Największą bolączką jaka pozostawia ta praca jest bardzo skromne opracowanie "Monad" i ogólnie "Monadologii", która jest kluczowa dla filozofii Leibniza - zamiast zajmować się np tolerancją Leibniza lub jego szczegółowym życiorysem; można było zająć się tymi najistotniejszymi kwestiami.
Tyle z narzekania; a jak tak to praca przyjemna i poruszyła najistotniejsze kwestie

Największą bolączką jaka pozostawia ta praca jest bardzo skromne opracowanie "Monad" i ogólnie "Monadologii", która jest kluczowa dla filozofii Leibniza - zamiast zajmować się np tolerancją Leibniza lub jego szczegółowym życiorysem; można było zająć się tymi najistotniejszymi kwestiami.
Tyle z narzekania; a jak tak to praca przyjemna i poruszyła najistotniejsze...

Leibniz wraz z Kartezjuszem i Spinozą tworzą trójkę najistotniejszych przedstawicieli racjonalizmu w filozofii, choć z twierdzeniem tym można by długo i owocnie polemizować. Co zaś tyczy się „głównego bohatera” tejże książki, jest on postacią wybitną. Ostatnim człowiekiem renesansu, że tak to ujmę. Naukowcem, którego horyzonty dalece przekraczały horyzonty zwykłych ludzi. Sądziłem, że jego myśl będzie dla mnie nudna i znajoma, że okaże się on drugim Kartezjuszem, a więc istotą wtórą i nieciekawą. Rzecz jasna, bardzo się myliłem.

Przechodząc jednak do samej książki, odbiega ona formą od reszty tomów z kolekcji. Na początku jak zwykle zaczytujemy się w biografię filozofa, jednak gdy już ją kończymy (niezbyt optymistycznym naciskiem na jego śmierć),ta rozpoczyna się na nowo – tym razem pozbawiona osobistych szczegółów i skoncentrowana na koncepcjach oraz dziełach Leibniza. Choć początkowo wprowadziło mnie to w niemałe zmieszanie, szybko przywykłem i przyjemnie chłonąłem kolejne rozdziały, czując przy boku ducha tego wielkiego człowieka. Mogłem razem z nim przeżywać i zagłębiać się w tak bardzo ludzką sztukę filozofii.

Nie chcę jednak nakręcać się i pisać o tym, co sam myślę o Leibnizie, bowiem nie jest to tematem niniejszej opinii. Co tyczy się książki, porusza najciekawsze moim zdaniem zagadnienia i przedstawia je w sposób niezwykle przyjemny w odbiorze oraz zrozumiały dla laika. Literówki policzyłbym na palcach jednej ręki (co mimo wszystko, nawet jak na poziom tejże serii, nie jest plusem). Gdybym mógł coś zmienić, dodałbym więcej grafik. Tom nie należy do najgrubszych i z pewnością zmieściłoby się tu kilka dodatkowych zdjęć bądź portretów. Całość oceniam dziewięcioma na dziesięć gwiazdek.

Leibniz wraz z Kartezjuszem i Spinozą tworzą trójkę najistotniejszych przedstawicieli racjonalizmu w filozofii, choć z twierdzeniem tym można by długo i owocnie polemizować. Co zaś tyczy się „głównego bohatera” tejże książki, jest on postacią wybitną. Ostatnim człowiekiem renesansu, że tak to ujmę. Naukowcem, którego horyzonty dalece przekraczały horyzonty zwykłych ludzi....

Książka dość dogłebnie opisuje życie jednego z najlepszych filozofów w historii, jednak są w niej braki takie jak zamknięcia cudzysłowiu lub nawiasu. Niestety pojawiają się również niektóre komentarze autora. Natomiast samo przedstawienie Leibniza w tej książce jest zrobione w dość soczysty sposób.

Książka dość dogłebnie opisuje życie jednego z najlepszych filozofów w historii, jednak są w niej braki takie jak zamknięcia cudzysłowiu lub nawiasu. Niestety pojawiają się również niektóre komentarze autora. Natomiast samo przedstawienie Leibniza w tej książce jest zrobione w dość soczysty sposób.