Debiutancki tomik poezji Magdaleny Kicińskiej czekał na mnie kilka miesięcy. Nie dlatego, że nie znalazłam dla niego czasu. Potrzebowałam odpowiedniej chwili i nastroju, by po niego sięgnąć.

Twórczość autorki "Środków transportu" poznałam kilka lat temu, czytając "Panią Stefę", wspaniały reportaż, który pozytywnie zapisał się w mej pamięci. Bardzo ucieszyłam się wówczas, że ktoś wreszcie przypomniał i odbrązowił sylwetkę Stefanii Wilczyńskiej, która wraz z Januszem Korczakiem prowadziła warszawski sierociniec.

"Środki transportu" to, oczywiście, zupełnie inny rodzaj literacki, więc absolutnie nie podejmuję się zestawiania tych dwóch książek.
Jest jednak coś, co je - przynajmniej w moim odczuciu - łączy. To umiejętność spojrzenia na człowieka jako jednostkę wpisaną w historię.

Magdalena Kicińska w wielu wierszach odnosi się do nastrojów społecznych i politycznych XXI wieku; chętnie sięga też po motywy z odległej przeszłości i kultury europejskiej, ale niezmiennie ukazuje człowieka jako kogoś niepowtarzalnego, mającego także własny, mały świat, w którym aż roi się od emocji i trudnych wyborów.

Jest w tym zbiorze kilka wierszy, nad którymi warto głęboko się pochylić. To na przykład "Powiadomienie", "Got land" i moje dwa ulubione utwory: "Pani na włościach" oraz *** (płaczę tylko w środkach publicznego transportu).

Nie ukrywam, że część utworów nie przemówiła do mnie, wydały mi się one bowiem zbyt dosłowne albo przegadane, a w poezji cenię bardzo ekonomię słowa. Całość wypada jednak bardzo dobrze i jestem pewna, że wielu czytelników znajdzie w tym zbiorze coś dla siebie.

Debiutancki tomik poezji Magdaleny Kicińskiej czekał na mnie kilka miesięcy. Nie dlatego, że nie znalazłam dla niego czasu. Potrzebowałam odpowiedniej chwili i nastroju, by po niego sięgnąć.

Twórczość autorki "Środków transportu" poznałam kilka lat temu, czytając "Panią Stefę", wspaniały reportaż, który pozytywnie zapisał się w mej pamięci. Bardzo ucieszyłam się wówczas,...

Nie jest poezja szczególnie zagłębiająca się w meandry otaczającej nas rzeczywistości. Ogólny ton publikacji wskazuje, że współczesne pokolenie 30latków jest skazane na życie w medialnym szumie, którego nie znosi, w brudnych miastach, w których nie potrafi się odnaleźć i w związkach skazanych na porażkę.

Znajdzie się kilka wierszy, które każą nam się na chwile zatrzymać, rozejrzeć, stwierdzić, że, o kurcze, tak jest!

Jest to jednak tom dość przeciętny, gorzki i mało odkrywczy w swoim sztucznie intelektualnym tonie, który ma zatrzeć wrażenie hipsterskich wynurzeń na temat polityki zagranicznej, fobii społecznych i nieumiejętności odnalezienia siebie we współczesnym, krzykliwym, a jednocześnie szarym świecie.

Bardziej wyczerpującą opinię o książce dodałam na blogu Redhead in Wonderland, gdzie serdecznie zapraszam:

https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2019/03/srodki-transportu.html

Nie jest poezja szczególnie zagłębiająca się w meandry otaczającej nas rzeczywistości. Ogólny ton publikacji wskazuje, że współczesne pokolenie 30latków jest skazane na życie w medialnym szumie, którego nie znosi, w brudnych miastach, w których nie potrafi się odnaleźć i w związkach skazanych na porażkę.

Znajdzie się kilka wierszy, które każą nam się na chwile zatrzymać,...

Niezwykle przyjemna chwila wyciszania z poezją. Gdy czasu brak na czytanie albo gdy głowa zmęczona to te kilka wierszy potrafi uratować cały dzień.

Poetycki debiut Magdaleny Kicińskiej - redaktorki naczelnej miesięcznika "Pismo" to poezja niezwykła, która odwołuje się do wielkich tematów, ale tak naprawdę porusza najdelikatniej struny w głębi serca.

Każda strona to niezwykły trening uważności, który warto mieć blisko przy sobie, pod ręką, aby sięgnąć w wolnej chwili i się najzwyczajniej zastanowić nad otaczającą rzeczywistością, spojrzeć z większą wnikliwością na rzeczy zwykłe-niezwykłe.

Niezwykle przyjemna chwila wyciszania z poezją. Gdy czasu brak na czytanie albo gdy głowa zmęczona to te kilka wierszy potrafi uratować cały dzień.

Poetycki debiut Magdaleny Kicińskiej - redaktorki naczelnej miesięcznika "Pismo" to poezja niezwykła, która odwołuje się do wielkich tematów, ale tak naprawdę porusza najdelikatniej struny w głębi serca.

Każda strona to...

Coś strasznego. Grafomania. Proszę zestawić poezję Kicińskiej z najciekawszymi autorkami urodzonymi w latach 80. - choćby Szychowiak, Malek, Lebdą, Witkowską, Honek, Klicką - i wtedy zobaczyć, o co chodzi... Rozumiem, że Kicińska napisała dobrą książkę biograficzną. Ale poezji pisać nigdy nie powinna. Nie potrafi.

Coś strasznego. Grafomania. Proszę zestawić poezję Kicińskiej z najciekawszymi autorkami urodzonymi w latach 80. - choćby Szychowiak, Malek, Lebdą, Witkowską, Honek, Klicką - i wtedy zobaczyć, o co chodzi... Rozumiem, że Kicińska napisała dobrą książkę biograficzną. Ale poezji pisać nigdy nie powinna. Nie potrafi.

bk

bk