Książka trafiła do mnie przypadkiem. Długo czekała abym zabrała się za nią. Bo w sumie okładka nie jest bardzo porywająca. Można by przejść okok niej obojętnie, autor również nie jest zbyt znany. Więc w sumie po co po nią sięgać? Wyciągnęła do mnie dłoń - a ja ją uchwyciłam. I wiecie co? Wcald nie żałuję! Pierwszym atutem tej powieści jest to, że jest po prostu polska, a tej przyjemności dawno nie miałam. Książka jest - jak sam autor zaznaczył - obyczajowa, przez co nie mamy tu luksusu, przepychu, mocno zarysowanych postaci, a przeciętnych "normalnych" ludzi, którzy jak każdy z nas, boryka się ze swymi wzlotami i upadkami. Początkowo, gdy zaczęłam czytać byłam niemal pewna, że dostanę ckliwy, lukrowany romans, nie zbyt dobrze napisany, dlatego mój podziw i zaskoczenie były duże. Zaczyna się bardzo niewinnie. Niewielka stacja benzynowa, grupa znajomych, którym na pozór wydaje się, że znają się wzajemnie bardzo dobrze. A jednak zdarza się, że zostajemy zaskoczeni. Myślę, że każdy z nas odnajdzie u siebie cząstkę z każdego z tych bohaterów. Wielisława - dziewczyna, kobieta, którą los doświadcza cierpieniem, bólem. Mieczysław - który musiał pogodzić się z przeszłością i zostawić ją za sobą. Julia - która dążąc za marzeniami utraciła to, co było najcenniejsze. Mariola - która chciała tak po prostu kochać, być kochaną i potrzebną. Każdy człowiek prędzej czy później zmaga się z samotnością. Ale też od nas samych zależy czy wyciągniemy rękę? Wika zaryzykowała - ale czy zrobiła dobrze? Byłabym skłonna powiedzieć, że Janusz napawa mnie odrazą swoim postępowaniem, ale czy miałabym do tego prawo? W końcu nie wiem jak ich relacja ewoluowała. I chyba to jest w tej opowieści takie...mądre, ciekawe - że nie wjemy jak potoczyły się dalej losy naszych bohaterów. Czy znów wpadły im kłody pod nogi czy też wręcz przeciwnie. Możemy już tylko gdybać. Książka napawa mnie melancholią, pełna jest reflekcji często utkanymi gdzieś między wierszami. Ale też niesamowitą nadzieją, na lepsze jutro, nadzieją, że nie wszystko stracone i Miłość zapuka do naszych drzwi, a my z uśmiechem na ustach zaprosimy ją do siebie.

Książka trafiła do mnie przypadkiem. Długo czekała abym zabrała się za nią. Bo w sumie okładka nie jest bardzo porywająca. Można by przejść okok niej obojętnie, autor również nie jest zbyt znany. Więc w sumie po co po nią sięgać? Wyciągnęła do mnie dłoń - a ja ją uchwyciłam. I wiecie co? Wcald nie żałuję! Pierwszym atutem tej powieści jest to, że jest po prostu polska, a...