Tomik wierszy pt. „Żywioł” został podzielony na 11 krótkich części, odwołujących się głównie do pór dnia, dopiero pod koniec następuje kilka wyjątków. Całość została dobrze przemyślana, jest spójna i uporządkowana, a konstrukcja zbioru przejrzysta. To, co przeżywa podmiot liryczny, jest adekwatne do tytułu danej części i ściśle z nią związane.
Dokładne i wiarygodne opisanie rozmaitych stanów emocjonalnych, w jakich znajduje się podmiot liryczny, pomaga czytelnikowi utożsamić się z nim, współodczuwać. Wpływa na to również intymna atmosfera utworów lirycznych, która sprawia, że odbiorca nieraz czuje się tak, jakby podglądał. W wierszach Aleksandry Bartosik może on odnaleźć cząstkę siebie, wspomnieć pewne wydarzenia ze swojego życia, być może zrozumieć coś, co do tej pory mu umykało, czego nie potrafił lub nie chciał zrozumieć. Każdy z nas ma zarówno pozytywne, jak i negatywne doświadczenia życiowe. Przeżywanie niektórych sytuacji i uczuć na nowo bywa bolesne, lecz nie warto przed tym uciekać, szczególnie jeśli przypomina nam o nich poezja. Dopuszczając je do siebie, możemy tylko zyskać, a im bardziej na nas oddziałuje, tym większy sukces odnosi.
Wiersze Aleksandry Bartosik wywołują zarówno ciepło w sercu, uśmiech na twarzy, szybsze bicie serca, jak i łzy. Czytelnik może przeczytać o tym, co przeciętnemu człowiekowi tak trudno ubrać w słowa, mimo że jest tak bardzo znane i powszechne – o zakochaniu; o tym, na co zwracamy uwagę, co nas pociąga w drugiej osobie, oraz o rozwoju uczucia i jego wygaśnięciu.

„Żywioł” to tomik wierszy dla marzycieli i romantyków; dla tych, którzy doświadczyli już pięknych, miłosnych uniesień oraz tych, którzy nadal na nie czekają. Każdy znajdzie w nim coś dla siebie. Czy jest coś, czego nie chcesz przed sobą przyznać, czego unikasz? Jakie są Twoje pragnienia, nadzieje, smutki, lęki i nadzieje? Przynajmniej część z nich opisuje Aleksandra Bartosik w tomiku swoich wierszy pt. „Żywioł”, a przynajmniej do nich nawiązuje. To inspirująca, wartościowa i poruszająca lektura, wobec której trudno pozostać obojętnym.

Tomik wierszy pt. „Żywioł” został podzielony na 11 krótkich części, odwołujących się głównie do pór dnia, dopiero pod koniec następuje kilka wyjątków. Całość została dobrze przemyślana, jest spójna i uporządkowana, a konstrukcja zbioru przejrzysta. To, co przeżywa podmiot liryczny, jest adekwatne do tytułu danej części i ściśle z nią związane.
Dokładne i wiarygodne...

"Żywioł" jest niewielkim tomikiem, który cały łączy się ze sobą przez pewien schemat. Na wstępie autorka zaznacza, żeby potraktować go według cykliczności. Tak, jak wstaje nowy dzień nawet po najgorszej i najdłuższej nocy, tak podmiot liryczny mierzy się z własnym dojrzewaniem, by na koniec dowiedzieć się o swoich prawdziwych potrzebach. Ta niewielka, 55-ciostronnicowa książka, zawiera w sobie historię dziejącą się na przestrzeni siedmiu lat. Została napisana w prostym języku, zrozumiałym dla największych amatorów poezji. Bardzo przyjemnie mi się go czytało i nie pozostawił po sobie znużenia. Będę do niego wracać.

Za egzemplarz i możliwość zrecenzowania tego tytułu uprzejmie dziękuję Wydawnictwu Psychoskok. :)

"Żywioł" jest niewielkim tomikiem, który cały łączy się ze sobą przez pewien schemat. Na wstępie autorka zaznacza, żeby potraktować go według cykliczności. Tak, jak wstaje nowy dzień nawet po najgorszej i najdłuższej nocy, tak podmiot liryczny mierzy się z własnym dojrzewaniem, by na koniec dowiedzieć się o swoich prawdziwych potrzebach. Ta niewielka, 55-ciostronnicowa...

"Jeżeli pewnej nocy zapragniemy wygłaszać wzniosłe mowy gwiazdy uświadomią nam, że najwięcej mówi się milcząc[..]"

Książka składa się z wierszy, wierszy o miłości. Tej najpiękniejszej i tej utraconej. Każdy przemawia do mnie w pewnym stopniu, jednak znalazłam swoje ulubione. Autorka bardzo zadziałała na moje emocje, dlatego że wiersze te są bardzo szczere, dotkliwe a przede wszystkim....bardzo, ale to bardzo prawdziwe.
Każda nieszczęśliwe zakochana osoba zrozumie co autorka chciała nam przekazać. Z czasem wszystko mija, już nie rozpaczasz, pojawia się nostalgia, która już nie boli. Nawet wspomnienia, których żaden z nas mimo ogromnych chęci nie jest w stanie z siebie usunąć, mniej bolą. Stają się puste i bezwartościowe.

Boje się sięgać po poezję, ponieważ mam obawy że nie zawsze ją zrozumię. W tym przypadku zrozumiałam ją w 100%. Piękna choć krótka, dająca do myślenia.

"Jeżeli pewnej nocy zapragniemy wygłaszać wzniosłe mowy gwiazdy uświadomią nam, że najwięcej mówi się milcząc[..]"

Książka składa się z wierszy, wierszy o miłości. Tej najpiękniejszej i tej utraconej. Każdy przemawia do mnie w pewnym stopniu, jednak znalazłam swoje ulubione. Autorka bardzo zadziałała na moje emocje, dlatego że wiersze te są bardzo szczere, dotkliwe a...

o czym?
'Żywioł' to droga emocjonalna osoby nieszczęśliwie zakochanej, autorka prowadzi nas przez wszystkie etapy takiej relacji.
Najpierw uniesienie, ekscytacja, żądze, niebotyczne pragnienie tej drugiej osoby, nieodparta fascynacja. Następnie nasycanie się sobą, zbliżenia, czułości, dotyk tak silny że pobudza wszystkie zmysły...Chcialoby się tak trwać w nieskończoność ale życie to nie poezja.. Nadchodzi etap bólu, rozczarowania, niezrozumienia..koniec. Koniec tego co miało być zawsze, na zawsze. Ból,tęsknota, pustka, morze łez...i pytanie dlaczego?
Każdy nieszczęśliwie zakochany wie o czym mowa i wie też że z czasem przychodzi później nostalgia, ona boli mniej, a wspomnienia choć wciąż żywe to już nie zabijają od środka..
Autorka pokazała że to co bolesne może też rozwijać.. i tak oto z zaślepionej dziewczyny stała się świadomą kobietą..
WARTO?
Zawsze bałam się poezji, bałam się że jej nie zrozumiem, nie będę wiedziała zwyczajnie o co chodzi ale to jest jak z malarstwem ..nie chodzi o to by wiedzieć co autor miał na myśli ale przede wszystkim chodzi o emocje jakie wywołuje w nas dane dzieło( i czy w ogóle jakieś) ' Żywioł' ożywił moje wspomnienia z tych nieudanych miłości, poruszył to co już dawno było uśpione i wydawało się zapomniane a jednak po przeczytaniu tomiku wypłynęło na powierzchnię..
Nie jest to poezja z wyższej półki, odbiór łatwy, bo język prosty. Były wiersze lepsze i gorsze. Niektóre baardzo do siebie podobne, słowa często się powtarzały, słownictwo ubogie to niemniej jednak ja przeszłam razem z autorką tą drogę zakochania, wznioslam się i upadłam.. poczułam na nowo to co kiedyś.. i dla mnie to jest najważniejsze i za to dziękuję.. To nie jest tomik tylko dla nieszczęśliwie zakochanych, ale też dla tych którzy dalej trwają w relacji. Zakochanie może minęło ale było, i warto robić wszystko by od czasu do czasu przywróć ten stan,wzniecić dawny żar, by ten bolesny koniec i smutne rozczarowanie nigdy nie musiały nadejść.

o czym?
'Żywioł' to droga emocjonalna osoby nieszczęśliwie zakochanej, autorka prowadzi nas przez wszystkie etapy takiej relacji.
Najpierw uniesienie, ekscytacja, żądze, niebotyczne pragnienie tej drugiej osoby, nieodparta fascynacja. Następnie nasycanie się sobą, zbliżenia, czułości, dotyk tak silny że pobudza wszystkie zmysły...Chcialoby się tak trwać w nieskończoność...

Okładka tej książeczki jest jak dla mnie ciekawa. U góry jasność, u dołu ciemność. Nawiązuje to do budowy wierszy, ich działów. Widzimy również jakieś motyle, co świetnie się ze sobą uzupełnia. Brak skrzydełek, białe kartki. Brak literówek, czcionka duża, a w środku wszystko jest ładnie wyjustowane i prezentuje się naprawdę dobrze. Nawet mi nie przeszkadzało to, że są tutaj białe strony. Jedyne, czego mi tu brakuje, to kilku słów o Autorce.

Nie chcę Wam zbyt wiele zdradzać, bo jest to maleńki stosik wierszy. Szkoda właśnie, że jest ich tak malutko. Nie każdy z nich przemówił do mnie, ale kilka z nich trafiło prosto w głowę, serce, duszę... Jeśli obserwujecie mnie na Instagramie - dowiecie się o dwóch, które wstawiłam i są zapisane w relacji.

Dziewczyna ma lekkie pióro, co zresztą wiem po poprzedniej książce. Tutaj, nie każdy wiersz jest doskonały. Wiadome jest, że każdy interpretuje czytany wiersz inaczej. Mamy tutaj kilka etapów, widzimy różnice w myślach, widzimy, że każdy następny jest coraz to bardziej doroślejszy. Oczywiście nie jest to poezja niczym klasyk jak Baczyński, Norwid czy Szymborska. Jest to zbiór, w którym każdy znajdzie dla siebie swój, ten przynajmniej jedyny, który zapadnie mu głęboko w pamięć. Nie jest idealny, świetny i nie ma w nim cudów na kiju, ale nie jest też najgorszy.

Cała recenzja na blogu ;)

Okładka tej książeczki jest jak dla mnie ciekawa. U góry jasność, u dołu ciemność. Nawiązuje to do budowy wierszy, ich działów. Widzimy również jakieś motyle, co świetnie się ze sobą uzupełnia. Brak skrzydełek, białe kartki. Brak literówek, czcionka duża, a w środku wszystko jest ładnie wyjustowane i prezentuje się naprawdę dobrze. Nawet mi nie przeszkadzało to, że są tutaj...