"Queenie", głośny debiut młodej brytyjskiej pisarki jamajskiego pochodzenia, Candice Carty-Williams, z dziwnych przyczyn rozreklamowano na Wyspach jako ,,czarną Bridget Jones”. Posunięcie marketingowo bardzo fortunne, bez wątpienia, ale analogia zupełnie nietrafiona. Powieść Candice Carty-Williams ma z Dziennikiem Bridget Jones tyle wspólnego, że jej główna bohaterka pracuje w gazecie i że jest w jej otoczeniu postać imieniem Darcy. Poza tym Carty-Williams daje nam coś o wiele cięższego i poważniejszego niż sławny bestseller Helen Fielding, mianowicie książkę o załamaniu nerwowym, rasizmie i zderzeniu kultur.

Queenie poznajemy w momencie, kiedy rozpada się jej związek z Tomem i dziewczyna zupełnie dosłownie traci kontrolę nad własnym życiem i emocjami. Próbuje leczyć złamane serce uprawiając przygodny seks bez zabezpieczenia z facetami, którzy traktują ją jak prostytutkę, a nawet krzywdzą fizycznie. Niby jest to konsensualne, ale niepokoi nawet pracowników kliniki ginekologicznej, do której Queenie regularnie zgłasza się na kolejne testy na choroby weneryczne. Pielęgniarz i lekarka wielokrotnie pytają, czy aby na pewno nikt nie zmusza jej do świadczenia usług seksualnych i czy nie potrzebuje pomocy. Queenie oburza się na rasistowskie, jej zdaniem, założenie leżące u źródeł tego niepokoju, jakoby czarna dziewczyna miała być bardziej narażona na przemoc seksualną. Kompletnie nie dostrzega przy tym swoich prawdziwych problemów: braku samoakceptacji, roztrzaskanych emocji, jednostronnych, toksycznych relacji z bliskimi, od których potrzebuje ciągłego wsparcia, nie mogąc dać od siebie niczego w zamian. Wkrótce dochodzą do tego ataki paniki i napady niekontrolowanego gniewu. Walą się kolejne bastiony jej życia: praca, mieszkanie, przyjaźń. Katastrofa na całej linii.
(...)
Dawno już żadna powieść nie zostawiła mnie z tak mieszanymi odczuciami. Z jednej strony zupełnie dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i pochłonęłam całość w dwa wieczory. Z drugiej – Queenie ani na chwilę nie przestała mnie irytować. Częściowo ta irytacja na pewno wynikała ze stanu psychicznego bohaterki i mogła być reakcją zamierzoną przez autorkę. Queenie irytuje, bo nie wie, co czyni; podejmuje decyzje, które później sama będzie kwestionować; pakuje się w kłopoty, a potem obwinia o te kłopoty otoczenie; uwiesza się na swoich bliskich jak emocjonalny pasożyt i ma chyba wszystkie podręcznikowe symptomy osobowości toksycznej. Mam jednak wrażenie, że nawet zdrowsza psychicznie wersja Queenie byłaby osobą, od której wolałabym się trzymać z daleka – dziewczyna zdaje się być klasyczną drama queen i nie wiem, czy terapia coś na to poradzi…

Mimo licznych wątpliwości i niechęci do głównej bohaterki, sądzę, że powieść Candice Carty-Williams to debiut udany (choć może nie znakomity) i nowy, mocny głos w dyskusji o tożsamości, brytyjskości i rasie. Warto było poświęcić na niego te dwa wieczory.

Więcej na blogu: naszanisza.pl

"Queenie", głośny debiut młodej brytyjskiej pisarki jamajskiego pochodzenia, Candice Carty-Williams, z dziwnych przyczyn rozreklamowano na Wyspach jako ,,czarną Bridget Jones”. Posunięcie marketingowo bardzo fortunne, bez wątpienia, ale analogia zupełnie nietrafiona. Powieść Candice Carty-Williams ma z Dziennikiem Bridget Jones tyle wspólnego, że jej główna bohaterka...