W zasadzie takim książkom nie powinno wystawiać się ocen, bo niby jaką miarą ocenić ludzkie cierpienie . Zwłaszcza gdy chodzi o cierpienie dziecka. Moja ocena jest zatem bardziej oceną literackiej formy tej książki. Co do treści. Ja tę książkę czytałam ze ściśniętym gardłem i w wielu miejscach z ogromnym wzruszeniem. To bardzo bolesna lektura. Książka została napisana w latach 1964 -1965 przez dorosłą już kobietę, ale zawiera wspomnienia autorki z okresu jej dzieciństwa przypadającego na lata 1939 - 1945. Jej wspomnienia rozpoczynają się bowiem w momencie wybuchu wojny , gdy autorka ma 10 lat a kończą gdy autorka ma 15 lat. Autorka opowiada nam swoją wojenną historię poczynając od wybuchu wojny, poprzez rzeczywistość getta warszawskiego, a następnie kolejnych obozów , w których przebywała po upadku powstania w getcie warszawskim tj. na Majdanku, w Auschwitz, Ravensbruck i wyzwolenie w obozie Neustadt - Glewe. Ogrom cierpień autorki , która w tym czasie była przecież tylko dzieckiem, przerósłby niejednego dorosłego. Ja nie będę tu opowiadać tej historii, dość że powiem , że autorka utraciła praktycznie wszystkich najbliższych. Z jej bliskich przeżył bowiem tylko jeden z jej braci, Marek. Samo zaś przetrwanie Haliny Birenbaum była to w istocie rzeczy, tylko i aż , wypadkowa szczęścia, przypadku , nadziei, odruchów człowieczeństwa przypadkowo spotkanych ludzi, nadludzkiej woli życia autorki , a czasem wręcz kaprysu niemieckiego oprawcy. Dodam, że do książki załączono krótkie wspomnienia autorki z jej pobytu w Polsce po 40 latach od zakończenia wojny, kiedy to w roku 1986 udała się z Izraela do Polski by odwiedzić Majdanek, Auschwitz i Treblinkę .Nie muszę chyba dodawać, że książkę polecam. Z tym, że ostrzegam to nie jest lektura dla ludzi , którzy powinni unikać silnych wzruszeń. Tę pozycję czyta się bowiem z ogromnym bólem.

W zasadzie takim książkom nie powinno wystawiać się ocen, bo niby jaką miarą ocenić ludzkie cierpienie . Zwłaszcza gdy chodzi o cierpienie dziecka. Moja ocena jest zatem bardziej oceną literackiej formy tej książki. Co do treści. Ja tę książkę czytałam ze ściśniętym gardłem i w wielu miejscach z ogromnym wzruszeniem. To bardzo bolesna lektura. Książka została napisana w...

Po takiej książce zwykle pojawia mi się pytanie czy można "normalnie" żyć po takich doświadczeniach....

Po takiej książce zwykle pojawia mi się pytanie czy można "normalnie" żyć po takich doświadczeniach....

[...]
W chwilach trudnych, niebezpiecznych mawiała: «Bardzo, bardzo chcę żyć i widzieć klęskę naszych oprawców, dlatego robię i zawsze będę robić wszystko, co w mojej mocy, aby przeżyć, wyrwać się z ich szponów! Ale jeśli to się nie uda, nic nie da się zrobić. Umiera tylko raz. Chociaż będę żałować życia, nie boję się śmierci!

𝐌𝐎𝐂 𝐖𝐎𝐋𝐈 𝐏𝐑𝐙𝐄𝐓𝐑𝐖𝐀𝐍𝐈𝐀 𝐖 𝐓𝐘𝐂𝐇 𝐒𝐓𝐑𝐀𝐒𝐙𝐋𝐈𝐖𝐘𝐂𝐇 𝐂𝐙𝐀𝐒𝐀𝐂𝐇 !
Klasyka wspomnień o Holokauście, obejmująca lata 1939 do 1945, która została pierwotnie opublikowana w Polsce w 1967 roku i jest własną relacją autorki z jej doświadczeń dorastania w getcie warszawskim oraz ostatecznej deportacji, uwięzienia i przetrwania obozów na Majdanku, Auschwitz, Ravensbruck i Neustadt-Glewe.
Musimy dopilnować, aby okrucieństwa Wojny i Holokaustu nigdy więcej się nie powtórzyły, i myślę, że można tego dokonać jedynie poprzez utrzymywanie w pamięci historii takich jak Birenbaum dla przyszłych pokoleń.
W chwili pisania tego tekstu, a dokładnie 15 września, Halina Birenbaum skończyła 94 lata. i życzę jej jeszcze wielu lat życia.
Jeśli ktoś chce dowiedzieć się o niej więcej lub zobaczyć, jak opowiada o tych zdarzeniach, to na youtube można znaleźć film, o czym krótko wspomniano na końcu książki.
𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌 ! 𝐏𝐎𝐖𝐈𝐍𝐍𝐀 𝐁𝐘Ć 𝐋𝐄𝐊𝐓𝐔𝐑Ą 𝐎𝐁𝐎𝐖𝐈Ą𝐙𝐊𝐎𝐖Ą !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
𝐃𝐋𝐀 𝐂𝐈𝐄𝐊𝐀𝐖𝐒𝐊𝐈𝐂𝐇 :
To jeden z wielu filmów na yt
"I ciągle śni mi się Auschwitz." - wywiad z ocaloną z Holocaustu Panią Haliną Birenbaum

https://youtu.be/T22Oy6QqoFw?si=2eE7bfW2CesUND_Z

[...]
W chwilach trudnych, niebezpiecznych mawiała: «Bardzo, bardzo chcę żyć i widzieć klęskę naszych oprawców, dlatego robię i zawsze będę robić wszystko, co w mojej mocy, aby przeżyć, wyrwać się z ich szponów! Ale jeśli to się nie uda, nic nie da się zrobić. Umiera tylko raz. Chociaż będę żałować życia, nie boję się śmierci!

𝐌𝐎𝐂 𝐖𝐎𝐋𝐈 𝐏𝐑𝐙𝐄𝐓𝐑𝐖𝐀𝐍𝐈𝐀 𝐖 𝐓𝐘𝐂𝐇 𝐒𝐓𝐑𝐀𝐒𝐙𝐋𝐈𝐖𝐘𝐂𝐇...

To przejmująca książka o życiu dziewczynki w czasach Szoa. To świadectwo Pani Haliny Birenbaum, która straciła najbliższych w obozach zagłady, getcie warszawskim. To książka o nadziei, którą zawsze trzeba mieć nawet w najczarniejszych dziejach ludzkości. Ludzkości, która wydała wyrok śmierci.

To przejmująca książka o życiu dziewczynki w czasach Szoa. To świadectwo Pani Haliny Birenbaum, która straciła najbliższych w obozach zagłady, getcie warszawskim. To książka o nadziei, którą zawsze trzeba mieć nawet w najczarniejszych dziejach ludzkości. Ludzkości, która wydała wyrok śmierci.

"Nadzieja umiera ostatnia" Halina Birenbaum
Tydzień temu byłam na wycieczce w Oświęcimiu, Brzezince, poprosiłam kuzynkę o pożyczenie książki, aby po latach po raz kolejny ją przeczytać. Na świeżo, po odbytej wycieczce, emocje podczas czytania były ogromne, zwłaszcza że sama szłam tak niedawno tym wybrukowanym kamieniem placem co 13-letnia Halinka, byłam w barakach w których spała,w krematorium,na torach. Przypomniał mi się ogrom emocji, które zalały mnie kiedy staliśmy obok pieców . NIE MOŻNA O TYM ZAPOMNIEĆ!! Musimy pamiętać,aby to nigdy się nie wydarzyło po raz drugi.
Halinka ma dziesięć lat kiedy wybuchu wojna, trafia wraz z rodziną do getta Warszawskiego, autorka opisuje nam co pamięta ,całą grozę życia, mieszkania, walki o przetrwanie w getcie. Ojciec zostaje wywieziony do Treblinki, 13-letnia Halinka jej mama ,bratowa ,brat i kuzynka wywiezieni zostają do obozu w Majdanku.Tam zostaje rozdzielona z ukochaną mamą, która trafia do komory gazowej,traci bratową, która zastąpiła jej matkę,z powodu choroby i wycieńczenia, traci też brata. Z całej rodziny zostaje jej tylko najstarszy brat, którego odnajduje po wojnie. Z Oświęcimia zostaje przepędzona z innymi więźniarkami do obozu w Ravensbruck, stamtąd wywieziono ją do Niemiec do obozu Neustadt-Glewe. To tam doczekała wyzwolenia przez Rosjan, miała 15 lat.
Książkę autorstwa Haliny Birenbaum czyta się o tyle ciężko, że wiemy że to fakty, opowiedziane bez żadnych kolorowych okularów, zwięzłe słowa opisujące jej codzienne życie w obozach,jej uczucia, głód i strach. Na koniec towarzyszymy już dorosłej kobiecie po 40- latach w podróży sentymentalnej, pełnej łez, kołatania serca i wspomnień. Oczy nie dają rady być suche, przynajmniej nie moje.
Czy polecam wam tą książkę? TAK!! To przymusowa lekturą dla ludzi którzy nie są obojętni i chcą pamiętać.

"Nadzieja umiera ostatnia" Halina Birenbaum
Tydzień temu byłam na wycieczce w Oświęcimiu, Brzezince, poprosiłam kuzynkę o pożyczenie książki, aby po latach po raz kolejny ją przeczytać. Na świeżo, po odbytej wycieczce, emocje podczas czytania były ogromne, zwłaszcza że sama szłam tak niedawno tym wybrukowanym kamieniem placem co 13-letnia Halinka, byłam w barakach w których...

Mało dziś takich autorów w pokoleniu zaczynającym karierę. Z takim darem opowiadania, wyczuciem słowa, z dawkowaniem nawet trudnych emocji. To już nie pisanie, to alchemia słowa.

Mało dziś takich autorów w pokoleniu zaczynającym karierę. Z takim darem opowiadania, wyczuciem słowa, z dawkowaniem nawet trudnych emocji. To już nie pisanie, to alchemia słowa.

Getto i obozy! A my śmiemy mówić o problemach.
Niezwykły dar opowiadania. Warto poznać te historie.

Getto i obozy! A my śmiemy mówić o problemach.
Niezwykły dar opowiadania. Warto poznać te historie.

Poruszająca, surowa relacja człowieka, który przeżył to piekło.
Książkę przywiozła moja matka prosto z muzeum Aushwitz i mi ją podarowała. Przeleżała 4 lata - jaki to był błąd. Polecam wszystkim.

Poruszająca, surowa relacja człowieka, który przeżył to piekło.
Książkę przywiozła moja matka prosto z muzeum Aushwitz i mi ją podarowała. Przeleżała 4 lata - jaki to był błąd. Polecam wszystkim.

Po niedawnej wizycie w obozie Auschwitz zakupiłam tę książkę w okolicznej księgarni. I przyznam szczerze, że była to idealna lektura na domknięcie tej wizyty. Są to wspomnienia Haliny Birenbaum od momentu wybuchu wojny do momentu wyzwolenia z obozu Neustadt-Glewe. Razem z bohaterką przeżywamy grozę ówczesnych czasów, nieustający głód, śmierć bliskich osób, pierwszą miłość, nadzieję na lepsze jutro. I może nie jest to arcydzieło literackie, ale naprawdę uczciwa, emocjonalna książka, którą po prostu warto przeczytać. Dodatkowo na końcu mamy relację z podróży autorki do Polski po czterdziestu latach od opuszczenia kraju. Dla mnie to najbardziej wzruszający fragment lektury. Autorka dzieli się z nami swoimi przeżyciami i emocjami, które wyzierają z tych najmniej dostępnych głębin duszy.
Reasumując: nadzieja umiera ostatnia!

Po niedawnej wizycie w obozie Auschwitz zakupiłam tę książkę w okolicznej księgarni. I przyznam szczerze, że była to idealna lektura na domknięcie tej wizyty. Są to wspomnienia Haliny Birenbaum od momentu wybuchu wojny do momentu wyzwolenia z obozu Neustadt-Glewe. Razem z bohaterką przeżywamy grozę ówczesnych czasów, nieustający głód, śmierć bliskich osób, pierwszą miłość,...

Książkę zakupiłem podczas wizyty obozu Birkenau.

Przy czytaniu płakałem. Myślę, że to dość wymowna recenzja.

Książkę zakupiłem podczas wizyty obozu Birkenau.

Przy czytaniu płakałem. Myślę, że to dość wymowna recenzja.