Odrobinę inny Maigret. Oto i mamy zbrodnię, która wisi w powietrzu choć niespełniona jeszcze i nie wiadomo czy spełniona w ogóle będzie. A sam kandydat na nieboszczyka jak i kandydatka na sprawczynię wydają się z rozumem odrobinę rozminięci. Do tego nawet „narzędzie” mordu znane jest od początku. I, z jednej strony, Maigret – w poczuciu obowiązku – sprawą się zajmuje, choć sam nie bardzo w tę sprawę wierzy. A nadto interlokutorzy osobliwi i Maigret, po każdej z nimi rozmowie, uświadamia sobie, że nie on gra pierwsze skrzypce. Nie wybitna to powieść, ale dobra – jak zawsze – bo i Maigret taki sam. Intryga, kiedy już się zbrodnia dokonała, łatwa do odgadnięcia, choć nie specjalnie to przeszkadza.

Odrobinę inny Maigret. Oto i mamy zbrodnię, która wisi w powietrzu choć niespełniona jeszcze i nie wiadomo czy spełniona w ogóle będzie. A sam kandydat na nieboszczyka jak i kandydatka na sprawczynię wydają się z rozumem odrobinę rozminięci. Do tego nawet „narzędzie” mordu znane jest od początku. I, z jednej strony, Maigret – w poczuciu obowiązku – sprawą się zajmuje,...

Ten kryminał z serii z paryskim komisarzem zaczyna się bardzo dziwnie, oto do Maigreta przychodzi Xavier Marton, twierdząc, że żona chce go otruć, ale dowody na jej niecne intencje są nikłe. Potem w biurze komisarza zjawia się żona, Giselle Marton utrzymując, że mąż jest chory psychicznie. Maigret czuje, że coś się wydarzy, wietrzy zbrodnię, więc angażuje swoich inspektorów do śledzenia państwa Marton. Bardzo szybko okazuje się, że oboje małżonkowie są zaangażowani w innych związkach. A potem mamy morderstwo, dwie podejrzane osoby, psychologiczne triki Maigreta, przyznanie się winnej osoby, tyle.

Czytając książkę, miałem uczucie deja vu, ten chwyt z zaanonsowaną zbrodnią już był użyty przez Simenona w innych kryminałach, chociażby w 'Wariatce Maigreta', Maigret i sobotni klient' czy 'Rozterka komisarza Maigret', ale w tej książce doprowadzony jest do absurdu. No bo tak: nie ma jeszcze morderstwa, a już się prowadzi śledztwo, wszystko zaś oparte jest na intuicji Maigreta, który czuje, że zbrodnia się wydarzy, jak zwykle komisarz ma rację...

No cóż, wiele kryminałów przeczytałem, ale tylko u Simenona znalazłem tak dziwaczną strukturę, zamiast klasycznej triady: zbrodnia – śledztwo – wykrycie sprawcy, mamy tu inny schemat: śledztwo – zbrodnia – dalsze śledztwo – wykrycie sprawcy. Ten scenariusz jest wybitnie nierealistyczny, bo żadna policja nie angażuje swoich skąpych środków w śledztwo w sprawie, gdzie istnieją tylko domysły, poszlaki, że coś się wydarzy. No, chyba że się jest Maigretem, który może to robić i włos mu z głowy nie spadnie...

Poza tym w książce w zasadzie nie ma akcji, pustki fabularne są wypełnione mało ciekawymi scenami z życia państwa Maigret i wizytami komisarza u zwierzchników: chodzi o zgodę na podjęcie śledztwa przed zbrodnią, oczywiście zwierzchnicy się zgadzają.

Warstwa obyczajowa zwykle będąca silną stroną Simenona w tej książce też kuleje, mamy tylko historię małżeństwa z rozsądku państwa Marton: ona jest z dobrej rodziny, on z domu dziecka.

Wszystko to razem jest sztuczne, wydumane, nudne i cokolwiek teatralne, no cóż, i mistrzom kryminału przytrafiają się gnioty...

Ten kryminał z serii z paryskim komisarzem zaczyna się bardzo dziwnie, oto do Maigreta przychodzi Xavier Marton, twierdząc, że żona chce go otruć, ale dowody na jej niecne intencje są nikłe. Potem w biurze komisarza zjawia się żona, Giselle Marton utrzymując, że mąż jest chory psychicznie. Maigret czuje, że coś się wydarzy, wietrzy zbrodnię, więc angażuje swoich inspektorów...

Nie jest to może najlepsza książka z cyklu przygód komisarza Maigreta, ale całkiem miło się czyta.

Nie jest to może najlepsza książka z cyklu przygód komisarza Maigreta, ale całkiem miło się czyta.