Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami… tak zapewne zaczęłaby się kolejna historia opowiadana ciepłym głosem babci. No bo przyznajcie, to nasze babcie są przeważnie królowymi opowiadań dla swoich wnuków. Przenoszą ich w piękny świat wyobraźni i dostarczają wiele radości. Ale kto powiedział, że dziadkowie nie potrafią opowiadać? W końcu każda królowa ma swego króla. Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko udać się do dziadka, posłuchać jego głosu i historii, które stworzył. Wiadomo, że najlepsze to te, które sam przeżył. Nie wiem jak wy, ale ja nie mogę się doczekać.

James Flora to jeden z bardziej znanych grafików, który w ubiegłym wieku podbijał rynek reklamowy, współpracował z wieloma pismami, tworząc dla nich okładki i ilustracje, projektował również okładki płyt jazzowych, które stały się klasykami gatunku. W swoim dorobku miał także siedemnaście powieści dla młodzieży, które nie tylko napisał, ale i zilustrował. Jako autor debiutował w 1955 roku pozycją „The Fabulous Firework Family”, która osiągnęła natychmiastowy sukces. My jednak skupimy się na jego piętnastej książce, która ukazała się w 1978 roku i jest jedną z najbardziej cenionych i poszukiwanych książek jego autorstwa. Mowa o „Okropnych opowieściach dziadka”. W końcu mieliśmy posłuchać opowiadań dziadka, nieprawdaż?

„Okropne opowieści dziadka” przenoszą nas do dziadkowego domu. Za oknem panuje straszliwa burza, deszcz bębni w szyby, a grzmoty podrywają najodważniejszych. Ta mroczna aura to idealna oprawa, aby posłuchać historii dziadka z jego dzieciństwa, do których owa burza się nie umywa. I tak oto z wnuczkiem siadamy na kolanach i zaczynamy słuchać, a jest czego. Najpierw poznamy historię o tajemniczym worku starych kości, który to zamienił się w głodnego kościotrupa. Uciekając z naszym małym bohaterem, trafimy do jaskini brodawkowej wiedźmy, która magiczną kością zmienia nieproszonych gości w pająki. To jednak nie koniec strasznych perypetii, gdyż młodego dziadka porwie lodowata ręka, która zabierze go do domostwa Białej Damy. Tam, w towarzystwie owej strasznej gospodyni i jej wilkołaka, obejrzymy upiorną telewizję na Kanale 4 ½. I gdy już nie będzie nadziei, z pomocą przyjdzie magiczna kość, która… musicie sami się dowiedzieć, co będzie dalej.

Książka Jamesa Flory mnie urzekła, zarówno treścią, jak i ilustracjami. Historie pisane są prostym, płynnym językiem. Zarówno większe dzieci, które już samodzielnie czytają, jak i mali słuchacze wciągną się w ową opowieść i niewykluczone, że poczują gęsią skórkę. Oprawa graficzna, utrzymana w odcieniach niebiesko-czarno-szarych, nadaje owej pozycji specyficzny klimat. Kreska, którą autor tworzy ilustracje owych mrocznych straszydeł, sprawia, że trudno od nich oderwać wzrok. Chciałoby się rzec, że ilustracje te są urocze i sympatyczne, mimo że mamy się ich bać. Połączenie treści i grafiki sprawia, że od owej pozycji ciężko się oderwać. Choć mamy do czynienia z kilkoma opowiadaniami, które można by rozdzielić, to jednak ciężko się powstrzymać od przeczytania całości.

„Okropne opowieści dziadka” to książka, którą warto mieć w dziecięcej biblioteczce. To straszne historie, które kiedyś opowiadane były pod kocem. Powodują ten specyficzny dreszczyk grozy, ale także rozbawiają małego czytelnika. Wszystko to sprawia, że jest to ciekawa przygoda, pobudzająca wyobraźnię i oswajająca strach. Polecam wszystkim, którzy chcieliby się troszkę przestraszyć i pouśmiechać zarazem.

Agnieszka Zwolska-Szydłowska