Nadzieja umiera ostatnia. Wyprawa w przeszłość

Książkę zakupiłem podczas wizyty obozu Birkenau.

Przy czytaniu płakałem. Myślę, że to dość wymowna recenzja.

Książkę zakupiłem podczas wizyty obozu Birkenau.

Przy czytaniu płakałem. Myślę, że to dość wymowna recenzja.

Po niedawnej wizycie w obozie Auschwitz zakupiłam tę książkę w okolicznej księgarni. I przyznam szczerze, że była to idealna lektura na domknięcie tej wizyty. Są to wspomnienia Haliny Birenbaum od momentu wybuchu wojny do momentu wyzwolenia z obozu Neustadt-Glewe. Razem z bohaterką przeżywamy grozę ówczesnych czasów, nieustający głód, śmierć bliskich osób, pierwszą miłość, nadzieję na lepsze jutro. I może nie jest to arcydzieło literackie, ale naprawdę uczciwa, emocjonalna książka, którą po prostu warto przeczytać. Dodatkowo na końcu mamy relację z podróży autorki do Polski po czterdziestu latach od opuszczenia kraju. Dla mnie to najbardziej wzruszający fragment lektury. Autorka dzieli się z nami swoimi przeżyciami i emocjami, które wyzierają z tych najmniej dostępnych głębin duszy.
Reasumując: nadzieja umiera ostatnia!

Po niedawnej wizycie w obozie Auschwitz zakupiłam tę książkę w okolicznej księgarni. I przyznam szczerze, że była to idealna lektura na domknięcie tej wizyty. Są to wspomnienia Haliny Birenbaum od momentu wybuchu wojny do momentu wyzwolenia z obozu Neustadt-Glewe. Razem z bohaterką przeżywamy grozę ówczesnych czasów, nieustający głód, śmierć bliskich osób, pierwszą miłość,...

"Nadzieja umiera ostatnia" Halina Birenbaum
Tydzień temu byłam na wycieczce w Oświęcimiu, Brzezince, poprosiłam kuzynkę o pożyczenie książki, aby po latach po raz kolejny ją przeczytać. Na świeżo, po odbytej wycieczce, emocje podczas czytania były ogromne, zwłaszcza że sama szłam tak niedawno tym wybrukowanym kamieniem placem co 13-letnia Halinka, byłam w barakach w których spała,w krematorium,na torach. Przypomniał mi się ogrom emocji, które zalały mnie kiedy staliśmy obok pieców . NIE MOŻNA O TYM ZAPOMNIEĆ!! Musimy pamiętać,aby to nigdy się nie wydarzyło po raz drugi.
Halinka ma dziesięć lat kiedy wybuchu wojna, trafia wraz z rodziną do getta Warszawskiego, autorka opisuje nam co pamięta ,całą grozę życia, mieszkania, walki o przetrwanie w getcie. Ojciec zostaje wywieziony do Treblinki, 13-letnia Halinka jej mama ,bratowa ,brat i kuzynka wywiezieni zostają do obozu w Majdanku.Tam zostaje rozdzielona z ukochaną mamą, która trafia do komory gazowej,traci bratową, która zastąpiła jej matkę,z powodu choroby i wycieńczenia, traci też brata. Z całej rodziny zostaje jej tylko najstarszy brat, którego odnajduje po wojnie. Z Oświęcimia zostaje przepędzona z innymi więźniarkami do obozu w Ravensbruck, stamtąd wywieziono ją do Niemiec do obozu Neustadt-Glewe. To tam doczekała wyzwolenia przez Rosjan, miała 15 lat.
Książkę autorstwa Haliny Birenbaum czyta się o tyle ciężko, że wiemy że to fakty, opowiedziane bez żadnych kolorowych okularów, zwięzłe słowa opisujące jej codzienne życie w obozach,jej uczucia, głód i strach. Na koniec towarzyszymy już dorosłej kobiecie po 40- latach w podróży sentymentalnej, pełnej łez, kołatania serca i wspomnień. Oczy nie dają rady być suche, przynajmniej nie moje.
Czy polecam wam tą książkę? TAK!! To przymusowa lekturą dla ludzi którzy nie są obojętni i chcą pamiętać.

"Nadzieja umiera ostatnia" Halina Birenbaum
Tydzień temu byłam na wycieczce w Oświęcimiu, Brzezince, poprosiłam kuzynkę o pożyczenie książki, aby po latach po raz kolejny ją przeczytać. Na świeżo, po odbytej wycieczce, emocje podczas czytania były ogromne, zwłaszcza że sama szłam tak niedawno tym wybrukowanym kamieniem placem co 13-letnia Halinka, byłam w barakach w których...

Mało dziś takich autorów w pokoleniu zaczynającym karierę. Z takim darem opowiadania, wyczuciem słowa, z dawkowaniem nawet trudnych emocji. To już nie pisanie, to alchemia słowa.

Mało dziś takich autorów w pokoleniu zaczynającym karierę. Z takim darem opowiadania, wyczuciem słowa, z dawkowaniem nawet trudnych emocji. To już nie pisanie, to alchemia słowa.

Getto i obozy! A my śmiemy mówić o problemach.
Niezwykły dar opowiadania. Warto poznać te historie.

Getto i obozy! A my śmiemy mówić o problemach.
Niezwykły dar opowiadania. Warto poznać te historie.

Poruszająca, surowa relacja człowieka, który przeżył to piekło.
Książkę przywiozła moja matka prosto z muzeum Aushwitz i mi ją podarowała. Przeleżała 4 lata - jaki to był błąd. Polecam wszystkim.

Poruszająca, surowa relacja człowieka, który przeżył to piekło.
Książkę przywiozła moja matka prosto z muzeum Aushwitz i mi ją podarowała. Przeleżała 4 lata - jaki to był błąd. Polecam wszystkim.

Nie do końca wszystko mi pasuje, za dużo szczęśliwych przypadków. Mam wrażenie, że autora nie wszystko opowiedziała. Niewygodne fakty bądź jakieś tragiczniejsze losy zostały przemilczane.

Nie do końca wszystko mi pasuje, za dużo szczęśliwych przypadków. Mam wrażenie, że autora nie wszystko opowiedziała. Niewygodne fakty bądź jakieś tragiczniejsze losy zostały przemilczane.

Pewnie nigdy nie dowiedziałabym się o istnieniu tej książki, gdyby nie książka-wywiad „To nie deszcz, to ludzie”. Podczas lektury obydwu tych pozycji uderza nie tylko ogrom cierpienia, jakie zgotowali Żydom naziści, ale także to jak los potrafi być nieprzewidywalny.

Strach, poniżenie, śmierć panująca dookoła, niepewność jutra, osamotnienie – czy można się podnieść po takiej traumie i dalej żyć?

Mamy dziś wielkie zainteresowanie tak zwaną „literaturą obozową”, która choć czerpie z prawdziwych wydarzeń, często jest jednak daleka od faktów czy realiów historycznych. „Nadzieja umiera ostatnia” jest natomiast książką wspomnieniową, napisaną przez uczestniczkę tych strasznych zdarzeń. Pomimo ogromu smutku daje jednak nadzieję na to, że nawet w najgorszych czasach są małe iskierki dobra.

Smutne jest też to, że książka jest obecnie zapomniana, ja swój egzemplarz wypożyczyłam z biblioteki, a konkretnie z jej magazynu.

Doskonałym dopełnieniem książki jest wywiad wspomniany przeze mnie na początku. Tam dowiemy się także jak potoczyły się późniejsze losy Haliny Birenbaum, a także jak przeżyła swoje życie z piętnem ocalałej z zagłady.
Osobiście – jeśli mam czytać o losach Żydów podczas wojny, wybieram takie pozycje, a nie ugładzone produkty marketingowe.

Pewnie nigdy nie dowiedziałabym się o istnieniu tej książki, gdyby nie książka-wywiad „To nie deszcz, to ludzie”. Podczas lektury obydwu tych pozycji uderza nie tylko ogrom cierpienia, jakie zgotowali Żydom naziści, ale także to jak los potrafi być nieprzewidywalny.

Strach, poniżenie, śmierć panująca dookoła, niepewność jutra, osamotnienie – czy można się podnieść po...

Na książkę natrafiłam zupełnie przypadkiem. Wstrząsnęła mną ogromnie. Codzienność życia w czasie niemieckiej okupacji. Najpierw getto, później obozy. Jaką trzeba było mieć siłę, by przetrwać. Warto po nią sięgnąć.

Na książkę natrafiłam zupełnie przypadkiem. Wstrząsnęła mną ogromnie. Codzienność życia w czasie niemieckiej okupacji. Najpierw getto, później obozy. Jaką trzeba było mieć siłę, by przetrwać. Warto po nią sięgnąć.

Jedno z ważniejszych świadectw życia obozowego. Książka niezwykle prawdziwa, poruszająca, którą chłonie się strona po stronie wyczekując kolejnych losów bohaterów niedoli. Autorka pisze w sposób, który wzbudza wiele emocji i sprawia, że czytając ma się wrażenia uczestnictwa w tych wydarzeniach. Na długo zapada w pamięć i zmusza do refleksji.

Jedno z ważniejszych świadectw życia obozowego. Książka niezwykle prawdziwa, poruszająca, którą chłonie się strona po stronie wyczekując kolejnych losów bohaterów niedoli. Autorka pisze w sposób, który wzbudza wiele emocji i sprawia, że czytając ma się wrażenia uczestnictwa w tych wydarzeniach. Na długo zapada w pamięć i zmusza do refleksji.