Bardzo zła powieść.
O ile naukowe pomysły Beara, stanowiące tło wydarzeń fabularnych, są dość ciekawe, o tyle wszystko inne jest nudne, rozwleczone i nieatrakcyjne.
Główna bohatera, a zarazem narratorka, jest zołzą snującą opowieści o tym jak piła herbatę, otwierała drzwi, spacerowałą i użalała się nad sobą (to przede wszystkim). Bear próbował wykreować protagonistkę na silną, niezależną kobietę, powierzając jej ważne polityczne funkcje i rzucając ją w wir (o ile wir potrafi być nudny) międzyplanetarnych intryg i poniósł całkowitą porażkę. Stworzył niewiarygodną, irytującą postać, która na kartach powieści nie podjęła choćby jednej samodzielnej decyzji, zawsze robiąc to, co inni kazali, poradzili, bądź zasugerowali.
Pierwszą część "Moving Mars" przeczytałem wierząc, że jak tylko Bear opisze świat przedstawiony i zaludniajace go postaci, lektura zrobi się ciekawa. Drugą część "Moving Mars" przeczytałem siłą rozpędu. Trzecią część "Moving Mars" przeczytałem z patologicznej fascynacji, nie mogąc pojąć, jakim sposobem Bearowi udało się konsekwentnie pogłębiać moją nudnę i irytację z rozdziału na rozdział. Dopiero finał powieści potrafiłem przeczytać bez zgrzytania zębami i wyłamywania szczęki niekontrolowanym ziewnięciami, ale to zdecydowanie za mało i zdecydowanie za późno.
Zachęcam do omijania "Moving Mars" jak najszerszym łukiem, choćby omijając trzeba by się przedzierać przez doły z kolcami i jeziora lawy.

Bardzo zła powieść.
O ile naukowe pomysły Beara, stanowiące tło wydarzeń fabularnych, są dość ciekawe, o tyle wszystko inne jest nudne, rozwleczone i nieatrakcyjne.
Główna bohatera, a zarazem narratorka, jest zołzą snującą opowieści o tym jak piła herbatę, otwierała drzwi, spacerowałą i użalała się nad sobą (to przede wszystkim). Bear próbował wykreować protagonistkę na...