Nędznicy. Tom 3

Skoro postawiłem sobie za zadanie przeczytać kanon literatury światowej, to oczywiście nie mogło w nim zabraknąć kanonu literatury francuskiej.

Nie jest możliwym napisać o tej książce coś nowego, ani zabłysnąć jakąś oryginalną refleksją, bo już chyba wszystko o niej napisano i powiedziano. Ograniczę się więc do moich osobistych odczuć.

Sama historia głównych bohaterów bardzo mnie wciągnęła. Z wmieszanymi w fabułę esejami, które są dla twórczości Hugo typowe, było różnie, gdyż część z nich nie straciła nic na aktualności, a część niestety źle się zestarzała. Esej o bitwie pod Waterloo jest mimo swojej imperialnej wymowy majstersztykiem literatury batalistycznej, a i opis kanalizacji Paryża też jest niczego sobie. Z kolei najbardziej cierpimy czytając deterministyczne heglowskie bzdury o roli dziejowej Francuzów. Ale takie były czasy. My dzisiaj myślimy o innym narodzie, który 70 lat później uwierzył w swoją wyższość i dziejową rolę.

Czytając "Nędzników" przypomniałem sobie również, dlaczego nie cierpię romantyzmu, a i również, że "Nędznicy" są powieścią zaliczaną do tego nurtu. Mariusz, jeden z głównych bohaterów powieści, zachowuje się jak absolutny kretyn, który nie potrafi połączyć kropek. Hugo posłużył się znanym nam schematem bohatera romantycznego, którego decyzje podejmowane są instynktem serca, a nie rozumowo. Należałoby przy tej okazji dodać, że schemat ten był już w jego czasach nieco przestarzały.

Porównując Hugo do innych autorów XIX-wiecznych dostrzegam jego wyższość nad Dickensem. Hugo dostrzega systemowe przyczyny nędzy. Nędza nie jest u niego wyłącznie dekoracją dla tkliwej historii, jak to bywa u Dickensa. Niestety, ale wszyscy dziś wiemy, że zaproponowane przez autora remedium nie działa. Hugo z Dickensem łączą za to te wszystkie nieprawdopodobne przypadki, dzięki którym bohaterowie wpadają na siebie, jakby Paryż był wioską, a Francja cała niewielką gminą.

Natomiast jeśli chodzi o relacje pomiędzy bohaterami, to Hugo nie dorównuje np. Tołstojowi. Psychologicznie niewiele młodsza "Anna Karenina" jest na poziomie niedosięgalnym dla Hugo. Moim zdaniem w relacjach bohaterów "Nędzników" brakuje prawdy, bo wyparł ją patos i romantyzm.

Oczywiście, mimo moich narzekań, oceniam tę wielką powieść na 10, bo dzieła napisanego z takim rozmachem od dawna już nie czytałem. Jestem pod ogromnym wrażeniem erudycji autora oraz tłumaczki. Moim zdaniem jest to jedna z tych powieści, które miłośnik literatury powinien w swoim życiu obowiązkowo przeczytać. To jedna z tych powieści, które są naszymi punktami odniesienia, gdy oceniamy teraźniejszą literaturę.

Czy warto? Na 100%. Czy trzeba? Moim zdaniem tak.

Skoro postawiłem sobie za zadanie przeczytać kanon literatury światowej, to oczywiście nie mogło w nim zabraknąć kanonu literatury francuskiej.

Nie jest możliwym napisać o tej książce coś nowego, ani zabłysnąć jakąś oryginalną refleksją, bo już chyba wszystko o niej napisano i powiedziano. Ograniczę się więc do moich osobistych odczuć.

Sama historia głównych bohaterów...

Wielka klasa i styl bije od autora przez całą długość książki. Najmocniejszą stroną jest tutaj zdecydowanie historia i w zdecydowanej większości znakomicie skonstruowane postacie. Zwłaszcza ich rozwój z biegiem fabuły i psychologia robią wrażenie. Autor znakomicie opisuje, co dana postać przeżywała emocjonalnie i jakie miała myśli w głowie, podczas kluczowych momentów. Zdecydowany minus to nieustające dygresje i rozważania filozoficzne autora. Strasznie męczące i przydługie, rzadko kiedy mające realne znaczenie dla fabuły. Chociaż zdarzają się wyjątki jak bardzo ciekawy rozdział o XIX wiecznym paryskim klasztorze. Niemniej długie i monotonne opisy bitwy pod Waterloo czy historia paryskich kanałów, strasznie męczyły i wybijały z rytmu. Bardzo podobało mi się zakończenie. Konkretne, przyjmujące, aczkolwiek pogodne i dostarczające. W porównaniu Hrabim Monte Christo, stawiam jednak powieść Aleksandra Dumasa nieco wyżej. Pisał konkretniej, nie popadał w polityczno-filozoficzne dygresje, a i sama fabuła, dużo bardziej rozbudowana, mimo mniejszego metrażu, nieco bardziej przypadła mi do gustu. Elementami łączącymi te dwie powieści są motywy przebaczenia i przemiany. Pierwszy z nich lepiej opisał Dumas, drugi Hugo.

Wielka klasa i styl bije od autora przez całą długość książki. Najmocniejszą stroną jest tutaj zdecydowanie historia i w zdecydowanej większości znakomicie skonstruowane postacie. Zwłaszcza ich rozwój z biegiem fabuły i psychologia robią wrażenie. Autor znakomicie opisuje, co dana postać przeżywała emocjonalnie i jakie miała myśli w głowie, podczas kluczowych momentów....

Natrętne moralizatorstwo, ckliwa, melodramatyczna i mało prawdopodobna fabuła. Komiksowi, jednowymiarowi bohaterowie, zarówno Ci po jasnej, jak i po ciemnej stronie Mocy. W dodatku Biskup-Samo-Dobro (w dzisiejszych czasach takie zestawienie byłoby synonimem oksymoronu),którego dobroć zamienia złoczyńców w świętych. Totalne we współczesnym odczuciu anachronizmy („Równie trudno wyobrazić sobie kobietę bez dziecka, jak i dziewczynkę bez lalki. I obie są przy tym równie nieszczęśliwe.”) i monstrualne głupoty („Rewolucja francuska jest niczym innym jak ideałem uzbrojonym w miecz”). Zupełnie niepotrzebne didaskalia, m.in. kuriozalny, heglowski w duchu esej o bitwie pod Waterloo. Jednym słowem fantasmagorie na pograniczu grafomanii.

A pokażcie mi inną powieść, która wzbudza takie emocje i pobudza wyobraźnię. Hugo pojechał po bandzie i dał nam opowieść, która zachwyca również po 160-latach. Przeczytana po raz wtóry i ponownie jestem oczarowany.

Chapeu bas Mistrzu.

Natrętne moralizatorstwo, ckliwa, melodramatyczna i mało prawdopodobna fabuła. Komiksowi, jednowymiarowi bohaterowie, zarówno Ci po jasnej, jak i po ciemnej stronie Mocy. W dodatku Biskup-Samo-Dobro (w dzisiejszych czasach takie zestawienie byłoby synonimem oksymoronu),którego dobroć zamienia złoczyńców w świętych. Totalne we współczesnym odczuciu anachronizmy („Równie...

Piękna, wzruszająca i ponadczasowa powieść.

Piękna, wzruszająca i ponadczasowa powieść.

Cudowna, wspaniała, niezwykła. Wielowątkowa powieść mistrza Wiktora Hugo.
Jedyna wada to opisy z pola bitwy pod Waterloo. To było trudne do przebrnięcia. Wszystko inne - prototypowe. Często, kiedy chcę powiedzieć, że historia czy postać jest klasycznie dobrze skonstruowana, czy w odpowiedniej dawce awanturnicza, czy wzruszająca, porównuję do Nędzników, Valjeana, Javerta.

Cudowna, wspaniała, niezwykła. Wielowątkowa powieść mistrza Wiktora Hugo.
Jedyna wada to opisy z pola bitwy pod Waterloo. To było trudne do przebrnięcia. Wszystko inne - prototypowe. Często, kiedy chcę powiedzieć, że historia czy postać jest klasycznie dobrze skonstruowana, czy w odpowiedniej dawce awanturnicza, czy wzruszająca, porównuję do Nędzników, Valjeana, Javerta.

Uwielbiam twórczość Hugo, to jak prowadzi narrację i przeplata wątki fabularne w tej powieści to mistrzostwo! Wszystkie postacie tutaj tak pięknie wpasowują się w tło XIX Francji, że aż ciężko uwierzyć że są postaciami fikcyjnymi. Cudna lektura, żałuję że przeczytałam ją tak późno.

Uwielbiam twórczość Hugo, to jak prowadzi narrację i przeplata wątki fabularne w tej powieści to mistrzostwo! Wszystkie postacie tutaj tak pięknie wpasowują się w tło XIX Francji, że aż ciężko uwierzyć że są postaciami fikcyjnymi. Cudna lektura, żałuję że przeczytałam ją tak późno.

Jedna z moich ulubionych powieści, czyli Opus Magnum Wiktora Hugo „Nędznicy”.

Część społeczeństwa zna fabułę dzięki wielu prześcigającym się w przepychu ekranizacjom,ale uwierz.. żadna, nawet hollywoodzka, nawet jako musical nie oddaje magii tej powieści czytanej niespieszne pod kocykiem :)

Fabuła jest znana ale chce Ci powiedzieć co mi dało poznawanie historii Jeana Valjeana.
Myślałam jak niezwykłe są ludzkie emocje i jak niezłomny może być człowiek który z serca, w całkowitej zgodzie ze sobą postanowi, że dzisiaj jest dniem w którym zacznie żyć inaczej.
Ta siła, ta wewnętrzna zgoda, kręgosłup moralny jaki buduje się z każdym nowym doświadczeniem pokazuje że człowiek naprawdę może zmienić wszystko.
Pychą niestety jest myśleć że dobre uczynki zatrą złe. Że przeszłość cię nie dopadnie. Trzeba żyć ale być gotowym na to, że pewnego dnia zło którego się dopuściłeś wróci i choć lata minęły i stałeś się bardziej dojrzały, doświadczony to wcale nie musi ci się powieźć.

„Nędznicy” to powieść o podróży. Jak pisałam wyżej, tej wewnętrznej i emocjonalnej, duchowej. Ale też podróży jako poszukiwaniu swojego miejsca. Bo człowiek jednak potrzebuje kiedyś zapuścić korzenie.

To też powieść o miłości. O niesamowitym poświęceniu rodzicielskim, o szaleństwie z miłości do pieniądza, ale także o miłości czystej i nieskalanej.

Barwne i dobre przestawienie postaci, opisy miejsc czy rys historyczny są tak dokładne i ciekawe że nie traci się wątku i nie zapomina szczegółów. W pewnym momencie wręcz szkoda że to tylko 2 tomy.

Wreszcie - jeśli liczycie że to będzie kolejna książka „ poprostu do przeczytania” to zmienicie zdanie.
Rozwinięcie siebie wraz z lekturą.
Zmienicie swoją wrażliwość.
Docenicie wiele dobra które macie.

Zobaczycie też w sobie takiego Jeana Valjeana który stawia czoła przeciwnościom i pomimo strachu zdradzenia swojej prawdziwej tożsamości umie wybrać drugiego człowieka ponad siebie.
Bo przecież dobro jest w nas 🫶

Z tym właśnie dobrem i wiara zostawiła mnie książka.

Jedna z moich ulubionych powieści, czyli Opus Magnum Wiktora Hugo „Nędznicy”.

Część społeczeństwa zna fabułę dzięki wielu prześcigającym się w przepychu ekranizacjom,ale uwierz.. żadna, nawet hollywoodzka, nawet jako musical nie oddaje magii tej powieści czytanej niespieszne pod kocykiem :)

Fabuła jest znana ale chce Ci powiedzieć co mi dało poznawanie historii Jeana...

Kunszt w posługiwaniu się językiem, dzisiaj już niespotykany....

Kunszt w posługiwaniu się językiem, dzisiaj już niespotykany....

Gruba książka która pochłonęła mnie na długi czas.

Bardzo ciekawa historia, przemyślana, wielowątkowa - podobała mi się.

Moja ocena jest jednak słaba, a wiąże się to z faktem, że główny wątek jest przeplatany luźno związanymi z treścią tematami nurtującymi autora. Całość wzbogacana jest często odwołaniami do historii starożytności. Takie odejścia od akcji, gdy już się zdarzały trwały tyle co mniejsza książka. Rozpraszało mnie to i irytowało, bo przecież w innych fragmentach autor pokazywał, że jest świetnym pisarzem. Nie mogę tego oceniać pozytywnie.
Mogę polecić tylko osobom nie dającym się wytrącić z rytmu czytania, no i wytrwałym w czytaniu objętościowych książek.

Gruba książka która pochłonęła mnie na długi czas.

Bardzo ciekawa historia, przemyślana, wielowątkowa - podobała mi się.

Moja ocena jest jednak słaba, a wiąże się to z faktem, że główny wątek jest przeplatany luźno związanymi z treścią tematami nurtującymi autora. Całość wzbogacana jest często odwołaniami do historii starożytności. Takie odejścia od akcji, gdy już się...

Jedna z moich ulubionych książek

Jedna z moich ulubionych książek