelagu. Młody bohater wyobraża sobie jak bierze za żoną mityczną selkie (pół fokę, pół kobietę) lub jak udaje się w wyprawę okrętem z kapitanem Rolfem Rolfsonem, a my razem z nim podróżujemy nie tylko przez czas, ale i przez przebogate legendy i mity tamtych stron. Każdy rozdział to kolejna opowieść, a ich schemat jest powtarzalny."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2020/03/04/nad-oceanem-czasu-g-mackay-brown/ :)

"George Mackay Brown za pomocą postaci chłopca prezentuje czytelnikowi bogactwo dziejów oraz folkloru swojego rodzinnego archipelagu. Młody bohater wyobraża sobie jak bierze za żoną mityczną selkie (pół fokę, pół kobietę) lub jak udaje się w wyprawę okrętem z kapitanem Rolfem Rolfsonem, a my razem z nim podróżujemy nie tylko przez czas, ale i przez przebogate legendy i mity...

Książka dla osób wrażliwych, dla melancholików, marzycieli i poetów. Nie każdemu przypadnie do gustu, chociaż każdy mógłby z niej zaczerpnąć sporą dawkę życiowej mądrości. Idealna na zimową niepogodę!

Książka dla osób wrażliwych, dla melancholików, marzycieli i poetów. Nie każdemu przypadnie do gustu, chociaż każdy mógłby z niej zaczerpnąć sporą dawkę życiowej mądrości. Idealna na zimową niepogodę!

Niestety pisarstwo pana Browna nie przypadło mi do gustu. Z jednej strony trochę oszczędny i surowy; z drugiej jest trochę poetyki i przekazu baśniowego. Ale najważniejsze, że historia nie zazębia, to znaczy nie wciąga, czyta się - bo się czyta.
Orkady choć z pozoru dziewicze i romantyczne wyspy, to codzienność na nich jest szara, monotonna i nudna. Nie ma co, autor idealnie to przekazał.
Nastoletni Thorfinn ucieka od takiej rzeczywistości w marzenia, wtedy mamy opis różnych czasów historycznych dla Szkocji. Tragiczny przełom dla niewielu mieszkańców nadchodzi, gdy tuż przed II wojną, na wyspie ma powstać lotnisko wojskowe. Ludzie przymusowo, za odszkodowaniem są wyrzucani z domów, gdzie żyli od wieków. Co dalej dzieje się z Thorfinnem ? - No cóż, spróbujcie sami to przeczytać, a później ocenić.

Niestety pisarstwo pana Browna nie przypadło mi do gustu. Z jednej strony trochę oszczędny i surowy; z drugiej jest trochę poetyki i przekazu baśniowego. Ale najważniejsze, że historia nie zazębia, to znaczy nie wciąga, czyta się - bo się czyta.
Orkady choć z pozoru dziewicze i romantyczne wyspy, to codzienność na nich jest szara, monotonna i nudna. Nie ma co, autor...

OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA

Ostatnia powieść zmarłego w 1996 roku pisarza ze szkockich wysp Orkadów to po trosze inwentaryzacja dziedzictwa rodzinnego archipelagu, a po trosze bildungsroman, ale przede wszystkim literacka medytacja o czasie i przemijaniu. Zasadnicza część fabuły osadzona jest przed wybuchem II wojny światowej, ale jednocześnie wyspa Norday do pewnego momentu wydaje się być osadzona poza czasem. Przynajmniej dopóki historia i cywilizacja nie upomną się o nią. Do tego czasu zdążymy dobrze poznać niewielką społeczność zamieszkującą niepozorną wysepkę.

Bo też właśnie zbiorowość, a nie - jakby się początkowo mogło zdawać - nastoletni obibok i marzyciel Thorfinn Ragnarson, jest głównym bohaterem powieści Browna. Thorfinn nie pełni w gromadzie mieszkańców żadnej istotnej roli zarówno z racji wieku jak i niepraktycznego usposobienia, a sam pisarz nie poświęca zbyt wiele miejsca jego życiu na jawie. W panoramicznym ujęciu, jakie stosuje pisarz, swobodnie przemieszczając uwagę między pubem MacTavisha, plebanią, podupadłym dworem i rybackimi chatami, mieszczą się persony znacznie ciekawsze od leniwego wyrostka - choćby tajemnicza piękność, która na pewien czas zamieszkuje u pastora, burząc spokój mieszkańców płci obojga. Portret minionego świata, jaki urodzony w 1921 roku Brown niewątpliwie pamiętał z dzieciństwa, kojarzy się nieuchronnie z opowiadaniami Alistaira MacLeoda (z którym łączy zbliżony, choć oddzielony oceanem, krąg kulturowy), a na polskim gruncie - z prozą Wiesława Myśliwskiego.

Jednakże marzyciel Thorfinn stanowi w tej powieści także medium, dzięki któremu - a dokładnie dzięki sile jego wyobraźni - przenosimy się w przeszłość archipelagu. Ślady minionych wieków wciąż są obecne wokół mieszkańców, a chłopiec z lubością zatapia się w dawnych wydarzeniach, jakże ciekawszych od otaczającej go zgrzebnej rzeczywistości. Normańska wyprawa do Bizancjum, wojenna awantura w epoce Williama Wallace'a, namiętny związek z kobietą-foką - stanowią świat, w którym młody Ragnarson czuje się jak u siebie (w końcu nawet jego nazwisko świadczy o Wikingach, niegdysiejszych kolonizatorach wyspy). W epizodach tych realia historyczne przenikają się z rzeczywistością ludowych mitów - oba te źródła traktowane są na równi i oba stanowią nieumarłe dziedzictwo, podtrzymywane w ludzkiej pamięci przez "starowiny snujące dawno przebrzmiałe historie". Sceny te rozrastają się do rozmiarów autonomicznych, zamkniętych opowiadań. Swobodny transfer bohaterów (niepozbawiony komizmu, jak sklepikarz MacTavish w roli nieudacznego rycerza) podkreśla przenikanie się przeszłości i teraźniejszości niczym w tradycji żydowskiej, w której biblijne wydarzenia nie przebrzmiały, ale nadal i nieustająco stają się, trwają. Dopiero wielka historia w postaci budowy wojskowego lotniska zakłóci ciągłość istnienia Norday. Potrzebny będzie kustosz pamięci.

I w tym miejscu stapia się w jedność marzycielstwo Thorfinna Ragnarsona z pamięcią będącego u schyłku życia George'a Mackaya Browna, a marzycielskie wizje przekształcają się w literackie uwiecznienie dziedzictwa kulturowego Norday - wyspy fikcyjnej, ale przecież wtopionej w krajobraz Orkadów, przesiąknięty solą i zapachem ryb, w którym na opustoszałej wyspie samotny pisarz pracowicie oskrobuje burty starej rybackiej łodzi, podobnie jak później odrestaurowuje przeżyte i zasłyszane historie. Odległe i bliskie jednocześnie, bo - jak mówi przytoczony w powieści wymowny fragment psalmu - "tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął".

---
Inne moje recenzje: www.zaokladkiplotem.pl

OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA

Ostatnia powieść zmarłego w 1996 roku pisarza ze szkockich wysp Orkadów to po trosze inwentaryzacja dziedzictwa rodzinnego archipelagu, a po trosze bildungsroman, ale przede wszystkim literacka medytacja o czasie i przemijaniu. Zasadnicza część fabuły osadzona jest przed wybuchem II wojny światowej, ale jednocześnie wyspa Norday do pewnego momentu...

"Nad oceanem czasu" jest jedną z tych powieści, które zostawiają ślad w sercu. Do tej pory autor pozostawał mi nieznanym, ale po tej lekturze i tak doskonałym tłumaczeniu stałem się wielkim fanem twórczości Browna. Dla mnie bardzo bliski, gdyż w wielu kwestiach przypomina mi "Anathemę", którą napisałem. Historia opowiada o człowieku, który ma problemy z odnalezieniem się w świecie. W końcu zaczyna coś się zmieniać, ale do zmiany potrzeba nie tylko pragnienia i marzeń. Potrzeba o wiele więcej. Niektóre skarby możemy wydobyć z przeszłości.
Książka mnie zachwyciła swoją prostotą i malowniczym językiem, krajobrazami, które zapadają w pamieć. Autor pokazuje Szkocję, jakiej nie znamy i której nie poznamy, wyjeżdżając na wycieczkę. Ta wspaniała książka przywołuje nieznane tęsknoty, ukryte w głębinach serca. Mamy tutaj wszystko - uczucia, przemijalność czasu i tęsknotę za tym, co było, a my sami zdajemy sobie sprawę z faktu, że nigdy nie powróci. Autor pisze w sposób niezwykły, przejmujący. To najwyższa forma pisarstwa. Do tego jest to pisanie o czymś ważnym.
W trakcie lektury zostałem mile zaskoczony nawiązaniem do przeszłości, do historii i wierzeń. Ta opowieść zawiera magiczny realizm, a tylko od nas zależy, czy poddamy się czarowi miejsca i czasu. Powieść nominowana do Nagrody Bookera. Czytaniu towarzyszy powiew wiatru i szum morza. wspaniała, wielowarstwowa lektura, do które lektury serdecznie zachęcam.

"Nad oceanem czasu" jest jedną z tych powieści, które zostawiają ślad w sercu. Do tej pory autor pozostawał mi nieznanym, ale po tej lekturze i tak doskonałym tłumaczeniu stałem się wielkim fanem twórczości Browna. Dla mnie bardzo bliski, gdyż w wielu kwestiach przypomina mi "Anathemę", którą napisałem. Historia opowiada o człowieku, który ma problemy z odnalezieniem się w...