Po trylogię "Wendyjska winnica" sięgnęłam po sprawdzeniu oceny czytelników, ale bez sprawdzenia o czym te książki są. Bardzo byłam ciekawa książek pani Mąkosy. Lektura okazała się przytłaczająca ze względu na kaliber tematu, niemniej jednak jest ona również bardzo pouczająca, ponieważ ukazuje relacje między mieszkańcami pogranicza polsko-niemieckiego w okresie II wojny światowej.

Po trylogię "Wendyjska winnica" sięgnęłam po sprawdzeniu oceny czytelników, ale bez sprawdzenia o czym te książki są. Bardzo byłam ciekawa książek pani Mąkosy. Lektura okazała się przytłaczająca ze względu na kaliber tematu, niemniej jednak jest ona również bardzo pouczająca, ponieważ ukazuje relacje między mieszkańcami pogranicza polsko-niemieckiego w okresie II wojny...

Autorce książki udało się w bardzo wiarygodny sposób przedstawić życie mieszkańców na terenie, który na przemian leżał a to w granicach Niemiec, a to w granicach Polski. Niby jest czas II wojny światowej, ale pisarka nie dała mi odczuć, że Niemiec jest zły a Polak dobry, czy odwrotnie. To nie tak, że wszystko było albo białe, albo czarne - w książce jest cała gama szarości. Jest też bardzo wiele rozważań na temat tożsamości: jestem Niemcem, Polakiem, a może Wendem? Wszystko to na tle zwykłego krajobrazu wiejskiego, gdzie niezależnie od wojny, toczy się zwyczajne ciężkie życie rolnika ubarwione, od czasu do czasu, jakimś świętem, niedzielną zabawą czy miłosnym spotkaniem.

Autorce książki udało się w bardzo wiarygodny sposób przedstawić życie mieszkańców na terenie, który na przemian leżał a to w granicach Niemiec, a to w granicach Polski. Niby jest czas II wojny światowej, ale pisarka nie dała mi odczuć, że Niemiec jest zły a Polak dobry, czy odwrotnie. To nie tak, że wszystko było albo białe, albo czarne - w książce jest cała gama szarości....

Napisana tak, że czytając czuje się zapach siana zbieranego z pola, truskawek przerabianych na kompot, skwierczącego boczku, słyszy się szum zbóż na polach i turkot wozu. Uwielbiam takie książki, to jakby oglądać film, tylko lepiej. Uwielbiam książki, tak naładowane szczegółami,że ma się wrażenie,że doskonale zna się tych ludzi i te miejsca z powieści. Skończyłam czytać wczoraj i brakuje mi tego świata, który stworzyła autorka. Dobrze, że są jeszcze 2 tomy, mam nadzieję,że na podobnym poziomie. Tylko, ta historia taka smutna...nie lubię,kiedy bohaterów, których bardzo polubiłam spotykają same nieszczęścia. Tutaj tak jest, i raz nawet odłożyłam książkę z niesmakiem, bo ile można dręczyć tą biedną Martę. Mimo to, warto poświęcić tej powieści czas.

Napisana tak, że czytając czuje się zapach siana zbieranego z pola, truskawek przerabianych na kompot, skwierczącego boczku, słyszy się szum zbóż na polach i turkot wozu. Uwielbiam takie książki, to jakby oglądać film, tylko lepiej. Uwielbiam książki, tak naładowane szczegółami,że ma się wrażenie,że doskonale zna się tych ludzi i te miejsca z powieści. Skończyłam czytać...

Dobra, aczkolwiek nie łatwa książka. Bardzo doceniam tło historyczne i to nie tak ogólnikowo, jednak wplecione, zakorzenione wręcz w bohaterów, ich życie, właściwie wszystko toczy się wokół historii, przez to wydaje się bardzo, bardzo wiarygodna . Momentami wydawała się trochę nużąca, gdyż fabuła jakby dłużyła się czasem, trochę jakbymonotonna... jednak taki jej urok, to nie thriller, kryminał zaskakujący i wciągający wartką akcją, tylko zwykle życie i koleje losów zwykłych ludzi... emanuje spokojem, cudnymi opisami przyrody, wsi, zwykłych ludzi borykających się z ludzkimi problemami w tych jakże trudnych czasach... naprawdę warto przeczytać. W tym przejaskrawionym, przebodźcowanym świecie oaza, przystanek dla wrażliwych dusz pragnących zatopić się w zadumie i zwolnić chociaż na chwilę...sięgam po drugi tom.

Dobra, aczkolwiek nie łatwa książka. Bardzo doceniam tło historyczne i to nie tak ogólnikowo, jednak wplecione, zakorzenione wręcz w bohaterów, ich życie, właściwie wszystko toczy się wokół historii, przez to wydaje się bardzo, bardzo wiarygodna . Momentami wydawała się trochę nużąca, gdyż fabuła jakby dłużyła się czasem, trochę jakbymonotonna... jednak taki jej urok, to...

Trudna,jest .Dla mnie.

Trudna,jest .Dla mnie.

Lubię poznawać historie z powieści obyczajowych, opartych na faktach. Lubię patrzeć na przeróżne miejsca, pod kątem minionego czasu, dowiadywać się jak wyglądały kiedyś, co się zmieniło, i wpadać w zadumę. Cierpkie grona Mąkosy opowiadają historie rozgrywającą się w moich rodzinnych stronach, akcja toczy się leniwie i powoli pozwalając smakować każde z opisanych w powieści miejsc. Ten właśnie powód najistotniej wpłynął na wystawienie przeze mnie takiej a nie innej oceny. Choć starałam się być obiektywna i nie brać pod uwagę tej gratki jaką sprawiła mi autorka przedstawiając przede mną przedwojenny Chwalim i Kargowę, przywiązanie do miejsc z jakich pochodzimy sprawia że na pewno ta obiektywność we mnie nie jest w pełni wiarygodna i każdy czytający tą opinie powienien z tego powodu brać lekką poprawkę na moją ocenę. Tak jak wspomniałam akcja toczy się leniwie, lecz bardzo dokładnie. Typowo obyczajowa przedstawia przed nami losy przedwojenne i wojenne polsko niemieckiej rodziny Neumann mieszkającej wówczas na pograniczu obydwu państw. Bohaterów jest wielu każdy z nich przeżywa rozterki odpowiednie ku swojemu wieku, co sprawia że z powodzeniem znalezienia "czegoś" dla siebie po powieść sięgnąć może każdy czytelnik bez względu czy jest to osoba starsza pragnąca powspominać i przypomnieć sobie dawne dzieje, czy pełna życia nastolatka albo przeżywający małżeńskie rozterki mąż lub jego żona. Drugoplanową rolę odgrywa tutaj dobrze wpasowany w tło wiek XX ze wszystkimi swoimi politycznymi problemami i obyczajami. Warto zaznaczyć że porusza problemy w pewnej mierze Polskiej, lecz w większej mierze Niemieckiej społeczności, co nie często spotyka się w wojennych sagach, pokazuje że Niemcom też było źle a najbardziej tym mieszanym. Dużo poczytać można też o uprawie winnic charakterystycznych dla tego regionu, dawnym życiu w gospodarstwie i różnicach między katolicyzmem a luteranizmem, oraz o zapomnianym w dzisiejszych czasach rodzie Wendów. Język autorki choć z początku mało przekonujący szybko przyzwyczaja do siebie czytelnika i pozwala bez reszty oddać się treści. Po raz trzeci należy mi powrócić do charakterystycznej dla powieści lekkości, jest ona bowiem bardzo istotnym jej elementem. Owa lekkość może nudzić osoby niebędące zagorzałymi fanatykami obyczajowek i historii, ale umożliwia też sięgnięcie po powieść osobom bardziej wrażliwym oraz lubiącym po prostu obyczajówki bez drugiego dna, bo choć tu te tło historyczne jest, lekkość pióra sprawia że nie wrysowuje się ono w powieść na tyle wyraźnie by móc zniechęcić osoby nie będące fanatykami historii. Na pewno nie znajdziemy tu jednak przysłowiowego pazura, który z początku widziałam w losie Ewy Neumann, ale niestety się zawiodłam bo akurat jej losy jako bohaterki dalszoplanowej według mnie nie były wystarczająco szczegółowo i dużo przedstawione. To samo wrażenie odczułam wobec pobytu Janki w obozie, bardzo mi brakowało rozbudowanych rozdziałów dotyczących tych wątków, i szczerze mówiąc osobiście skróciłabym szczegółowe opisy pracy na gospodarce a rozwinęła to, gdyby to ode mnie zależało. To jest jednak moja osobista refleksja gdyby bowiem tak się stało być może książka straciłaby na lekkości, a przecież właśnie jej wyczucie jest atutem zapewniającym możliwość satysfakcjonującego odbioru każdemu czytelnikowi bez względu na wiek, upodobania i wrażliwość.

Lubię poznawać historie z powieści obyczajowych, opartych na faktach. Lubię patrzeć na przeróżne miejsca, pod kątem minionego czasu, dowiadywać się jak wyglądały kiedyś, co się zmieniło, i wpadać w zadumę. Cierpkie grona Mąkosy opowiadają historie rozgrywającą się w moich rodzinnych stronach, akcja toczy się leniwie i powoli pozwalając smakować każde z opisanych w powieści...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Zofii Mąkosy.
Na początku książka mi się ciągnęła, odłożyłam na półkę i po kilku miesiącach wróciłam.
Książka w niesamowicie precyzyjny sposób przedstawia rzeczywistość pogranicza niemiecko-polskiego w przededniu II WŚ. Wielu rzeczy się dowiedziałam, widać że autorka wykonała ogromną pracę badawczą.
Dużym plusem jest poruszenie ważnych wątków, jak choćby funkcjonowanie obozów koncentracyjnych w III Rzeszy i ich istnieje, a raczej nie istnieje w świadomości społecznej.
książka obszerna i szczegółowa, ale warto poświęconego jej czasu, z przyjemnością sięgnę po drugi tom.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Zofii Mąkosy.
Na początku książka mi się ciągnęła, odłożyłam na półkę i po kilku miesiącach wróciłam.
Książka w niesamowicie precyzyjny sposób przedstawia rzeczywistość pogranicza niemiecko-polskiego w przededniu II WŚ. Wielu rzeczy się dowiedziałam, widać że autorka wykonała ogromną pracę badawczą.
Dużym plusem jest poruszenie...

Ciężko mi się było na początku przyzwyczaić do stylu pisania autorki: bardzo spokojne opisy, pełne detali i drobnych szczegółów. Akcja toczyła się leniwie, dawkując powoli coraz więcej. Ale historia rodziny Neumannów i ich bliskich wciągnęła mnie bardzo i już jestem w trakcie czytania drugiego tomu.

Ciężko mi się było na początku przyzwyczaić do stylu pisania autorki: bardzo spokojne opisy, pełne detali i drobnych szczegółów. Akcja toczyła się leniwie, dawkując powoli coraz więcej. Ale historia rodziny Neumannów i ich bliskich wciągnęła mnie bardzo i już jestem w trakcie czytania drugiego tomu.

Historia bardzo ciekawa. Zważywszy na to, że mieszkam na tych terenach, na których toczy się fabuła tej książki, bardzo interesowało mnie jak to było tutaj podczas wojny. Interesującym było zapoznać się z historią wojny od strony tych ziem. Pierwszy raz udało mi się trafić na książkę, o akcji zaznaczonej na zachodniej części Polski. Jednakże książka mnie bardzo zmęczyła. Dłużyły mi się długie opisy, tak naprawdę nic nie wnoszące. Miałam wrażenie, że tego jest za dużo. O ile na początku mogło mi się wydawać to ciekawe, to potem myślałam już tylko o końcu. Trudno jest mi dać mi większą ocenę w momencie, gdy jedyną myślą po przeczytaniu tej książki jest „nareszcie”. Historia bardzo na tak, ale te rozciągnięte opisy o niczym były już mniej fascynujące.

Historia bardzo ciekawa. Zważywszy na to, że mieszkam na tych terenach, na których toczy się fabuła tej książki, bardzo interesowało mnie jak to było tutaj podczas wojny. Interesującym było zapoznać się z historią wojny od strony tych ziem. Pierwszy raz udało mi się trafić na książkę, o akcji zaznaczonej na zachodniej części Polski. Jednakże książka mnie bardzo zmęczyła....

Autorka bardzo ciekawie opisuje życie zwykłych Niemców podczas wojny. Obraz propagandy i dyktatury która odbiera ludziom możliwość rzetelnej oceny rzeczywistości. Bardzo pouczającą.

Autorka bardzo ciekawie opisuje życie zwykłych Niemców podczas wojny. Obraz propagandy i dyktatury która odbiera ludziom możliwość rzetelnej oceny rzeczywistości. Bardzo pouczającą.