Książka o tym jak bycie jedynakiem może być smutne chyba, że ma się wokół same przyjazne duszę.
Główna bohaterka odkrywa, że wcale nie jest taka samotna.

Książka o tym jak bycie jedynakiem może być smutne chyba, że ma się wokół same przyjazne duszę.
Główna bohaterka odkrywa, że wcale nie jest taka samotna.

Ilustracje M.M. :)

Ilustracje M.M. :)

Od momentu, gdy przeczytałam pierwszy i drugi tom cyklu o dziecięcych emocjach autorstwa Emilii Kiereś, wyczekiwałam czegoś więcej. Tamte pozycje przypadły mi do gustu na tyle, że po prostu zapragnęłam poznać kolejne powieści autorki. Na szczęście, na horyzoncie pojawiły się dwie kolejne książki - Miedziany listek oraz Cynowy rycerzyk. Czy i te książki przypadły mi do gustu i mogę je polecić? O jednej z nich w tej recenzji.

Tereska martwi się wieloma sprawami – przede wszystkim czuje się samotna i bardzo chciałaby mieć rodzeństwo. Czuje zazdrość na myśl o swoich rówieśnikach, którzy kolejno chwalą się swoimi braciszkami lub siostrzyczkami. Co więcej, kiedy kłóci się ze swoją najlepszą przyjaciółką, ma wrażenie, że już nikt się z nią nie zaprzyjaźni. Co jeszcze może pójść źle? Ach, no tak. W okolicy zaczyna grasować prawdziwy Potwór! Szybko jednak wychodzi na jaw, że widziała go tylko Tereska. Czy dziewczynka odnajdzie kompana, który zechce jej uwierzyć? Czy uda jej się rozwiązać zagadkę Potwora?

Zaczynając lekturę tej pozycji, pierwszą rzeczą, jaka wpadła mi do głowy była myśl o tym, jak Tereska musi czuć się pominięta przez swoich kolegów i koleżanki z klasy. Jako jedyna nie ma rodzeństwa, a najlepsza przyjaciółka odwraca się wręcz do niej plecami. Autorce bardzo dobrze udało się oddać uczucia głównie bohaterki i dzięki temu zdołałam się z nią bardzo mocno zżyć. Tereska zagościła w moich myślach, a jej odczucia były bardzo bliskie moim z czasów szkolnych.

Głównym wątkiem książki jest samotność oraz pewnego rodzaju zazdrość o to, co mają inni, a czego nie ma główna postać w książce. Z pozoru może wydawać się to dość głupiutkie i infantylne – co z resztą mogłoby pasować do tej książki, jednak w praktyce okazuje się to bardzo, ale bardzo ważną kwestią. Dzieciaki w szkole przeżywają różne emocje – od radości, przez rozczarowanie, aż po smutek. Emilia Kiereś udowadnia w swojej książce, że nie można żadnej z tych emocji pominąć i zignorować. Młody człowiek musi odczuwać, a co więcej - musi nauczyć się, że takie odczucia pojawiają się bardzo często i nie są czymś złym.

Bardzo poruszyła mnie tutaj mowa mamy Tereski, kiedy wyjaśniała dziewczynce, dlaczego ta nie ma rodzeństwa i że wcale nie jest to aż tak istotne, ponieważ najważniejsze jest to, że mają po prostu siebie. Trochę wstyd przyznać, ale w tym momencie w oczach zakręciły mi się łzy. Czy jestem odrobinę za stara na tego typu książki? Być może. Czy i tak zamierzam je czytać i nie wstydzić się emocji, jakie we mnie wzbudzają? Absolutnie nie!

Miedziany listek to bardzo dobra książka o tym, jak radzić sobie z zazdrością, poczuciem osamotnienia oraz uczy tego, że prawdziwego przyjaciela naprawdę poznaje się w biedzie – jak mówi jedno przysłowie. Uważam tę książkę za szalenie wartościową i gdybym miała wskazać jedną pozycję, którą powinien przeczytać każdy młody czytelnik - wskazałabym właśnie tę pozycję.

Od momentu, gdy przeczytałam pierwszy i drugi tom cyklu o dziecięcych emocjach autorstwa Emilii Kiereś, wyczekiwałam czegoś więcej. Tamte pozycje przypadły mi do gustu na tyle, że po prostu zapragnęłam poznać kolejne powieści autorki. Na szczęście, na horyzoncie pojawiły się dwie kolejne książki - Miedziany listek oraz Cynowy rycerzyk. Czy i te książki przypadły mi do gustu...

Samotność i przyjaźń.

"Miedziany listek" autorstwa Emilii Kiereś to trzecia już część dedykowanego nieco starszym (ale wciąż młodym) czytelnikom cyklu, którego centralne postacie uczą się świata, rozumienia własnych emocji oraz trudnych zasad rządzących światem dorosłych, w który prędzej czy później wkroczy każdy nastolatek. Tym razem przeczytamy historię o samotności i o wielkim pragnieniu przyjaźni.

Tereska bardzo chce mieć przyjaciółkę. I bardzo chce mieć rodzeństwo. Co robić, kiedy nie ma się ani jednego, ani drugiego? Dziewczynka czuje się bardzo samotna i z utęsknieniem czeka na początek roku szkolnego (rzecz u dzieciaków na ogół niebywała),ponieważ wraz z pierwszym szkolnym dzwonkiem przestanie być... sama.

Niestety nadzieje dziewczynki okazują się być płonne. Rówieśnicy nie są skorzy do nawiązywania z nią przyjaźni, a najlepsza (jak dotąd) przyjaciółka nie chce z nią siedzieć w jednej ławce... Tereska wpada jednak na trop potwora, którego ślady zaprowadzą ją do lasu, a tam spotka ona kogoś, kto czuje się tak samo samotny, jak ona sama.

"Miedziany Listek", tak jak dwie pierwsze części serii "Srebrny dzwoneczek", to ciepła, rodzinna opowieść doprawiona szczyptą czarów, w delikatny sposób poruszająca sprawy ważne dla każdego dziecka.

Autorka książki z historii Tereski czyni znakomity pretekst do snucia opowieści o emocjach, o wewnętrznych przeżyciach, ale także o wielkiej roli przyjaźni w życiu każdego z nas oraz o nauce tego, że każdy człowiek jest ważny i bardzo wiele może sobą reprezentować. Tego wszystkiego Tereska uczy się stopniowo przez kolejne strony i przekona się, że nawet w pozornie niewiele znaczących sytuacjach można odnaleźć - i w samym sobie i w innych - to, co najważniejsze. W tym przyjaźń.

HarperCollins Polska - dziękuję.

#miedzianylistek #emiliakiereś #małgorzatamusierowicz #harperkids #harpercollinspolska #cosnapolce #dladzieci #booksforkids #literaturamłodzieżowa #bookstagram

https://cosnapolce.blogspot.com/2022/06/miedziany-listek-emilia-kieres.html

Samotność i przyjaźń.

"Miedziany listek" autorstwa Emilii Kiereś to trzecia już część dedykowanego nieco starszym (ale wciąż młodym) czytelnikom cyklu, którego centralne postacie uczą się świata, rozumienia własnych emocji oraz trudnych zasad rządzących światem dorosłych, w który prędzej czy później wkroczy każdy nastolatek. Tym razem przeczytamy historię o samotności i o...

„Wiele rzeczy tracimy. I ludzi też. Ale musimy umieć sobie z tym radzić, chociaż to wcale nie jest łatwe. Nie zawsze możemy zatrzymać to, na czym nam zależy”.
Mali czytelnicy lubują się w baśniach i książki Emilii Kiereś były u nas jednymi z tych, które wprowadzały nas w ten świat. Starsze dzieci i młodzież jednak potrzebuje innego rodzaju historii, takich, które pozwolą im przyjrzeć się bohaterom w ich wieku, doświadczyć ich emocji i zobaczyć, że nie są w swoich uczuciach osamotnieni oraz pozwalających zrozumieć, jakie postawy ułatwiają życie, jak uwalniać się od złych emocji. Na to właśnie pozwala cykl powieści „Srebrny dzwoneczek”, do którego należy historia „Miedzianego listka”.
Główną bohaterką jest tu Tereska, która z niecierpliwością wyczekuje roku szkolnego, ponieważ skończy się wówczas jej samotność. Dziewczynka nie ma rodzeństwa. Bawi się sama, z rodzicami lub kuzynem, który czasami przyjeżdża. Codzienność jednak toczy się wokół samodzielnej zabawy i wymyślania przygód i zagadującej pracującej w domu mamy. Jest zwyczajną jedynaczką. Nie ma tu miejsca na nadmiar rozpieszczania, ale też nikt się nad nią nie pastwi. Tylko to poczucie bycia samą bywa dobijające. Zwłaszcza, kiedy pomyśli o wszystkich znanych dzieciakach. Okazuje się, że każde z nich kogoś ma. Nawet kuzynowi urodziło się rodzeństwo.
Pierwszy dzień w szkole po wakacjach ma wszystko zmienić. Zamiast tego Tereska jest jeszcze bardziej przybita. Jej najlepsze przyjaciółka, która obiecała z nią siedzieć nie tylko nie dotrzymała obietnicy, ale powiedziała, że na nic takiego się nie umawiały. Może i przebolałaby samotne siedzenie, gdyby przerwy spędzały razem. Nowa koleżanka jednak robi wszystko, aby jej przyjaciółkę odciąć od kogokolwiek. Tereska próbuje odnaleźć się w klasowym otoczeniu. Nie jest to łatwe, bo ciągle towarzyszy jej uczucie osamotnienia. Jednak po drodze do szkoły zaczyna się prawdziwa przygoda: dziewczynka spotyka potwora. Nie wie do końca jak on wygląda. Wie tylko, że ma duże łapy. Codziennie próbuje znajdować jego tropy. Są one zaskakująco duże. Przyjazd kuzyna staje się pretekstem do ruszenia śladami zwierzęcia. Droga prowadzi do lasu, a tam tropicieli zastaje burza. Przemoczeni, zagubieni trafiają do domu stojącego blisko lasu. Okazuje się, że mieszka w niej kolega z klasy. Ten, którego nie kojarzy i nie miała okazji wcześniej rozmawiać. Wyprawa do lasu i uświadomienie sobie, że jest ktoś podobny do niej zmienia jej życie, ale nie tylko to. Upór w tropieniu potwora pozwoli rozwiązać jego zagadkę.
Emilia Kiereś zabiera swoich młodych czytelników do świata dziewczynki, która za chwilę będzie nastolatką i przez to powoli ważne staje się dla niej miejsce w grupie rówieśniczej. Brak rodzeństwa sprawia, że czuje się inna. Z czasem odkrywa, że z tą innością jest jej dobrze, bo ma kochających rodziców, miło spędza czas, może się uczyć, nawiązywać nowe znajomości i mieć przyjaciela. Takiego prawdziwego. Autorka bardzo dobrze wykreowała bohaterów. Nie ma tu miejsca na infantylność i spłycanie dziecięcych problemów. Są one ważne, bo determinują czyny bohaterów. Do tego widzimy wspaniałych rodziców, którzy bywają nieobecni, ale zawsze może na nich liczyć i otrzymać od nich wsparcie. Młodzi czytelnicy dowiedzą się tu też, że miłość nie zależy od ilości dzieci w rodzinie, ale relacji, jakie są między członkami.
W powieści bohaterka ma lepsze i gorsze chwile. Zawsze jednak o swoich wątpliwościach może porozmawiać z mamą, która z wyczuciem wprowadza ją w świat relacji społecznych. Nie zabraknie tu też miejsca na okrucieństwo dzieci. Nawet Tereska nie jest bez winy, bo i ona potrafi dociąć koleżankom. Młody czytelnik może zobaczyć też, że takie dokuczanie to niekończąca się pętla i obusieczny miecz, bo sprawienie komuś przykrości prowadzi do tego, że inni mogą użyć jej do zranienia nas.
„Najważniejsze jest nie to, kogo się ma, tylko to, dla kogo się jest”.
„Miedziany listek” to opowieść uświadamiająca o wielkim znaczeniu słów, używaniu ich z dobrą intencją i bez złości oraz wybaczaniu, a także szukaniu przyjaciół, którzy lepiej do nas pasują, dla których nie musimy się zmieniać i dotrzymają swoją obietnicę. Emilia Kiereś w delikatny sposób poruszyła tu temat wykluczenia, samotności, ranienia słowami, wykluczania, przemocy. Pokazuje, że niektóre rzeczy trzeba po prostu odpuścić i poczekać, otworzyć się na ludzi, których nie dostrzegaliśmy.

„Wiele rzeczy tracimy. I ludzi też. Ale musimy umieć sobie z tym radzić, chociaż to wcale nie jest łatwe. Nie zawsze możemy zatrzymać to, na czym nam zależy”.
Mali czytelnicy lubują się w baśniach i książki Emilii Kiereś były u nas jednymi z tych, które wprowadzały nas w ten świat. Starsze dzieci i młodzież jednak potrzebuje innego rodzaju historii, takich, które pozwolą im...

Warto

Warto

Do tej pory czytałam tylko baśnie pani Kiereś. Były poruszające, lecz młody czytelnik miał problem by się z nimi identyfikować. Może ze względu na używany w nich język, a może z powodu odległych czasowo wydarzeń. Tymczasem ta powieść zupełnie mnie zaskoczyła. Jest niby taka zwyczajna, o zwykłej rodzinie z jedynakiem, a niezwykle mądra. W prosty sposób mówi o trudnych problemach. Pokazuje jak rozmawiać o emocjach, jak nawiązywać przyjaźnie. Przykładem niech będzie  takie zdanie: "Najważniejsze jest nie to, kogo się ma, tylko to, dla kogo się jest". Co więcej bardzo docenili ją młodzi odbiorcy, do tego stopnia, że polecali lekturę jeden drugiemu. ‎Mnie zauroczyły wprost ilustracje pani Musierowicz. Idealnie komponują się z treścią i tak pięknie ja uzupełniają. Polecam.

Do tej pory czytałam tylko baśnie pani Kiereś. Były poruszające, lecz młody czytelnik miał problem by się z nimi identyfikować. Może ze względu na używany w nich język, a może z powodu odległych czasowo wydarzeń. Tymczasem ta powieść zupełnie mnie zaskoczyła. Jest niby taka zwyczajna, o zwykłej rodzinie z jedynakiem, a niezwykle mądra. W prosty sposób mówi o trudnych...

Przeczytany „Srebrny dzwoneczek”, przeczytana „Złota gwiazdka” i niestety przeczytany „Miedziany listek”.
Czekamy z córką na więcej.

Moim zdaniem „Miedziany listek” jest najpiękniejszy z serii i najbardziej wzruszający. Dotyka tematu wielu dziecięcych zmartwień i potrzeb.

Książka - tak jak i wszystkie dotychczasowe Emilii Kiereś – napisana jest pięknym językiem i zawiera ogromny ładunek emocjonalny. To ciepła i wspierająca lektura dla wszystkich dzieci, ale szczególnie dla wrażliwców zamartwiających się wszystkim bardziej niż inni.

Jest to lektura, która na pewno wzmocni poczucie własnej wartości czytelnika.
Tego dorosłego też.

Przeczytany „Srebrny dzwoneczek”, przeczytana „Złota gwiazdka” i niestety przeczytany „Miedziany listek”.
Czekamy z córką na więcej.

Moim zdaniem „Miedziany listek” jest najpiękniejszy z serii i najbardziej wzruszający. Dotyka tematu wielu dziecięcych zmartwień i potrzeb.

Książka - tak jak i wszystkie dotychczasowe Emilii Kiereś – napisana jest pięknym językiem i...

Miedziany Listek nie zawodzi. Po raz kolejny otrzymujemy piękną historię o przyjaźni i więzach rodzinnych. Dobrze zbudowani bohaterowie, których nie w sposób nie lubić, posiadają mądrość życiową bez krzty infantylności. Tereska i jej rozterki pokazują jak bardzo dzieci, pragną kontaktu z rówieśnikami, bo nawet najbardziej kochający się rodzice, nie zapewnią wszystkich potrzeb społecznych.
Bardzo ważnym i wartościowym elementem są rozmowy dziewczynki z mamą, które opierają się na szacunku i wzajemnym zrozumieniu. Z drugiej jednak strony pokazują jak łatwo, w codziennych obowiązkach przeoczyć rozterki młodych ludzi, zwłaszcza, że dzieci potrafią być dla siebie okrutne. Myślę że jednym z ukrytych przesłań jest informacja by naprawdę uważać na słowa jakie kieruje się do dzieci, bo przez nie powtarzane mogą wyrządzić sporo zamieszania.
Kolejną wartą uwagi rzeczą są relacje z rówieśnikami. Autorka porusza tematykę wykluczenia, nieśmiałości i adopcji. Opisuje je w sposób prosty i z gracją, wplata je w całość, uzyskując naturalny efekt, dodatkowo je wyjaśniając. Z opowieści płynie morał, że po każdej burzy wychodzi słońce i nie wszystko na pierwszy rzut oka jest takie jak się wydaje.
Chociaż staje się to regułą, że o tym wspominam, to uwielbiam ilustracje Małgorzaty Musierowicz. Akwarele są niezwykle wdzięczne i plastycznie oddają tekst.

Miedziany Listek nie zawodzi. Po raz kolejny otrzymujemy piękną historię o przyjaźni i więzach rodzinnych. Dobrze zbudowani bohaterowie, których nie w sposób nie lubić, posiadają mądrość życiową bez krzty infantylności. Tereska i jej rozterki pokazują jak bardzo dzieci, pragną kontaktu z rówieśnikami, bo nawet najbardziej kochający się rodzice, nie zapewnią wszystkich...

Wybitna!

Wybitna!