Duchowe życie psów to książka nietypowa. Osoby szukające kolejnej książki o neurobiologii lub behawiorze czworonogów dość mocno się rozczarują tą pozycją.

Autor, z zawodu teolog, po stracie swojego ukochanego przyjaciela zastanawia się czy psy mają duszę oraz czy pójdą do nieba. Książka, pomimo postawionego sobie teologicznego pytania, zawiera dużo odniesień do badań naukowych, wyjaśniających genezę związku człowieka z psem oraz dużo anegdot z życia samego autora.

Pomimo odniesień do zagadnień filozoficznych oraz naukowych, jest ona przyjemnie napisana i bardzo miło się ją czyta. Bogata jest we wzruszające momenty, które na pewno każdy miłośnik psów zna i doświadczył. Trudno jest nie uronić na nich łzy.

Polecam tą pozycję dla osób szukającej raczej odprężającej lektury, niż sprawozdania z naukowego punktu widzenia. Myślę, że głównymi odbiorca autora są osoby skonfliktowane między swoją wiarą a uczuciami jakie darzą swojego pupila. Poprzez odniesienie do cytatów z Biblii, cenionych filozofów żydowskich oraz reformatorów kościoła, pokazuję, że związek człowieka z psem ma w swojej istocie coś mistycznego i dostrzega w tym kolejną okazję do kontemplacji piękna świata.

Duchowe życie psów to książka nietypowa. Osoby szukające kolejnej książki o neurobiologii lub behawiorze czworonogów dość mocno się rozczarują tą pozycją.

Autor, z zawodu teolog, po stracie swojego ukochanego przyjaciela zastanawia się czy psy mają duszę oraz czy pójdą do nieba. Książka, pomimo postawionego sobie teologicznego pytania, zawiera dużo odniesień do badań...

Nie przepadam za książkami o duchowości. Za tę zabierałam się długo, nieco się jej obawiałam, myśląc, że będzie wzruszająca albo chwytając za serce z uwagi na okoliczności, w jakich autor snuje swoje rozważania. Jak inni komentujący wspomnieli, autor jest teologiem, co mocno rzutuje na to, jak książka jest napisana i czego próbuje dowieść. Mimo to przemawia do mnie, szczególnie z uwagi na mnóstwo ciekawych źródeł i badań, które zostają przywołane.
Sama książka nie jest długa. Może nieść niektórym pocieszenie.

Nie przepadam za książkami o duchowości. Za tę zabierałam się długo, nieco się jej obawiałam, myśląc, że będzie wzruszająca albo chwytając za serce z uwagi na okoliczności, w jakich autor snuje swoje rozważania. Jak inni komentujący wspomnieli, autor jest teologiem, co mocno rzutuje na to, jak książka jest napisana i czego próbuje dowieść. Mimo to przemawia do mnie,...

To by się bardziej nadawało na notkę na bloga niż książkę. Czas albo nauczyć się robić DNFy albo czytać opisy książek, bo autor na sile próbuje nadać psom teologiczne znaczenie. Marnowanie mojego czasu, pierdolenie o szopenie i droga przez mękę. Mówię stanowcze nie.

To by się bardziej nadawało na notkę na bloga niż książkę. Czas albo nauczyć się robić DNFy albo czytać opisy książek, bo autor na sile próbuje nadać psom teologiczne znaczenie. Marnowanie mojego czasu, pierdolenie o szopenie i droga przez mękę. Mówię stanowcze nie.

Ogólnie książka nie dla mnie. Nie mam pojęcia dlaczego ją kupiłam. Książkę pisała osoba mocno wierząca i przepraszam ale czyta się to ciężko w połączeniu z faktami i nauką. Nie dotrwałam nawet do połowy

Ogólnie książka nie dla mnie. Nie mam pojęcia dlaczego ją kupiłam. Książkę pisała osoba mocno wierząca i przepraszam ale czyta się to ciężko w połączeniu z faktami i nauką. Nie dotrwałam nawet do połowy

Po utracie swojego ukochanego psa autor (teolog) zaczyna zastanawiać się czy możliwa jest więź duchowa pomiędzy psem a człowiekiem. Próbuje rozstrzygnąć czy zwierzęta te są "bezmyślnymi maszynami", którym zależy tylko na jedzeniu, czy kochającymi przyjaciółmi, którzy są empatyczni. Analizuje wiele ciekawych badań oraz przetacza cytaty uczonych i z Biblii.
Książka mi się bardzo podobała. Jednak zauważyłam jeden minus. Ze względu na to, że autor jest teologiem a nie zoopsychologiem, źle interpretuje niektóre psie zachowania. Dajmy tu za przykład słynne "poczucie winy", które psy nie są w stanie odczuwać.

Po utracie swojego ukochanego psa autor (teolog) zaczyna zastanawiać się czy możliwa jest więź duchowa pomiędzy psem a człowiekiem. Próbuje rozstrzygnąć czy zwierzęta te są "bezmyślnymi maszynami", którym zależy tylko na jedzeniu, czy kochającymi przyjaciółmi, którzy są empatyczni. Analizuje wiele ciekawych badań oraz przetacza cytaty uczonych i z Biblii.
Książka mi się...

Pomijając wątki religijne i teologiczne - obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika czworonogów.

Pomijając wątki religijne i teologiczne - obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika czworonogów.

Jako miłośnik psów nie mogłam pozostać obojętna wobec takiego prezentu. Od razu zabrałam się do czytania. Mojego początkowego zaciekawienia nie ugasił nawet tytuł, który mógłby sugerować pewną schematyczność i podążanie za modą. Ostatnimi czasy mnóstwo wokół książek typu duchowe życie zwierząt, drzew, pszczół i roztoczy. Dzięki sercu psiarza przełknęłam ten mały zgrzyt i od razu zabrałam się do lektury.

Do przemyśleń natury teologicznej, psychologicznej i emocjonalnej na temat psów skłoniło autora traumatyczne wydarzenie, jakim była śmierć ukochanego czworonoga. Mam wrażenie, że to rodzaj autoterapii.

Andrew Root próbuje dowieść wyjątkowości psów. Natura badacza nie pozwala mu pozostawić żadnego zagadnienia przeanalizowanego tylko częściowo. Stara się doprowadzić do rozwiania każdej wątpliwości nie tylko na podstawie własnych doświadczeń i analiz, ale również poszukując dowodów w statystykach i pracach innych naukowców.

Pomimo sporej dawki pouczających faktów i frapujących ciekawostek nie mogę ocenić tej książki pozytywnie. Przesądziła o tym jedna rzecz - stronniczość. Jako teolog i zaangażowany psi tata w żałobie, Root często bardzo na siłę, za pomocą argumentów naciąganych do granic możliwości próbuje przekonywać sam siebie, że psy trafiają do nieba. Niestety są na świecie sprawy niemożliwe do udowodnienia i warto, żeby takie pozostały, ponieważ w tym tkwi ich siła. Nie należy podejmować kulawych prób dodania im wiarygodności pseudofaktami, bo daje to zupełnie odwrotny efekt.

Opinia opublikowana również na www.laskultury.blogspot.com

Jako miłośnik psów nie mogłam pozostać obojętna wobec takiego prezentu. Od razu zabrałam się do czytania. Mojego początkowego zaciekawienia nie ugasił nawet tytuł, który mógłby sugerować pewną schematyczność i podążanie za modą. Ostatnimi czasy mnóstwo wokół książek typu duchowe życie zwierząt, drzew, pszczół i roztoczy. Dzięki sercu psiarza przełknęłam ten mały zgrzyt i od...

Bałam się tej książki, bo juz na wstępie wiedziałam, że początek będzie smutny a ja tak bardzo kocham mojego psa i bardzo jestem wrażliwa na wszystko co psie. No i popłakałam się na samym początku i w sumie przepłakałam cały pierwszy rozdział.
Ciepła i wzruszająca książka o psach, o ich wielkiej miłości i wierności do nas ludzi, o tym że one wybrały nas jako swoich towarzyszy. Ja w tym temacie jestem zupełnie nie obiektywna ale co tam ! Psy to najcudowniejsze istoty na świecie, a to dlatego, że kochają miłością bezwarunkową i czystą. Nie patrzą na nas ludzi jak my na siebie, dla nich „ich” człowiek jest piękny i nie ważne jaki masz kolor skóry, iloraz inteligencji czy jesteś kaleką... jesteś jego człowiekiem.
W sumie nic odkrywczego w tej książce nie znalazłam, ale dla psiarza samo czytanie o pieskach jest przyjemnością.

Bałam się tej książki, bo juz na wstępie wiedziałam, że początek będzie smutny a ja tak bardzo kocham mojego psa i bardzo jestem wrażliwa na wszystko co psie. No i popłakałam się na samym początku i w sumie przepłakałam cały pierwszy rozdział.
Ciepła i wzruszająca książka o psach, o ich wielkiej miłości i wierności do nas ludzi, o tym że one wybrały nas jako swoich...

Początek powalił mnie z nóg. Wzruszyłam się, ja, która ma megaubaw na melodramatach a komedie ją nudzą. Reszta, niestety, nie była tak wysokich lotów.
Autor zagłębił się w teoretyczne rozważania na temat więzi psa i człowieka. Pod kątem duchowości psa. Czy pies ma duszę? A czy trafi do raju po śmierci? Takie suche teoria, dla mnie mające uzasadnić niesamowity żal po starcie wieloletniego towarzysza. według mnie ta książka jest zupełnie zbędna. W moim domu zawsze były psy i koty. Zawsze mieliśmy z nimi silną więź, a czy moi pupile mogą pójść do nieba? Dla zwierzolubów jest oczywiste, że tak, bo inaczej raj nie będzie rajem. Moja teściowa może iść do nieba, a mój pies nie no chyba dowcip? A sceptyków ta sucha zbieranina przemyśleń i dociekań różnych naukowców i tak nie przekona. Książka średnia, ale duży plus za początek.

Początek powalił mnie z nóg. Wzruszyłam się, ja, która ma megaubaw na melodramatach a komedie ją nudzą. Reszta, niestety, nie była tak wysokich lotów.
Autor zagłębił się w teoretyczne rozważania na temat więzi psa i człowieka. Pod kątem duchowości psa. Czy pies ma duszę? A czy trafi do raju po śmierci? Takie suche teoria, dla mnie mające uzasadnić niesamowity żal po starcie...

Fragment mojej recenzji:

Andrew Root zastanawia się przede wszystkim, na czym polega fenomen więzi, która łączy psa i człowieka. Udowadnia, że w świecie zwierząt jest to coś niespotykanego. Omawia też to, skąd w ogóle wziął się pies jako gatunek, dlaczego w pewnym momencie został udomowiony i kto jako pierwszy zrobił ruch w stronę udomowienia – człowiek czy może jednak pies. Pokazuje też, że psy są stworzone po to, aby być z ludźmi, że przedkładają człowieka nad przedstawicieli swojego gatunku, że istotą ich egzystencji jest kontakt z człowiekiem. Rozważa, jak wiele jest w stanie pojąć pies i co to w ogóle znaczy, że pies nas rozumie. A przede wszystkim stara się udowodnić, że pies jest czymś więcej niż sterowaną instynktami futrzastą maszyną, którą można dowolnie zaprogramować, że jest to istota rozumna, zdolna myśleć i odczuwać emocje, zdolna do miłości, dla której naturalnym środowiskiem jest dom człowieka, a naturalnymi członkami jego stada są ludzie.

Po resztę zapraszam na bloga: http://bohater-fikcyjny.blogspot.com/2019/05/249-dlaczego-wiez-miedzy-psem-i.html

Fragment mojej recenzji:

Andrew Root zastanawia się przede wszystkim, na czym polega fenomen więzi, która łączy psa i człowieka. Udowadnia, że w świecie zwierząt jest to coś niespotykanego. Omawia też to, skąd w ogóle wziął się pies jako gatunek, dlaczego w pewnym momencie został udomowiony i kto jako pierwszy zrobił ruch w stronę udomowienia – człowiek czy może jednak...